zamaN 5 Vakittir 2 (BİTTİ)

BÖLÜM 44 (ÖLDÜ)

Yavaş yavaş açtım gözlerimi. Kendimi hastane odasında bulmuştum.

İlk önce doğruldum, uzandığım yataktan. Sonra da, yaşadıklarım bir bir geldi aklıma. Eksiksiz bir şekilde...

Her şey bitti...

Karşımdaki duvara baktım.

   "Ben bir hiçim artık..." dedim.

Sonra da ağlamaya başladım.

Başımı ellerimin arasına aldım.

Olamazdı değil mi? Ölm-ölmüş olamazdı değil mi? Hepsi şakadan ibaret?

   'Yanılıyorsun... O gördüklerin gerçekti. O, beyaz çarşaf, onun kefeniydi...' deyince iç sesim daha çok ağlamaya başladım.

Üzerimde ki beyaz çarşafı görünce sinirle üzerimden kaldırdım ve ondan uzaklaştım.

Sırtımı duvara yaslayıp yere çöktüm. İnanmak istemiyordum. İçimde oluşan acıyı engellemeye çalışıyordum.

Ama, o öldü. O, öldü! O, öldü!

   "Ölmedi. Ölmedi. Ölmedi. Ölmedi. Ölmedi." diye hem tekrarlıyor, hem de başımı sağa sola sallıyordum.

En sonunda ayaklarımı uzattım.

   "Allah'ım neden? Neden bu kadar erken aldın ki onu benden? Ben onsuz yaşayamam... Ben onsuz nefes almak bile istemiyorum. Ben beklerdim. Bekleyecektim de zaten. Ama şimdi onun yüzünü bile görmeden nasıl yaşayacağım? Birlikte olmayı hak etmeyen milyonlarca insan yan yanayken, ben neden ondan ayrı nefes alıyorum? O nefes bile alamıyor! Ona ölüm yakışmaz ki... Ona, artık beyazlar bile yakışmaz..." diye sessizce söyenip ağlıyordum.

İçim yanıyordu! İçim acıyordu! Onunla yanyana olmak varken, yanyana gelememek payıma düşmüştü.

Ah sevgilim... İlk aşkım... Gülüm... Meleğim... Sena'm... Cennetimin kapısı... Gitmeseydin be! Biraz daha kalsaydın. Hiçbir şey yaşayamadık ki seninle. Mutlu olduğum zamanları, anılarımı düşündüğümde yanımda sadece sen oluyorsun. Ama o süre zarfı, kısacık...

Hakettim mi sensizliği?

Kafamı, arkamdaki duvara vurmaya başladım.

   "Sen neden yaşıyorsun Kerem?! Sena'n öldü artık! Sen neden yaşıyorsun?!" deyip daha da hızlı vurmaya başladım kafamı.