MÜHRÜVEKİL ( TAMAMLANDI )

AKIL HASTANESİ

Aynaya biraz daha yaklaştı İsmail. Göz torbalarının altını dikkatle incelemeye çalışıyordu. Büyümüşler mi yoksa ona mı öyle geliyor emin olamıyordu? Bir yandan yüzünü dikkatle incelerken diğer yandan salonda ki konuşmalara kabartmıştı kulağını. Annesinin sesini duymalıydı ki yakalanmasın... Bu oda annesinin ve o iğrenç adamın odasıydı ve evdeki tek boy aynası da gardırop kapağındaydı. Mezarlıkta ki o geceden sonra sanki on yaş büyüdüğünü hissetmişti çocuk. Oysa ne kadar geçmişti o garip olayın üzerinden? Bir ay mı yoksa iki ay olmuş muydu? Oldum olası zayıf görünürdü İsmail. Şimdi de öyleydi. Kahverengi gözlerini beğenir ama bakışlarını pek beğenmezdi. Başkalarının da beğenmediğini düşünerek ve birazda utangaç mizacı gereği hiç kimseye doğrudan bakamazdı İsmail. Biriyle diyaloga girdiğinde gözlerini kaçıran taraf hep o olurdu. Aynaya doğru bir elini uzatırken yavaşça, parmaklarını da dikkatlice inceledi. Elleri büyümüş müydü? Büyümediklerini tasdiklercesine başını iki yana salladı. Peki neden kendini büyümüş gibi hissediyordu? Sanki bedeni ona dar geliyor gibi manasını çözemediği bir hissiyat yaşıyordu benliğinde. Mezarlıkta geçirdiği gecenin sabahında gece yaşadıklarını en ufak ayrıntısına kadar hatırlamıştı İsmail. Basbayağı bir ışık önünde belirmiş, onunla anlamadığı bir dilden konuşmuş ve hatta adını söylemişti. Sonra o ışıktan bir el ona doğru uzanmış ve sonra yine uyumuştu. Uyandığında o andan itibaren dünyanın kendisi için bambaşka bir hale geldiğini hissetmiş ve akabinde gördükleri, hislerinde yanılmadığının ispatı olmuştu. Mezarlığın hemen her köşesinde hareket eden karaltıları önce biçimleyemeyen gözleri, kısa bir an içinde, gördüklerinin karaltılardan çok daha fazlası olduğunu aktarmıştı beynine. Ne hayvan ne de insandılar gördüğü şeyler. Onlara ne dendiğini pekâlâ biliyordu çocuk. Kimi onun boyunda kimi ondan az uzun... Kimi meraklı gözlerle bakmıştı ona, kimi nefretle... İhtiyatlı adımlarla çıkmıştı mezarlıktan. Yürürken, onların aralarında kendisiyle ilgili fısıldaştıklarını düşünmüştü. Başını önüne eğmiş ve usulca çıkmıştı o mezarlıktan. Belli ki orada nasıl bir güç varsa açığa çıkmış ve o da bunu görebilmişti. Yani kerametin mezarlıkta olduğunu düşünmüş ama yanıldığını hemen sonrasında anlamıştı. Dışarıda gördüğü her insanın çevresinde onlardan birilerini de görüyordu. Kimi iri büyük gözlü, kiminin göz çukurları boş, kimi sarkık peltemsi suratlı, kimi de beline kadar uzun saçları ve heybetli duruşlarıyla birbirlerinden farklı onlarca yaratık. İsmail'in onları gördüğü gibi onlarda İsmail'i görebiliyorlardı. Çoğunluğunun bakışlarında ki nefreti iliklerine kadar hissetmişti o anlarda. Pek azı tek başına dolanıp duran bu çocuğa ilgi ve saygıyla bakmışlardı.

"Sizin ne olduğunuz biliyorum" diye geçirmişti içinden. Onlar cindi. Birçok kez onlar hakkında anlatılan söylentileri duymuştu. Bazı zamanlar mahallede ki arkadaşlarıyla birbirlerine bu hikâyeleri bire bin katarak anlatırlardı. Şimdiyse onları işitiyor ve görüyordu... İçlerinden kimileri ona selam vermişlerdi ama arada aldığı tehditleri de hatırlıyordu. "Sen ölüsün ama bilmiyorsun pek yakında bileceksin " diye seslenenleri olmuştu. Yine de en ufak bir korku hissetmemişti İsmail. Merak ve şaşkınlığı onda ki korku duygusunu bastırmıştı belki de... O günden sonra onları hemen her yerde görür olmuştu çocuk. Çoğu zaman onu korkutmaya çalışırlardı. Birbirlerinden farklı ama aynı yaşam formunu taşıyorlardı. İnsanlar kadar uzun değildiler ama cüce oldukları da söylenemezdi. Hepsinin de iri ve pençeli ayakları vardı. Keza elleri için de aynı şeyi söylemek mümkündü ve hemen hepsinin sivri dişleri... Ağızları bozuktu, tıpkı insanlar gibi küfrediyorlardı. O bir iki aylık gözlem dönemi boyunca İsmail'in ilgisini en çok çekenleri omuzlarında kanatları olanları olmuştu. Büyük tüylü kanatlar gibi değil de daha küçük ve yarasa kanatlarına benzeyen ve uzun tırnakları olan varlıklar... İşte onlar gözüktüğü zaman diğerleri kaçışıyorlardı. Sanki kanatlı olanlarından korkuyor gibiydiler.