zamaN 5 Vakittir 2 (BİTTİ)

BÖLÜM 48 (VAKİT KAYBEDİYOR)

2 HAFTA SONRA

Bugün, hastaneden taburcu olmuştum. Kerem arabayı sürüyor, babam ise şoför koltuğunun yanında oturmuştu. Bende annemle beraber arkada oturuyordum. 

2 hafta önce, neredeyse her gün... Kerem, beni yürütmeye çalışıyordu. Bazen hemşirelerle beraber, bazen sadece baş başa oluyorduk.

Ama bacaklarım, hiçbir tepki vermiyordu. Adım atmayı bırak, ayakta bile duramıyordum.

Hemşirelerin yüz ifadesine baktığımda, hiçbiri umutlu değildi. Arada başlarını sağa sola sallıyorlardı.

Kerem, onun hiçbir şey umrunda değildi. Hâlâ, her ne olursa olsun gülümsüyordu.

Ama görüyordum bazen gözlerindekini... O da, üzülüyordu.

Benimle vakit kaybediyordu...

___________________

Kimse tek kelime etmemiş, yarım saat sonra eve gelmiştik. Annem ile babam arabadan inmiş, sırtımdan aşağısını hissetmediğim için arabadan inememiştim.

Babam, bagajdan tekerlekli sandalyeyi çıkartmaya gitmişken Kerem, beni kucaklamıştı.

Babamın karşısında utanıyordum. Ama elimde olan bir şey değildi.

Bana o kadar güzel bakıyordu ki... Bu kadar yükü yüklenmişken nasıl gülümsemeyi başarabiliyordu, anlamıyorum.

   "Enes amca, eve kadar çıkarayım. Boşuna arabayı açıp tekrar kapatmayalım." dedi.

   "Peki oğlum."

   "Kerem, lütfen indir beni." diye kulağına sessizce söylemiştim.

   "Olmaz Uyuyan Güzel."

   "Boşuna yük oluyorum sana, bari apartmanın önüne kadar sandalyeyle gitseydim." dedim. Apartmanda da asansör falan yoktu ki.

   "Sen yük mü dedin? Sen kendine yük mü dedin şimdi? Ben şu an mutluluğumu sırtlıyorum, yük falan değil." sevinmiştim ama o, sinirlenmişti galiba. Ses çıkarmadım.

Mahallelinin bakışları altında apartmana girmiş, eve çıkmıştık.

Eve girdikten sonra babam, sandalyeyi açmış, Kerem de beni sandalyeye yerleştirmişti.

Kendimi yükten başka bir şey olarak görmüyordum, yürümeye başlayacağım zamana kadar-ki ben hiçbir zaman yürüyemeyecektim...

Hep bir umutsuz vaka olarak kalacaktım.

Kerem beni bu halimle ne yapsın ki?

Sandalyemin itilmesiyle kendime geldim.

   "Şimdi seni yeni odana götüreceğim." dedi, ruhuna aşık olduğum.

   "Ben burada olsaydım, seni her gün indirip çıkartırdım ama annenle baban bunu yapamaz. O yüzden, bu alt katta olan boş odayı, senin odan yaptık." diye de devam etti.