Η κατάρα των δράκων #TBA2018

Κυνηγώντας το πεπρωμένο

Ο δρόμος που έπρεπε ν' ακολουθήσουν ηταν απότομος και επικίνδυνος.
Η χαράδρα των νεκρών, ήταν ένα στενό μονοπάτι περίπου ένα μέτρο φάρδος.
Ο μύθος λέει πως σ' αυτήν την χαράδρα κατοικούν οι ψυχές μιας φυλής μάγων που δολοφονήθηκαν μυστηριωδώς μια νύχτα πολλά χρόνια πριν.

Ο Σεμπάστιαν είχε μάθει να μην πιστεύει σε μύθους,τους θεωρούσε αποκυήματα της φαντασίας του ανθρώπου για να δικαιολογήσουν τους φόβους τους.
Βλέποντας όμως την ανησυχία στο βλέμμα της Άρια ένιωσε ένα ανεξήγητο ρίγος να διαπερνά το κορμί του.
Προχωρουσαν αργά και προσεχτικά,ο ένας πίσω απ' τον άλλο, διασχίζοντας την χαράδρα.
Ξαφνικά άκουσε την Άρια να φωνάζει τ' όνομα του,γύρισε και την κοίταξε απορημένος.
Είδε το πρόσωπο της να έχει ασπρισει απ' τον φόβο.
"Κάποιος είναι μπροστά μας"του είπε με τρεμάμενη φωνή.
Ο νεαρός βασιλιάς κοίταξε εξεταστικα τα πάντα γύρω του, αλλά δεν διέκρινε τίποτα.
Γύρισε πάλι προς την κοπέλα.
"Δεν βλέπω κανέναν"της είπε σοβαρά.
Εκείνη τον κοίταξε για μια στιγμή, πρίν αποφασίσει να του μιλήσει.
"Μην κοιτάς με την λογική σου Σεμπάστιαν,αλλά με την διαίσθηση σου."
Ο Σεμπάστιαν είχε μάθει να πιστεύει μόνο οτι βλέπει και όλο αυτό του φαινόταν πολύ παράξενο.
Η Άρια με ένα απότομο σάλτο κατέβηκε απ' το άλογο της και βρέθηκε να στέκεται δίπλα στο δικό του άλογο.
Ο Σεμπάστιαν την κοιτούσε παραξενεμένος.
"Τι κάνεις;"την ρώτησε με την ψυχή του γεμάτη αγωνία.
Το βλέμμα της ήταν σαν υπνωτισμενο,τα μάτια της κενά, εστίαζαν σ' ένα σημείο μπροστά τους.
"Δεν τους βλέπεις...με καλούν"του είπε αργά σαν τα λόγια να μην ήταν δικά της.
Εκείνος με ανήσυχο ύφος έκανε ένα επιδέξιο σάλτο που θα ζήλευε και ακροβάτης, ενώ έβαλε το κορμί του σαν ασπίδα μπροστά της.
"Μην κουνηθείς απ' την θέση σου"την διέταξε αποφασιστικά.
Γύρισε το σώμα του, κοιτάζοντας το κενό μπροστά του.
"Εμφανιστείτε δειλοί"φώναζε με όλη του την δύναμη.
Ξάφνου αντίκρισε μπροστά του πέντε άντρες με απόκοσμη όψη να τον κοιτούν με μάτια γεμάτα οργή.
"Μην ανακατεύεσαι νεαρέ βασιλιά,το πρόβλημα μας δεν είναι μαζί σου. Την απόγονο του Ντραγκομίρ θέλουμε... να πληρώσει για τον άδικο θάνατο που μας χάρισαν τα τέρατα του αιμοδιψή προγόνου της."
Στο άκουσμα αυτής της απειλής, το πρόσωπο του Σεμπάστιαν έχασε το χρώμα του, ενώ θυμός πλημμύρισε την ψυχή του.
"Κανείς δεν θα πειράξει την κοπέλα,όσο είμαι εγώ ζωντανός"φώναξε οργισμένα,ενώ τα χέρια του τραβούσαν το ξίφος απ' την θήκη του.
Το γέλιο των πέντε αντρών ακούστηκε τόσο ειρωνικό, που έκανε τον θυμό να ξεχυλησει απ' τα σωθικά του Σεμπάστιαν.
"Αλήθεια... θεωρείς τον εαυτό τόσο άξιο... ώστε να τα βάλεις μαζί μας;"τον ρώτησαν με ένα υπεροπτικό χαμόγελο.
"Έχω μάθει να μην αποφεύγω καμία μάχη στην ζωή μου, δεν πρόκειται να αλλάξω συνήθειες"τους είπε με τόλμη,που θαύμασαν οι νεκροί μάγοι.
"Αφού έτσι επέλεξες... ο θεός να λυπηθεί την ψυχή σου"του είπαν ενώ άρχισαν να κινούνται απειλητικά προς το μέρος του.
Ο νεαρός βασιλιάς τους κοιτούσε χωρίς ίχνος φόβου μες στα μάτια του.
Οι νεκροί μάγοι διασκέδαζαν με το θάρρος του νεαρου άνδρα, ήξεραν πως με μια κίνηση του χεριού τους μπορούσαν να αφαιρέσουν την παράτολμη ζωή του, αλλά αποφάσισαν να παίξουν με τους δικούς του όρους.
Από το πουθενά εμφάνισαν τεράστια κοντάρια,που τα στριφογυριζαν στα χέρια τους με τρομερή επιδεξιότητα.
Ο Σεμπάστιαν με σθεναρά βήματα προχώρησε προς το μέρος τούς,ώσπου βρέθηκε περικυκλωμένος.
Με όλες τις αισθήσεις του σε επιφυλακή, κοίταξε εξεταστικα έναν έναν τους άνδρες, περιμένοντας ποιός θα κάνει πρώτος την κίνηση του.
Είδε έναν απ' αυτούς, τον πιο μεγαλόσωμο, να τον πλησιάζει κραδαίνοντας με φόρα το κοντάρι του προς το κεφάλι του νεαρού βασιλιά.
Με μια απότομη κίνηση σήκωσε με δύναμη το σπαθί του, σκίζοντας τον αέρα.
Με τέχνη πολεμιστή χτύπησε το κοντάρι του αντιπάλου του, κάνοντας το δυο κομμάτια, ενώ με μια γρήγορη κίνηση, το σπαθί του βρέθηκε ν' ακουμπάει τον λαιμό του άνδρα, απειλώντας την ζωή του.
Ο μάγος τον κοίταξε με μάτια γεμάτα οργή πριν εξαφανιστεί με μιας από μπροστά του.
Αμέσως έριξε το βλέμμα του στους υπολοιπους κοιτώντας τους με τόλμη στα μάτια.
"Λοιπόν... ποιός έχει σειρά;"τους φώναξε με μια ηρεμία, λες και η μάχη που έδινε ήταν οτι πιο φυσιολογικό.
Οι άντρες οπισθοχώρησαν ένα βήμα ενώ αλληλοκοιταζονταν, επικοινωνώντας με τα μάτια.
"Τέρμα το παιχνίδι"του φώναξε οργισμένος ένας απ' αυτούς.
Ευθύς πιάστηκαν απ' τα χέρια, κλείνοντας τον Σεμπάστιαν μέσα σ' ένα κύκλο, ενώ άρχισαν να μουρμουριζουν κάποιο ξόρκι.
Ο νεαρός βασιλιάς ένιωσε έναν τεράστιο πόνο σε όλο του το κορμί που του λύγισε τα γόνατα και τον σωριασε στο έδαφος.
Ένιωθε λες και μια αόρατη μέγγενη του πίεζε το σώμα, συνθλίβοντας του όλα τα κόκαλα.

Η Άρια λες και ξύπνησε απότομα από έναν περίεργο λήθαργο, έτρεξε προς το μέρος του.
Σπάζοντας τον κύκλο, γονάτισε δίπλα του με δάκρυα στα μάτια.
"Σταματήστε... τον σκοτωνετε"τους φώναξε απελπισμένη.
Κοίταξε τα μάτια του που έκλειναν αργά, στερώντας του την ζωή.
"Μόνος του διάλεξε την μοίρα του"άκουσε μια φωνή να της λέει.
" Εμένα θέλετε...σκοτώστε εμένα... αν η δίψα σας για εκδίκηση είναι τόσο μεγάλη, ορίστε στέκομαι εδώ μπροστά σας...δεν πρόκειται να φέρω καμία αντίσταση... μόνο αφήστε αυτός τον άνδρα να ζήσει "τους είπε με έντονη, αποφασιστική φωνή.
Τα μάτια της δακρυσμένα τους κοιτούσαν με θάρρος.
Οι νεκροί μάγοι την κοίταξαν με διαπεραστικό βλέμμα, λες και προσπαθούσαν να διαβάσουν την ψυχή της.
" Έχεις αθώα καρδιά κι αυτό έσωσε την ζωή σου"άκουσε να της λένε, πριν εξαφανιστούν από μπροστά της.
Η κοπέλα έμεινε ξεπνοη πάνω από το σώμα του Σεμπάστιαν.
Έσκυψε με αγωνία κοντά στο πρόσωπο του, συνειδητοποιώντας οτι δεν υπήρχε πια πνοή μέσα του.