zamaN 5 Vakittir 2 (BİTTİ)

BÖLÜM 42 (SOLGUN GÜLÜM)

 pamukum2014
zeynep-atmaz bu bölüm sizlere gelsin...

________________________

   "Eşiniz Sena Hanım'ın durumu iyi. Hayati tehlikeyi atlattı. Ameliyatımız başarılı geçti. Daha fazla üzmeyin kendinizi. Şimdilik, tedbir amaçlı yoğun bakımda tutacağız ama birkaç güne normal odaya alırız." dedi gülümseyerek. Sonra da gitti.

Bu adam, hem eşimi hayata döndürmüş hem de benim hayata dönmemi sağlayacak sözleri söylemişti.

Şimdi de mutluluktan akıyordu yaşlarım. Şükür namazı kılmayı en kısa zamanda öğrenmem lazım...

Allah'ım sana sonsuz hamdlar olsun... Onu bana bağışladın. Cennetimin kapısı tekrardan açıldı...

Ardından ameliyathaneden sedyeyle gül yüzlümü çıkardılar.

Böyle mi görecektim ben seni? Sağ salim gidip sağ salim dönemedin... Beni de kendini de bir kez öldürdün.

Orasına burasına kablo takılıydı. Hala uyuyordu. Bir şeyi mi vardı acaba?

   "Neden hâlâ uyuyor?"

   "Sakin olun beyefendi. Normal bir şey. Daha yeni ameliyattan çıktı. Korkulacak bir şey yok yani." dedi hemşirelerden biri.

Soğuk elinden tutmuş, onunla beraber gidiyordum.

   "Seni daha otobüse bindirmeden sıcacık ellerinden tutmuştum. Sıcaklığını kaybetmişsin... Düzeleceksin değil mi? Gözlerini açıp bana bakacaksın değil mi? Hani bu sabah sana sitem ettim ya, beni bekletiyorsun diye, ama sağlığına kavuşman için biraz daha beklemeye hazırım. Daha fazla bekletme beni olur mu?"

Kendi kendime konuşuyordum... Cevap verecek kimse yoktu ki.

   "Beyefendi, bırakır mısınız?"

   "Neyi?"

   "Hastanın elini. Yoğun bakım ünitesine yerleştireceğiz."

   "Bende gelmek istiyorum."

   "Şu an için olmaz. Doktordan izin aldıktan sonra girebilirsiniz ama." dediğinde daha fazla ısrar edemedim.

Bıraktım gül yüzlümün elini...

Ardından, bana o güzel haberleri veren doktoru aramaya başladım. Her yere baktım ama yoktu. Tekrar yoğun bakım ünitesinin önüne geldim. Camdan dokundum sevdiğime. Ama hissedemeden...

Koridordan bir hemşire geçerken seslenişimle durdurdum onu.

   "Bakar mısınız?"