Op het moment dat de metro voorbij schiet, ziet ze de lege verschijning van haar tweelingzus vallen op het spoor, als een soort zak meel of bloem. Het geluid dat klinkt is onsmakelijk en vervaagt direct door de metro die voorbij suist door de hal. Mensen slaken kreten van angst, afgunst en wanhoop - is dat meisje gesprongen, wat is er gebeurd, ik zag het niet goed, wat is dat? De metro komt met piepende remmen tot stilstand, de bestuurder weet niet wat hem overkomt. Hij rijdt achteruit, de mensen aan het uiteinde van het perron, weten niet wat ze te zien krijgen. Er valt iemand flauw. Adelyn kijkt op wanneer ze het licht ziet opkomen, het licht van de metro aan haar kant. Roeland is zich aan het klaarmaken. Ze blokkeert hem de weg, duwt hem weg. 'Nee. Dit is niet hoe het met jou gaat aflopen, Roe, ik laat je dit niet doen!' huilt ze. Adelyn is niet iemand die vaak huilt. Ze huilt alleen wanneer de pijn die ze ervaart haar helemaal kapot maakt, en dat was wat er op dit moment aan het gebeuren was. De gedachte dat Roeland hetzelfde lot tegemoet wilde lopen als zijn denkbeeldige vriendin zojuist gedaan had, verscheurde haar vanbinnen. Maar Roe was vastberaden, en wanneer hij een beslissing had genomen, was er geen manier waarop je hem ervan kon weerhouden. Ze begon te schreeuwen om hulp, ze had een grote, sterke man nodig die haar vriend ervan kon weerhouden om zichzelf voor die metro te werpen, ze had iemand nodig die hem kon helpen, die háár kon helpen. Maar de ene helft van de mensen op het perron was zo verstijfd en vastgenageld aan het perron als Roeland leek te zijn op dat moment, en de andere helft was huilend aan het kijken naar de tas die Franka zojuist had neergezet op het andere perron, momenten voor ze zichzelf haar leven ontnam.
'Roe, nee', bracht ze uit. 'Dit ga je niet doen!'
'Ik moet de weddenschap winnen, Adelyn', zegt hij, een lieve glimlach op zijn gezicht. Hij drukt een kusje op haar neus en maakt zichzelf los alsof ze niets is. Haar kreet leek vele uren later nog te horen te zijn in het metrostation, maar op dat moment werd hij al gauw overstemd door het geluid van de tweede metro die langs vloog.
.
.
.
Hé, nu je toch hier beneden bent, kun je hopelijk even stemmen... :)
