Zijn bruine krullen voelden naar aan in haar hals. Terwijl hij het mes liet dansen op haar been, kuste hij haar zwijgend in haar hals. Hij rook naar alcohol, ze had een hekel aan alcohol. Een traan rolde over haar wang, iets wat hem boos maakte en haar een mep op leverde. Hij kwam van haar af, griste zijn riem uit zijn broek en voor ze het wist had hij al naar haar gezicht uit gehaald. Hij brieste dat ze moest kappen met janken, of dat hij haar anders voor een metro zou duwen en dat ze dan een langzame dood zou sterven en dat niemand haar dan zou missen. Er stond een onverklaarbare tiran in zijn felgroene ogen, een emotie die ze niet kon plaatsen bij de warme, zorgzame persoonlijkheid van haar beste vriend. Jarenlang had ze hem gekend, ze had hem geknuffeld, met hem gepraat over haar leven, haar moeder en zelf een keer over haar verloren zus - ze had hem zelf een keer gezoend. Hij had gelachen, maar diep van binnen wist ze toen al een beetje dat hij meer wilde, veel meer.
Ze krabbelde snotterend omhoog toen hij haar had laten gaan. Vierentwintig uur van hartverscheurend, onuitgesproken verdriet in haar hoofd volgden.
Toen had ze al besloten dat haar levensverhaal zou eindigen in de zelfmoord van niet één, maar twee personen.
.
.
.
Hé, nu je toch hier beneden bent, kun je hopelijk even stemmen... :)
