Voetbal als leven

Hoofdstuk 1: Krankzinnig

Heb je dat nooit, dat je het allemaal zo zat bent dat je het liefst je spullen pakt en vertrekt? Nou, ik heb dat nu dus al een paar maanden zo, dus ik ben er ook serieus over aan het nadenken om het te doen.

Niet dat ik het thuis zo slecht heb hoor, nee integendeel zelfs. Heb het prima thuis, heb alles wat ik nodig heb. Op school gaat het goed, zit in mijn examenjaar VWO en hoef me niet echt zorgen te maken dat ik niet slaag. Heb er ook een hele goede vriendengroep. Voetbal redelijk hoog bij mijn club, dus dat is ook geen probleem. Maar toch... er mist iets. Er is de afgelopen maanden gewoon dermate veel gebeurd, dat op dit moment eigenlijk alleen voetbal nog leuk is.

Heb het allemaal goed voorbereid. Heb ten eerste niemand wat verteld, behalve een hele goede vriendin van me, Britt. Van haar wist ik tenminste zeker dat ze 'het plan' tenminste niet af zou kraken. Tot nu toe heeft ze me in alles wat ik deed gesteund en ik hoopte dat ze dat deze keer ook zou doen. Gelukkig deed ze dat ook, al kon ik duidelijk merken dat ze het er niet mee eens was. Maar dat had ik ook niet verwacht. Wie zou het er wel mee eens zijn als een 17-jarige jongen zijn biezen zou pakken en ervandoor zou gaan. Niemand toch? Maar zij wist hoe ik me voelde en wat ik de laatste maanden meegemaakt had en ze begreep het wel. Maar waarschijnlijk dacht ze dat ik het toch niet door zou zetten.

Nou ja... dan moet ik haar toch teleurstellen. Ik heb de beslissing genomen, de knoop doorgehakt. Morgen vertrek ik.
Nou is het geen makkelijke beslissing geweest. Steeds als ik er wat langer over nadacht leek het een krankzinnig idee om van dit prima leventje af te stappen en weg te gaan. Want hoe zou een jongen zonder ook maar één diploma het moeten overleven in de 'echte wereld'. Krankzinnig, dat was inderdaad het enige juiste woord om dit plan te omschrijven. Al heb ik het wel allemaal helemaal uitgedacht. Ik vertrek in ieder geval de eerste dagen, weken, maanden, dat weet ik verder nog niet, naar het buitenland. Dan moest ik dus in eerste instantie het land kiezen. Ik wilde mezelf verstaanbaar kunnen maken en ik wilde sowieso in Europa blijven. Dus werd het België, Duitsland of Groot-Brittannië. Ik wilde niet met andere valuta's werken. Dus viel Groot-Brittannië al af. Bleef over: België of Duitsland.

Ik besloot naar België te gaan. En dan wel in Vlaanderen, want in Wallonië moest ik Frans gaan praten. Als ik ergens dramatisch slecht in was op school, dan was het wel Frans.
Dus Vlaanderen werd het. Één ding dat ik moest voorbereiden kon ik van mijn lijstje afstrepen. Slaapplek en eten en drinken, hoe zou ik dat gaan regelen? Had ik ook over nagedacht. Ik was misschien niet rijk, maar had toch een aardig zakcentje opgespaard, omdat ik sinds ik dit idee heb niets duurs meer heb gekocht. Dus ik zou elke avond een goedkoop hotel uitzoeken en boodschappen doen in een plaatselijke supermarkt. Ik dacht dat ik dan wel het goedkoopste uit zou zijn. Ook dat zou geen heel groot probleem worden.

Waarschijnlijk het meest problematisch zou het zijn als mijn geld op zou zijn. Wat zou ik gaan doen voor de kost. Thuis was ik schoonmaker, maar om nou te zeggen dat je dat een briljante baan kon noemen... Nee, ik besloot om wat te gaan doen met het grootste talent wat ik had. Voetbal. Ik besloot om een voetbalveldje te gaan zoeken waar veel mensen voetbalden. En dan voetballen voor geld. Als het echt niet anders kon, zou het zelfs op straat kunnen, maar dat had niet mijn voorkeur. Het liefst gewoon een grasveldje, waar veel mensen kwamen.
Alles had ik nu dus voorbereid. De details zouden zich vanzelf wel invullen, dacht ik.

De laatste dag op school volgde ik netjes al mijn lessen, deed normaal tegen mijn vrienden, bleef uit de problemen. Ik ging 's avonds ook gewoon nog trainen en ook daar had niemand wat in de gaten. Toen ik daarna nog even de computer aanzette om mijn mail te checken, zat er een mailtje tussen van Britt, die ik het dus wel allemaal verteld had. Blijkbaar had ik toch wat laten merken. In het mailtje stond: "Je gaat het echt doen hè? ik hoop dat je het allemaal goed voorbereid hebt, want het gaat niet makkelijk worden. ik weet dat ik je niet tegen kan houden, maar ik hoop dat ik je nog wel eventjes kan spreken. xxx." Ik las het mailtje een paar keer, keek op de klok (het was net 8 uur) en pakte toen mijn mobiel. "Ik ga morgen weg, kan ik nu nog ff langskomen? Kus." Ik verstuurde het naar haar en keek zonder iets te zien naar het beeldscherm van mijn computer. Keek wie er allemaal online waren. Amber was online... dat was ook een apart verhaal. Nog nooit had ik zoveel voor een meisje gevoeld. Heb ook best lang met haar gehad, was een leuke tijd, ruim een half jaar. Toen ging het uit... nu 2 maanden geleden. Voel me nog steeds slecht daarover. We zijn nog altijd goeie vrienden. Maar toch zal het voor mij niet meer hetzelfde zijn. Dat is één van de redenen die het kiezen om weg te gaan makkelijker maakte. Ik voelde mijn mobiel trillen. Britt had terug gesmst. Enige wat er in stond: "Ja, kom maar langs. x"