zamaN 5 Vakittir 2 (BİTTİ)

BÖLÜM 35 (MEZARLIK)

"B-babam mı? Ama o öldü, biliyorsun..." dedi. Tedirgin gibi bir hali vardı.

"Biliyorum tabii, demek istediğim: onu ziyarete gidelim. Dua edelim. Ona, beni tanıtmak istersin diye düşünmüştüm."

"Hee, sen onu diyorsun. Gideriz tabii Sena'm, neden olmasın?"

"Ayh Kerem, başka ne diyeceğim Allah aşkına? Yoksa, benden sakladığın bir şeyler mi var? Zaten, baba lafını duyunca tedirginleştin sanki?"

"Tedirginleşmedim, şaşırdım. Üstelik, onu kaybettiğimiz için üzgünüm..."

"Tamam, tamam üzülme sen..." deyip elini öptüm. Bu hareketime memnun olmuştu.

"Kerem, hani size gelmiştik? O gün, sen telefonda biriyle konuşuyordun? 'Babalık yapsaydın bari' tarzında bir şeyler söylemiştin?" dedim. Dememle birlikte ellerini çekmişti ellerimden.

"Yani?"

"Kerem, sen bir şey saklıyorsun?"

"Nereden çıkardın bunu Sena? Hem, geldiğimden beri ne bu soru yağmuru? Boşver sen onu da, ne zaman gidelim babamı ziyarete?"

"Şimdi!"

"Tamam, feraceni giyin o zaman. Bende gidip annemlere haber vereyim."

"Tamam." dedim.

O, aşağı inerken bende, kol çantamın içindekileri kontrol ediyordum. Ama aklımın bir köşesinde, onun bana yalan söylediği yankılanıp duruyordu. Belki de, başkasına söylemiştir? Hem, o kadar insanı kandırmak? Ne bileyim, zor bir iş... Ustalık gerektirir... Ya da, niçin? Neden, babasını saklasın ki? Kendime sorduğum sorularla, onun bana yalan söylediği düşüncesini kafamdan def edip aşağı indim.

"Demek kayınpederinle tanışmak istedin, güzel gelinim?"

"Evet, Meryem teyze. Ona bir Yasin okumak isterim."

"Sağol kızım, Allah senden razı olsun..." deyip bana sarıldı.

Ardından, iki çift gülen gözün bakışları, biz gidene kadar üzerimizde durmuştu. Onları Allah'a emanet ettikten sonra dışarı çıkıp arabaya bindik.