Zenon's POV
Si zid nasa hospital padin, after niya makatulog sa balikat ko kinarga ko na siya pabalik sa kwarto niya, ang bigat ng baboy na yun sakit sa balikat.
Umuwi muna ako para mag bihis, 1 hour from our hospital ang biyahe, hapon palang but im already tired, lately naging super sleepy ako, maybe kailangan ko nang mag pa check up.
"Mom, I'm home!" Sigaw ko pag pasok sa pintuan, pero walang sumagot, bumungad naman si manang sakin.
"Iho, dito ka muna sa baba, ipaghahanda kita ng makakakain" alok sakin ni manang "
"okay lang po manang, magpapalit lang po ako at babalik ulit sa hospital"
"Iho, ipinagluto kita ng paborito mo, chicken curry, kumain ka muna" pag pupumilit ni manang, ano kayang meron bakit napaka misteryoso ni manang, hindi nalang ako nag isip baka akala ko lang yun, aish si manang kasi pa kulit ng pakulit. Wala akong choice kundi mag stay muna saglit at kumain.
"Sige na nga po manang" umalis si manang ng may ngiti sa labi, pero dahil makulit ako, kumaripas ako ng takbo sa taas, saglit lang naman ako mag bibihis eh.
Malapit na ako sa kwarto nang makarinig ako ng mga sigaw sa study room.
"Zayn, ano sa tingin mo mararamdaman ni zenon pag nalaman niya to!?" It's mom's voice, papa and mom must be arguing. Nakinig lang ako sa usapan nila.
"Kung hindi niya malalaman ngayon, kelan pa? Your hurting our son kristin!" what are they talking about?. Naguguluhan na ako.
"At ngayon sa akin mo na sinisisi ang lahat!? Bakit sino ba ang dahilan kung bakit umalis si kasi!?" What? Who the hell are they talking about? Lalo lang gumugulo ang isip ko.
"Kasi choose to leave! Hindi ako na DAD niya ang may kasalanan!" Sigaw ni papa.
Out of my curiosity i opened the door.
"Papa, mom what are you talking about?" Gumagaral na ang boses ko, napupuno na ng mga luha ang aking mata.
"Z-zenon" naiiyak na sambit ni mom
Nanatili akong nakatingin kay mom. Ano nanaman to? Are they going to lie to me again?
"What it is?, tell me, im so sick of hearing all the lies you tell to me, kahit minsan hindi niyo ako pinakitaan na mahal niyo ako, kahit minsan hindi niyo ako niyakap, kahit minsan hindi niyo ako ipinagmalaki, kahit minsan hindi kayo naging proud sakin!" Naguunahan ang mga luha kong pumatak sa aking mga mata.
At that moment my time stopped, mom slapped me. After all the pain i've received, maybe this one is the most painful.
"A-anak im sorry, z-zenon--"
As soon as i heard mom's voice, i rushed to the door.
I run as fast as i can, lumabas ako ng bahay at nag drive kung saan, i can't take it anymore, i had enough pain, ayoko na.
Hindi ko na namalayaang dinala ako ng aking mga paa sa farm namin, etong lugar na lagi kong karamay sa mga problema ko, na how i wish i was a probinsyano boy, na hindi na prepressure sa mga magulang niya, na hindi mayaman, probinsyano boy who wants nothing but peace of mind and lots of love loved by his love ones.
May humawak nalang sa balikat ko. Feeling that warm touch, alam ko na kung sino yun, my man.
"Zenon, anak im sorry , we're sorry, let me explain" tuluyang tumabi sakin si dad. Knowing dad, hindi siya uupo dito sa lupa, dad really hates dirt.
"D-dad, bakit ganito? N-naguguluhan na ako eh, sana naman ikaw, ma s-sabi mo ang k-katotoohanan diba dad?" I started to cry again, damn this shitty feelings.
"Anak, im sorry, im sorry, im sorry, i know my sorry are not enough to heal your pain, but i hope you'll understand why we've done that for you, Anak it's always you, hindi mo man mapansin pero lahat ng ginagawa namin sayo ay para sa ikabubuti mo, pero ang mali namin ay nakalimutan na namin ang nararamdaman mo, all this time, we've always think about your safety, na sana lumaki ka ng maayos at maging matagumpay....."
Dad started to cry.
"I'm sorry, i pushed you far, sorry dahil na pressure ka samin, im sorry dahil nag lihim kami sayo....." Tuluyan nang humagulgol si dad. I patted his back, dad will always be my best friend, my guardian, my supporter and my man.
"D-dad" i can't say a word, all this pain, i have to let it go.
"Dad, i love you and mom, lahat kaya kong gawin dahil mahal ko kayo, I'm willing to sacrifice my own happiness just for the both of you, I'm willing to forgive you both because you guys are my family..." We hugged each other, dinamdam namin ang bawat sandali ng magkasama, matagal na din bago kami nag bonding at nag open sa isa't isa.
Ilang minuto din kaming nanatiling tahimik.
"Anak, there's one more thing, im sorry again for lying to you" after ng pag hagulgol namin ay maayos na kami ngayon.
"Dad, as i said earlier, I'm willing to forgive you, kahit ano pa yan" sa totoo lang hindi ko alam kung anong mararamdaman ko kung ano ba ang sasabihin ni dad, natatakot ako.
"Zenon, may kapatid ka" (⊙_☉)
"What!? I have what?" Sigaw ko in disbelief.
"Anak, wag maarte, i said may kapatid ka"
"Ha? I mean sino siya?, babae ba?, panganay? O bunso?" Sunod sunod na tanong ko, i can't believe this is happening, buong buhay ko gusto kong magkaroon ng kapatid.....
√ Don't forget to vote, comment and share 😄
All rights reserved
© 2017-2018
YOU ARE READING
F I X E D
Fiksi Remaja(ON-GOING) Ordinaryong tao lang si Zid Francium yung tipong walang pakialam sa mundo , gusto niya lang talaga maabot ang iisang goal niya... ang makapunta sa korea . Zenon Arsenic , aral dito aral don his life never gets busy , wala nang mas import...
