Η κατάρα των δράκων #TBA2018

Η προφητεία της μοίρας

Ο Σεμπάστιαν σκουπισε τα μάτια του βιαστικά.
Δεν ήθελε να φαίνεται αδύναμος,
το μισούσε αυτό το συναίσθημα.
Γύρισε το πρόσωπο του και κοίταξε την μητέρα του κατευθείαν στα μάτια.

"Υπάρχουν τόσα ακόμα αναπάντητα ερωτήματα στο μυαλό μου" της είπε αργά,με φωνή που ίσα ίσα ακουγόταν.

Όλα αυτά του φαινόταν τόσο παρανοϊκά, δεν μπορούσε να πιστέψει τίποτα απ' όσα άκουσε,
δεν ήθελε να πιστέψει τίποτα.
Δεν είχε ζητήσει κάτι τέτοιο.
Το μόνο που ήθελε ήταν να λυθεί η κατάρα των δράκων και να έχει μια ήρεμη θνητή ζωή.
Τίποτα περισσότερο!
Δεν ήθελε να είναι γιός μάγισσας,
δεν ήθελε να πεθαίνει και ν' αναγεννιέται κάθε χρόνο σε διαφορετικό σώμα.
Η ψυχή του στο πέρασμα των χρόνων ταξίδευε και επανατοποθετουνταν κάθε φορά σε διαφορετικό δοχείο.
Αυτή η σκέψη τον έκανε ν' ανατριχιασει.
Πόσες ζωές χαμένες είχε περάσει;
Ζωές που δεν είχε καν προλάβει να ζήσει.
Μέσα του είχε φωλιάσει ενα συναίσθημα αηδίας και μίσους.
Όμως αυτή η ζωή που ζούσε τώρα θα ήταν η τελευταία του!
Δεν θα επέτρεπε ξανά σε κανέναν να του στερήσει αυτό το δικαίωμα.

Μέσα του πήρε μια βουβή απόφαση.
Θα ξεμπερδευε όσο μπορούσε πιο γρήγορα από αυτή την παράνοια και θα έπαιρνε την Άρια να ζήσουν μακριά από όλα αυτά.
Σαν φυσιολογικοί άνθρωποι!
Δεν τον ένοιαζε που στο σώμα του κυλούσε μαγική δύναμη, δεν το είχε ζητήσει και δεν το ήθελε.

Κοίταξε την μητέρα του,
σμίγοντας τα υπέροχα καμπυλωτά φρύδια του,γεμάτος αυτοπεποίθηση.

"Η προφητεία... ποιά είναι η αληθινή προφητεία;"ρώτησε με ένταση.

Η γυναίκα τον κοίταξε σκεπτική.
Χιλιάδες εικόνες περνούσαν απ' το μυαλό της.
Δεν ήξερε αν έπρεπε να του αποκαλύψει την αλήθεια.
Για το δικό του καλό,για την δική του ασφάλεια.
Αν μπορούσε θα τον κρατούσε για πάντα κοντά της,προστατευμένο από το κακό που τον περιτριγυριζε.
Όμως βαθιά μέσα της γνώριζε...
ήξερε τον χαρακτήρα του γιου της,δεν θα ησυχαζε ποτέ αν δεν λυνόταν αυτή η κατάρα.
Και μπορούσε να λυθεί μόνο μ' έναν τρόπο...
Μ' έναν επικίνδυνο τρόπο.

Στο πρόσωπο της φάνηκε ο δισταγμος.
Στα μάτια της η αβεβαιότητα.
Ο Σεμπάστιαν το πρόσεξε και την κοίταξε συνοφρυομενος.

"Πες μου την αλήθεια, απλώς την αλήθεια" την παροτρυνε "πρέπει να μάθω... πρέπει να ξέρω... πρέπει να τελειώνω" τα τελευταία λόγια του ακούστηκαν σαν μια πονεμένη παράκληση.

Η μητέρα του τον κοίταξε με θλιμμένο βλέμμα.

"Η κατάρα θα λυθεί μόνο μ' έναν θάνατο... του Ντραγκομίρ ή τον" σταμάτησε απότομα, δεν άντεχε να εκστομίσει την επόμενη λέξη.

"Τον δικό μου"συνέχισε αυτός την φράση της.
Τα λόγια του δεν βγήκαν φοβισμένα, για την ακρίβεια δεν είχαν ίχνος τρόμου μέσα τους.
Ακούστηκαν με τόλμη και θάρρος.

" Σεμπάστιαν, γιέ μου"η φωνή της ήταν σπασμένη, η όψη της δεν θύμιζε σε τίποτα το αγέρωχο πλάσμα που γνώρισαν όταν την πρωτοείδαν.
"Αν συμβεί αυτό... δεν θα μπορέσω να σε ξαναφέρω στην ζωή."

Τα λόγια της πνίγηκαν στο λαιμό της και έσβησαν αργά, γίνανε ψιθυρος.
Ένας ψιθυρος που τον άκουσε μόνο ο Σεμπάστιαν.

"Ποτέ δεν θα σου ζητούσα κάτι τέτοιο" της είπε με μια σιγουριά που χρωματιζε αποφασιστικά τον τόνο της φωνής του.

Σιωπή επικράτησε ανάμεσα τους,μια σιωπή όμως που εξηγούσε όσα δεν μπορούν να εξηγήσουν όλες οι λέξεις του κόσμου.
Την αγωνία,τον φόβο, την αγάπη, την προσμονή.
Συναισθήματα που ένιωθαν μητέρα και γιος,απλά δεν μπορούσαν να τα εκφράσουν.

"Απλώς πες μου τον τρόπο" την παρότρυνε άφοβα.

Η μάγισσα θαύμασε το γενναίο πλάσμα που είχε μπροστά της.
Την σπίθα ανδρείας στο βλέμμα του, την τόλμη στην φωνή του.
Ένιωθε υπερήφανη και συνάμα φοβισμένη για τον γιό της.

"Ο μαύρος δράκος, αυτός είναι το κλειδί" του είπε με μυστήριο τρόπο.

Ο Σεμπάστιαν προσπάθησε να καταλάβει το νόημα των λέξεων της.
Θυμήθηκε την μεταμόρφωση του,αυτός ήταν ο μαύρος δράκος,
αλλά τι;Τι έπρεπε να κάνει;

Η μητέρα του αντίκρισε την απορία στο πρόσωπο του και έσπευσε να του εξηγήσει.

"Όπως σου είπα πρίν ο Ντραγκομίρ είναι αθάνατος και φταιω εγώ γι' αυτό" είπε με παράπονο.

Ο Σεμπάστιαν της έριξε ένα βλέμμα ανυπομονησίας.
Δεν είχε κανένα νόημα να θυμάται τα παλιά και να μοιρολατρει.
Όλοι κάνουν λάθη.
Εμπιστεύτηκε λάθος άνθρωπο, τυφλώθηκε από έρωτα και έκανε ένα σφάλμα.
Δεν την κατηγορούσε γι' αυτό, το είχε βιώσει αυτό το συναίσθημα και ήξερε πως ήταν.
Το πεπρωμένο του κατηγορούσε!

"Συνέχισε" της είπε ανυπόμονος.

"Ο Ντραγκομίρ είναι αθάνατος μόνο όταν έχει ανθρώπινη μορφή, όταν μεταμορφώνεται σε δράκο έχει θνητή ζωή..."

"Μπορεί να μεταμορφωθεί σε δράκο;" την διέκοψε ο Σεμπάστιαν.

"Ναι,άλλη μια απ' τις δυνάμεις που του έδωσα. Όμως αυτή η δύναμη είναι ευχή και κατάρα.
Είναι η αχίλλειος φτέρνα του,μόνο τότε είναι τρωτός.
Όμως αυτό που πρέπει να κάνεις δεν είναι καθόλου εύκολο..."

Ο νεαρός βασιλιάς την άκουγε προσεκτικά καθώς του εξηγούσε το σχέδιο εξόντωσης.
Το μυαλό του μπερδεμένο,προσπαθούσε να επεξεργαστεί την κάθε πληροφορία.
Τα ερωτήματα που τον βασάνιζαν πολλά.
Τα παραμέριζε με τόλμη, μπορούσε να τα καταφέρει... έπρεπε να τα καταφέρει.