Zoals ze de dag daarvoor met zichzelf had afgesproken, is de dag normaal. Ze begint de dag zoals iedere andere dag, zittend op een bankje voor de school, tekenend in haar schetsboekje. Ze heeft een nieuwe gekocht vanochtend, omdat ze haar oude niet meer heeft.
Haar ouders waren geschrokken van wat er was gebeurd. Ze was van de trap gevallen en had zich geschaafd aan de muur met haar gezicht. Ze hadden zonder enige aarzeling geloofd dat je brandwonden kunt krijgen door van de trap te vallen.
Wanneer de les begint, kijkt ze uit het raam en ziet ze Roeland net te laat arriveren. Hij beent ongeïnteresseerd in de tijd of de les naar het rookhok, pakt een pakje uit zijn tas en steekt een sigaret op. 'Rookt Roeland weer?' hoort ze achter zich iemand vragen. Ze kijkt om wanneer ze denkt dat ze de stem herkent.
Franka kijkt kauwend op de achterkant van haar pen naar buiten. Adelyn staat direct op en deinst achteruit van het grote gevaar dat alleen zij heeft gezien. Wat doet Franka in haar klaslokaal?
'Mevrouw Panders? Wacht, ik moet duidelijker zijn, sinds we er nu twee hebben. Uh, Adelyn. Wil je gaan zitten?'
Adelyn pakt haar tas op en beent naar het uiteinde van het lokaal, zo ver mogelijk van Franka vandaan als mogelijk.
Roeland beent binnen, met een lichte grijns op zijn gezicht wanneer hij zijn nieuwe klasgenoot ziet.
'Dames en heren, dit is Franka Panders. Ze is overgeplaatst van een andere hogeschool. Laat haar zien dat ze welkom is. Dat gezegd, wil ik graag beginnen met-'
'Ad?' fluistert Meredith haar beste vriendin zachtjes in wanneer ze naast haar zit. Ze merkt dat ze er van schrikt en deinst als reactie achteruit. 'Wat is er met je gezicht gebeurd? En met Roeland?'
'Niet doen', kermt het meisje, weg kijkend van de docent. Ze wil er niet meer aan denken, ze zou er alles voor doen om die bruine krulletjes te vergeten, om de geur van de verstikkende vlammen te vergeten, om Roeland te vergeten. Ze kijkt bibberend naar de lichte inktvlekjes op haar handen. Ze schrijft graag met vulpennen tijdens de lessen. Die schrijven lekkerder dan normale balpennen. De vlekjes die ze geven, de geur van de verse inkt wanneer ze net geschreven heeft, het gevoel dat ze krijgt wanneer ze de vullingen moet verversen, ze geniet ervan. Ze laten haar even vergeten hoeveel pijn ze heeft aan haar rib, die ze zeer deed toen ze uit het raam sprong.
'Oké', zegt Meredith zachtjes, bezorgd kijkend naar de toegetakelde verschijning van haar beste vriendin. 'Mocht je je bedenken, ik ben er.'
Ze zou zich niet bedenken.
.
.
.
Hé, nu je toch hier beneden bent, kun je hopelijk even stemmen... :)
