Η κατάρα των δράκων #TBA2018

Το μονοπάτι της αλήθειας

Ο ήλιος είχε πια ανέβει ψηλά στον ουρανό.
Ένα πανέμορφο ουράνιο τόξο είχε σχηματιστεί στο βάθος του ορίζοντα.
Τα κορμιά τους ήταν ακόμα σφιχταγκαλιασμενα μετά το πρωινό ξύπνημα.
Πρώτος ξύπνησε ο Σεμπάστιαν.
Κοίταξε την Άρια που άνοιγε δειλά τα μάτια της.

"Πως νιώθεις αγάπη μου;" την ρώτησε κοιτώντας την με λατρεία.

Η Άρια αναδευτηκε στην αγκαλιά του.

"Υπέροχα" του είπε με νάζι, ενω χώθηκε πιο κοντά στο σώμα του.

Ο νεαρός βασιλιάς δεν ήθελε να τελειώσει ποτέ αυτή η στιγμή.
Μέσα του ευχόταν να μπορούσε να παγώσει ο χρόνος και να μην χρειαστεί το κορμί του ν' αποχωριστεί το δικό της.
Ήξερε όμως οτι αυτό δεν μπορούσε να γίνει, όχι πρίν λυθεί αυτή η τρομερή κατάρα και σώσει το βασίλειο του.
Μετά...ορκίστηκε στον εαυτό του..θα την είχε στο πλευρό του,βασίλισσα του... γυναίκα του,μέχρι η θνητή ζωή του να έφτανε στο τέλος της.
Τα χέρια του σφίχτηκαν πιο πολύ γύρω απ' την μέση της,ενώ το στόμα του έψαξε το δικό της με λαχτάρα.
Το φιλί του έντονο, γεμάτο συναισθήματα.

Ξαφνικά τα χέρια του απομακρύνθηκαν από κοντά της,καθώς σήκωνε το σώμα του όρθιο.
Η Άρια τον κοίταξε με παράπονο.
Ένιωθε μια παγωνιά,όχι απ' το κρύο, αφού αυτό δεν υπήρχε πλεον,αλλά απ' την απουσία του κορμιού του δίπλα της.
Ο Σεμπάστιαν κατάλαβε την δυσαρέσκεια της και πλησίασε πάλι κοντά της,γονατίζοντας δίπλα της.

"Αγάπη μου,πρέπει να συνεχίσουμε, σου ορκίζομαι πως όταν τελειώσουν όλα αυτά δεν θα σε ξαναφησω ποτέ απ' την αγκαλιά μου" της είπε σταθερά, πιστεύοντας ακράδαντα κάθε λέξη που έβγαινε απ' το στόμα του.

Η κοπέλα άπλωσε τα χέρια της και του χάιδεψε τρυφερά το πρόσωπο, χωρίς να πει κουβέντα.
Ύστερα σηκώθηκε,φόρεσε με γρήγορες κινήσεις τα στεγνά πλεον ρούχα της και βγήκε έξω απ' την σπηλιά.
Σήκωσε το πρόσωπο της και κοίταξε κατάματα τον δυνατό ήλιο, ο οποίος την τύφλωσε,αλλά δεν κατέβασε ούτε στιγμή τα μάτια της από πάνω του.

"Μας χρωστατε στιγμές ευτυχίας, μην το ξεχασετε ποτέ" ψιθύρισε, χωρίς να ξέρει ούτε αυτή σε πια δύναμη απευθυνόταν.
Ένιωσε τα βήματα του Σεμπάστιαν πίσω της.
Γύρισε και αφού άφησε μια ματια γεμάτη αγάπη στο πρόσωπο του,ανέβηκε στ' άλογο της.

Ταξίδευαν σχεδόν δυο μέρες, με μόνη στάση για ανάπαυση τρεις ώρες το βράδυ.
Μέσα τους ένιωθαν την ανάγκη να φτάσουν επιτέλους στην αλήθεια.
Αυτή τους η επιθυμία υπερίσχυε της σωματικής τους κούρασης και τους έδινε δύναμη για να συνεχίσουν.

Το πρωινό της τρίτης μέρας κατεβαίνοντας έναν χαμηλό λόφο, αντίκρισαν επιτέλους την κοιλάδα των ψυχών.
Τ' όνομα της δεν ταίριαζε καθόλου με την θεά της.
Ήταν οτι πιο όμορφο είχαν δει ποτέ τα μάτια τους.
Πολύχρωμα,πανέμορφα άνθη την στόλιζαν απ' άκρη σ' άκρη,σαν σεντόνι κεντημένο με όλα τα χρώμα που υπήρχαν στον κόσμο,πάνω του.
Την πανέμορφη αυτή κοιλάδα την χώριζε στην μέση ένα μονοπάτι, πλακόστρωτο.
Άπλετο φως έπεφτε κατα μήκος του,κανοντας το να λάμπει λες και ήταν φτιαγμένο από ασημένιες πέτρες.

Το ζευγάρι με διστακτικά βήματα άρχισε να βαδίζει πάνω του.
Κάτι παράξενο υπήρχε στον αέρα,μια δύναμη μεγάλη που τους ακολουθούσε σε κάθε τους βήμα.
Μαγεία, ναι το μέρος ήταν πλημμυρισμένο από μια έντονη μαγική δύναμη.
Σήκωσαν τα μάτια τους και στον ορίζοντα είδαν ένα κάστρο,τεράστιο,επιβλητικό.
Ένα κάστρο που παρόμοιας ομορφιάς δεν υπήρχε πουθενά στον κόσμο.
Το μονοπάτι τελείωνε ακριβώς στην πόρτα του.

Πρίν προλάβουν να φτάσουν στο τέλος του,μια μορφή εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά τους.
Το εκτυφλωτικό φως που την ελουζε δεν τους άφηνε να ξεχωρίσουν τα χαρακτηριστικά της.
Απείχαν μόνο λίγα βήματα μακριά της.
Η παράξενη αυτή μορφή κινήθηκε με αιθέρια βήματα προς το μέρος τους.
Μόνο όταν έφτασε ακριβώς μπροστά τους κατάφεραν να δουν το πρόσωπο της.
Το σώμα τους έμεινε μετέωρο, ενώ το βλέμμα τους ανεξιχνίαστο, την παρατηρούσε δίχως να μπορούν ν' αθρωσουν λέξη.
Ήταν αυτή...η γυναίκα των ονείρων τους!
Η πηγή του πεπρωμένου τους!

Τα καστανόξανθα μαλλιά της ανέμιζαν,παρασυρόμενα από ένα ελαφρύ αεράκι, ενώ τα καταγάλανα μάτια της καρφώθηκαν με ένταση πάνω στα γαλαζοπρασινα μάτια του Σεμπάστιαν.

Άνοιξε το στόμα της και η φωνή της βγήκε γλυκιά, απόκοσμη,σαν τραγούδι αγγέλων.

"Καλώς ήρθες,γιέ μου!"