Even If It's Not Me|SaiDa

14

Dahyun.

The one I'm searching for is right here all along~~

"How it be? We fell inlove so unexpectedly~" pagsabay ni Godjihyo sa kanta. Jusmiyo.

Nandito kami sa sala. Wala kasi kaming sched, so ayan paglakas lakas ng speaker.

Ako lagi yung mag isa ngayon sa grupo namin. Kase everything between Momo and I wala na. It's all fucking over. Why? Because it's not healthy anymore to be like this.

I feel unimportant knowing that her attentions are not mine anymore. Sabagay lagi naman niyang ginagawa yun.

Napuno lang talaga ako.

2 months had passed. My goodness it's February, we're starting to shoot for our comeback this April.

Andaming nagbago, walang couples sa group. Wala na kase wala ng kami ni Momo.

Hindi ako sigurado kung wala ba talagang couple but I always see Sana unnie and Mina unnie na sweet sa isa't isa.

Bihira na lang din akong pansinin ni Sana knowing na lahat ng atensyon niya na kay Mina unnie na.

Gaya ng nakikita ko ngayon Mina unnie is sleeping to Sana's lap.

I know Sana can smile with Mina. But still I know it's not complete. Hindi sa pagmamayabang.

"But I only see the sparks in your eyes when you are looking at me." I whispered unconciously. Damn, I miss my unnie.

Kaso wala naman akong magawa. Wala akong karapatang magreklamo dahil alam ko sa sarili ko na walang magagawa yung inis ko kase wala na siyang pakialam.

I found myself leaving the living room. I went out, somewhere away from the dorm.

Dinala ako ng mga paa ko sa Han Riverside.

Mabuti na lang wala masyadong tao para hindi na ko mag alala kung dudumugin ako.

I sat in the bench under the tree. Simpleng tinanaw ang payapang ilog kasabay ng pag agos ng tubig.

Makulimlim ang panahon, hindi mainit kaya ayos lang.

Nasisiguro kong pag uwi ko mamaya mapapagalitan ako sa pag alis ko ng walang paalam.

Doon, sa pagiging tulala umagos ang aking luha.

Para kasing may kulang sa akin, not Momo pero may kulang. May nawawalang parte.

"Sabi ko na nga dito kita mahahanap." napalingon ako ng may umupo sa tabi ko.

Agad kong pinunasan ang luha ko bago siya tuluyang pansinin.

"Nayeon unnie, bakit?" tanong ko.

"Kanina kapa namin hinahanap. Bigla ka nalang kaseng umalis." naiiling na sabi niya.

"Sorry, naisipan ko kasing maglakad lakad." paumanhin ko.

"Papunta dapat sila dito eh, iniisip ng lahat na andito ka pero ang sabi ko ako nalang." makahulugang sabi niya.

"Bakit unnie?" tanong ko.

"Akala mo ba hindi ko napapansin? Lagi kitang nakikitang tulala na para bang naguguluhan. Mula ng umiwas sayo yung taong handang manatili sayo kahit nasasaktan siya andaming nagbago sayo." seryosong sabi niya.

"Unnie.." daing ko.

"Dahyun, namimiss na namin yung dating ingay na kasama ka. Mga ngiti na dapat meron ka. Jihyo and I we're talking about this and Jihyo just observe the same. Are you sad because of Momo?" she asked.

"I think no. Kase wala namang nagbago sa amin, less sweetness lang." magaan sa loob na tugon ko.

"Then who? Why we can't just see the happiness and contentment to your eyes?" unnie just carefully asked.

Hindi ako nakasagot. Hindi ako makareact pero iisang tao ang pumasok sa isipan ko.

Sana.

"Hindi ka makasagot o nahihiya ka? Unnie mo ko, diba you are my favorite? Kaya alam ko kung ano ang ikinikilos at nararamdaman mo." nakangiting sabi niya. "Of course, I know it's Sana. Right?" tamang hinalang sabi niya.

Marahan akong napatango.

"Umamin ka rin. Na siya yung dahilan ng pagkawala ng kasiyahan mo. Kase alam mo, pasensya na pero kailangan kong sabihin sayo 'to na baka nga oo. Sumuko siya sayo." parang nadurog ang puso ko sa huling sinabi ni unnie.

Doon mulang umagos ang luha ko.

"Let me make you realize something. She's the one who can risk her happiness only for you. Handa siyang magparaya para sumaya ka. Kaya niyang magbulagbulagan sa sakit para lang makita niya yung mga ngiti mo. She's the typical Sana na selfless. Pero ng dahil sayo napasobra to the point nababalewala siya hanggang sa magsawa." Unnie just prove me one thing. That Sana is the greatest person that I've met.

"Unnie hindi ko alam. Hindi ko kung paano pa yung nararamdaman niya ngayon. Kung pwede ko pa ba siyang maibalik sa akin? Kase natatakot ako sa magiging resulta at si Mina na ang sasamahan niya." umiiyak na tugon ko.

"Sa wakas nasabi mo rin yung dapat noon palang nasabi mo na. Nahuli ka man, pero naging totoo kana. Kase ngayon, kahit man lang ngayon. Pinili mo siya." parang proud pa si unnie sa akin ngayon sa mga nasabi ko.

"Minsan kase yung taong hinahanap mo, hindi siya yung kasiyahan mo. Madalas yung taong andyan para sayo na hindi mo mapahalagahan ang di mo inakalang bubuo sayo." saad ni unnie at tinanaw ang Han River. "At siya yung mananatili sa tabi mo, kahit pa alam niya sa sarili niyang hindi siya ang kailangan mo." dagdag niya pa.

Then it hits me, si Sana. Siya ang happiness at kailangan ko. Kahit na sabihin ko pang ibang tao, alam kong lolokohin ko lang ang sarili ko. Kase alam ko na siya ang bubuo sa pagkatao ko.

The one I'm searching for is right here all along.

Yan ang sabi sa kanta kanina. Tama, hanap pa ko ng hanap katabi ko lang pala. Sinasaktan ko pa.

----