'Je dacht dat ik niet wist wie je was, Adelyn', vermeldt Franka wanneer de moeder des huizes de keuken in beent om meer thee te zetten. Het is niet eens een vraag, het is een feit en ze noemt het op. Ze leunt tegen de deur in een poging haar drie-minuut-oudere zus te imponeren. Het is overbodig, het meisje zit huiverend op de bank. Dit is de chick die haar vriend heeft afgepakt.
'Pardon?' brengt haar trillende piepstem uit wanneer de donkerroodharige verschijning weer omhoog komt.
Ze draait de deur van de woonkamer op slot, waarom draait ze de deur van de woonkamer op slot? Adelyn raakt in lichte paniek, pakt haar telefoon vanuit haar zak en tikt 112 in achter haar rug. Franka hecht er geen waarde aan, het interesseert haar allemaal vrij weinig wat ze doet. Ze speelt levenloos met de aansteker in haar rechterhand. Haar nagels zijn zwart, glanzend zwart van kleur.
Het is twee uur in de middag, het is niet koud en het is licht in huis wanneer ze de fles alcohol van de muur pakt. Her en der morst ze een druppel. Morsen is het niet. Ze giet de fles opzettelijk uit over de vloer. De donkere drank maakt lelijke vlekken op haar schoenen.
'Het is beter als je gaat', fluistert Franka, ineens verdronken in de warme kleur van de vlekken die ze heeft gemaakt. Haar vingers strelen over de fles alcohol in haar handen, de fles die ze haar moeder gaf voor haar verjaardag afgelopen jaar. Het was een mooie dag geweest, met familie, vrienden, kennissen en haar dochter. Haar enige dochter.
'Waar heb je het over? Ik ben er net.'
'Nee, Adelyn. Je bent er al veel te lang.'
De aansteker valt achteloos op de houtblokken van de openhaard.
.
.
.
Hé, nu je toch hier beneden bent, kun je hopelijk even stemmen... :)
