Het appje was verstuurd voor ze er erg in had.
'Gedaan.'
De lichten van de metro die over een enkel ogenblik voorbij zou razen, komen steeds dichterbij. Haar hartslag doet normaal, zoals het hoort. Haar ogen knipperen niet meer dan gewoonlijk en haar keel voelt niet droog, zoals ze dat omschrijven in boeken. Haar handen voelen kil, dat is het enige wat er anders is dan normaal. Normaal. Wat is normaal eigenlijk nog? Haar ogen kijken een laatste keer naar Roeland, die naar haar kijkt, vanaf het andere perron. Adelyn kijkt haar angstig aan, wetend dat ze niets kan doen om haar nog te redden. Ze zet haar tas voorzichtig naast haar neer, doet haar jasje uit en kijkt naar de lichten die blijven naderen. Zou het pijn doen? Ze vraagt zich af of haar beste vriend het ter oren zou krijgen. Wanneer, van wie dan en hoe hij zou reageren. Ze speelt een laatste keer met de elastiekjes om haar pols, kijkend naar Roelands zwijgende verschijning. Zijn ex probeert hem wanhopig met zich mee naar boven te krijgen, andere mensen beginnen zich er ook mee te bemoeien, maar hij wil blijven. Hij wil kijken. Hij wil zien hoe het eruit ziet. Ze telt langzaam af in haar hoofd. Drie. Zou mama haar gaan missen? Of beter, vergeven, omdat ze haar bijna vermoord heeft? Twee. Haar gedachten maakt ze leeg, ze kijkt enkel nog naar het gezicht van haar kameraadje. Ze begint haar beste vriend te zien, die haar zoveel ontnomen heeft, enkel en alleen door die ene dag. Door net iets teveel drank. Teveel inkijk. Teveel liefde. Ze ziet zijn lieve grimas, toen hij nog normaal was. Normaal. Heb je dat woord weer. Normaal bestaat niet. Eén. Normaal zal nooit meer bestaan. En zij nu ook niet meer.
.
.
.
Hé, nu je toch hier beneden bent, kun je hopelijk even stemmen... :)
