Το ταξί σταμάτησε έξω από τα σκαλιά του πανεπιστημίου. «Μήπως θέλετε βοήθεια;» με ρώτησε ευγενικά ο ταξιτζής. «Όχι, ευχαριστώ» είπα και του χάρισα ένα χαμόγελο. Πήρα στα χέρια μου τις δύο βαλίτσες μου και άρχισα να ανεβαίνω τα σκαλιά. Επιτέλους, μια καινούρια αρχή με περιμένει εδώ, σε ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια της Ρόδου. Ήρθα από ένα χωρίο στην Εύβοια. Ο χώρος είναι τεράστιος και πολύ ήσυχος αυτή την στιγμή. Να αναφέρω επίσης ότι θα μένω σε εστία, αφού δεν έχω την οικονομική δυνατότητα να νοικιάσω κάποιο σπίτι. Βέβαια, η μητέρα που επέμενε αλλά εγώ ήμουν αρνητική. Η αλήθεια είναι πως προτιμώ να μένω στην εστία, δεν θέλω να είμαι μόνη μέσα σε ένα διαμέρισμα. Αφήστε που τα να μένεις σε εστία έχει λιγότερα χρήματα, έτσι θα μπορώ να τα χαλάω στις εξόδους μου.
Μια κυρία περίπου στα 40 με πλησίασε. «Και εσύ πρέπει να είσαι η Ραφαηλία Παλαιολόγου». Ήτανε σχετικά κοντή, με γυαλιά και κοντοκουρεμένα καστανά μαλλιά. «Ναι» της είπα και χαμογέλασα αχνά. «Αυτό είναι το κλειδί σου, ο ξενώνας σου είναι στο βάθος» μου είπε και έκανε να φύγει. «Ευχαριστώ πολύ» ψιθύρισα και άρχισα να περπατάω. Γύρω μου βρίσκονταν πόρτες με διάφορους αριθμούς πάνω. Άραγε ποίος να είναι ο δικός μου; Σήκωσα το κλειδί μου για να δω το αριθμό δωματίου μου. 182. Λοιπόν 178, 179, 180, 181, 182! Να' μαστέ. Έβαλα το κλειδί στην τρύπα και άνοιξα την ξύλινη πόρτα. Άφησα τις βαλίτσες σε μια άκρη και άρχισα να επεξεργάζομαι τον χώρο. Είναι μικρός και όμορφος. Έχει δύο κρεβάτια, μια ντουλάπα και ένα μεγάλο γραφείο. Δεν χωράει τίποτα άλλο. Και μία πόρτα που λογικά είναι για το μπάνιο. Κάθισα σε ένα από τα κρεβάτια. Καθόλου καλό στρώμα αλλά θα βολευτώ. Η πόρτα του μπάνιου ανοίγει και βλέπω μία ψηλή κοπέλα με καστανοκόκκινα μαλλιά και καστανά μάτια. Αρκετά όμορφη. Φορούσε ένα κοντό, υφασμάτινο σορτσάκι και ένα μπλουζάκι ραντάκι από πάνω. «Γεια» μου είπε γεμάτη ενθουσιασμό. «Γεια» της είπα χαμηλόφωνα. «Ζωή» Άπλωσε το χέρι της μπροστά μου. «Ραφαηλία» της είπα και το έσφιξα.
***
Έχουν περάσει 4 εβδομάδες από την πρώτη μου μέρα εδώ. Εγώ και η Ζωή ήμαστε πλέον κολλητές. Εκείνη είναι από την Αλεξανδρούπολη. Στις πρώτες μέρες βρήκε αγόρι, τον λένε Φίλλιπο και κάθε φορά που ήμαστε οι δυό μας δεν χάνει ευκαιρία να μου μιλάει για αυτόν. Δεν τον έχω πολλές φορές από κοντά, μόνο μια δυό φορές, όταν έρχεται και την παίρνει για να πάνε βόλτα. Είναι ψηλός, έχει καστανά μαλλιά και μελί μάτια. Είναι πραγματικά όμορφος. Όπως και οι φίλοι του, από όσα έχω ακούσει από την Ζωή. Έχει ακόμα δύο κολλητούς τον Μιχάλη και τον Σταμάτη. Εκείνοι είναι στο δεύτερος έτος. Ο Μιχάλης μένει στην ίδια πολυκατοικία με τον Φίλλιπο, στο πάνω διαμέρισμα. Ενώ ο Σταμάτης λίγα τετράγωνα πιο κάτω. Και οι τρείς είναι θεοί. Έχουν πηδήξει όλο το πανεπιστήμιο. Όλες λιώνουν για μια βραδιά μαζί τους. Βέβαια ο Φίλιππος μόλις γνώρισε την Ζωή, τα ξέχασα όλα αυτά. Εδώ και 3 βδομάδες που είναι μαζί δεν έχει κάνει τίποτα κακό. Η Ζωή είναι πολύ ερωτευμένη μαζί του και σύμφωνα με τα λεγόμενα της και εκείνος είναι. Σήμερα είναι Παρασκευή και από Δευτέρα ξεκινάνε τα μαθήματα. Όλοι οι μαθητές έρχονται εδώ νωρίτερα για να γνωρίσουν το χώρο. Έτσι κι εγώ ήρθα 1 μήνα νωρίτερα.
.
.
.
.
.
.
Ελπίζω να σας άρεσε, ψιφήστε και σχολιάστε!<3
