Adelyn drukt ongeduldig op het knopje van de lift, maar wanneer ze merkt dat hij eerst nog even een ritje langs de kelder maakt, beent ze weg, op naar de trap. Ze begint te lopen, acht verdiepingen in totaal. Eenmaal buiten, weet ze net een flits van Roe's haar mee te krijgen.
'Kijk waar je loopt, blondie!' roept een chagrijnige man haar na omdat ze net het puntje van zijn arm aan raakte met haar hand. Ze grist haar OV-kaart uit haar zak en kijkt toe hoe Roeland met Franka praat. Ze nemen afscheid bij de splitsing van de metro's, waar je kunt kiezen welke kant je op wilt gaan. Roeland beent de trap af, Franka beent de trap op.
Ze laat de treden van de trap achter zich verward achter omdat iemand er zo snel overheen spurt. Haar ogen scannen alle honderden mensen op het drukste perron van de stad af, paniekerig op zoek naar de verschijning van haar vroegere vriendje. Ze ziet hem niet en raakt in paniek - wat als ze te laat is?
'Roe!' Hij kijkt geschrokken om van zijn ex. Ze grijpt hem beet aan zijn tas wanneer een metro met een snelheid van tachtig kilometer per uur passeert en het perron overslaat, op weg naar het station waar hij behoort te zijn over een kwartier. Hij rukt zichzelf los van haar en kijkt verward naar alle mensen die de twee aan staren. Hij begrijpt niet wat er mis is. Franka vroeg hem dit te doen, en hij doet het. Wat is daar mis aan? Wat doet hij verkeerd? Hij bestudeert het gezicht van zijn ex en kijkt naar de emotie die in haar ogen staat. Hij begrijpt de gezichtsuitdrukking niet zo goed en kijkt naar haar sproetjes. Voorzichtig stapt hij een beetje weg van de rails.
'Ben je me gevolgd?' wil hij dan weten.
'Ja. Ik was bang dat je iets doms zou doen.'
'Ik ben niet dom.'
'Dat is ook niet wat ik zei.'
Hij haalt een hand langs zijn neus en kijkt naar zijn vingers. Er zit vuil onder zijn nagels. Hij vindt het lelijk, wil ze het liefst meteen knippen. Hij geeft haar ineens een knuffel, neemt diep in zijn hart afscheid van de enige persoon waar hij een beetje om kon geven in dit leven. Ze streelt over zijn haren, hij geniet ervan. Hij laat haar los en streelt even over zijn neus. Haar ogen staan bezorgd, ze vraagt zich af waar hij aan denkt.
Hij vraagt zich of doodgaan pijn doet.
.
.
.
Hé, nu je toch hier beneden bent, kun je hopelijk even stemmen... :)
