The Nerd and The Badboy are Mates {voltooid}

44

POV Cora

Ik word wakker op de grond in Bryan's armen.
Ik kijk om me heen voor zo ver het kan en zie Layla, Tamara, Wesley en Marten.
Ik moet grinniken om het beeld.
Ik wurm me uit de greep van Bryan en daardoor word hij natuurlijk ook weer wakker en trekt hij me terug.

'Waar dacht jij heen te gaan?' Fluistert hij grijnzend in mijn oor.
'Ik ga ontbijt maken.' Grinnik ik.
'Ik ga je helpen.' Zegt hij glimlachend.

Ik had verwacht dat hij tegen zou werken en zou zeggen dat we niet voor niks koks hadden maar hij is met het goede been uit bed gestapt.
Na ja van de grond gestapt...

Samen maken we een ontbijt voor iedereen.
Pannenkoeken, harde broodjes, eitjes, noem maar op.
Als de rest ook wakker is gaan we ontbijten maar ik dwaal elke keer af met mijn gedachtes.

Ik heb nog maar een half broodje op en ik hoor een lachje.
'Je zou me toch komen helpen?' Vraagt een gebroken stem achter me.
Ik draai me om en zie het jongetje verdrietig naar me kijken.

'Dat weet ik, ik ben je echt niet vergeten.' Zeg ik.
Ik merk dat de rest naar me kijkt maar dat boeit me niet.
'H-hij had me bijna gevonden.' Zegt het jongetje nog steeds bang en verdrietig.

'Bryan.' Zeg ik.
'Ja?'
'We gaan hem nu ophalen.' Zeg ik.
'Cora i-.'
'Alsjeblieft, het is niet eens dat ik het voor mezelf doe.' Zeg ik met tranen in mijn ogen en kijk hem aan.
Hij is even stil maar knikt dan.

'Wij gaan mee.' Zegt Wesley en Marten knikt.
Ik hoor hun tegen Tamara en Layla zeggen dat ze hier moeten blijven en dat het goed komt en zo.

Ik probeer me te herinneren waar het was.
Het hoeft niet want het jongetje verschijnt weer.
Bryan, Wesley en Marten gaan mee.
Meer hebben we niet nodig.

'Kom Max leidt de weg.' Zeg ik en ze volgen me braaf.
We lopen al een tijdje door een bos en komen aan bij het huis waar ik gevangen zat.
Het ziet er alleen helemaal verlaten uit.
'Max ga terug naar onze pack, we nemen jouw lichaam mee.' Zeg ik en hij rent terug.

Voorzichtig stappen we op het huis af en doen de krakende deur langzaam open.
Binnen in het huis is het leeg.
Er staat bijna niks en als er meubels staan zijn die bedekt met een laken.

'W-wat? De vorige keer was het hier helemaal druk! Er stonden allerlei meubelen en er zat een heel groep mensen.' Zeg ik verward.
De jongens halen hun schouders op en we gaan naar beneden.
Van de geur word ik erg misselijk.

Ineens zie ik een wachter staan.
Hij komt grijnzend op me af en ik loop dus gauw naar achteren.
Ik zie hem een mes trekken.
Ik hou mijn handen voor mijn gezicht en voel dat ik niet weg kan.

Net voor hij mij raakt pakt Bryan mijn arm vast en verdwijnt hij.
Mijn hart gaat als een gek te keer.
'Ik denk dat ze je alleen wat kan doen als je zwak bent.' Zegt Wesley.
'Ja en doordat Bryan je vasthoudt krijg je extra kracht en ben je niet zwak.' Zegt Marten.

Bryan en ik kijken elkaar aan en hij houdt mijn hand vast.
Je lopen verder maar ik vertrouw het nog steeds niet.
Het gaat te makkelijk.

Ik kom bij de cel van Max en laat Bryan los.
Ik ga de cel in en hurk bij Max.
Zijn ogen staan open maar dof.

Voorzichtig til ik het kleine jongetje op en loop ik de cel uit waar niemand meer is.
'Bryan? Marten? Wesley?' Vraag ik.
Geklap laat me op schrikken.
Het is een spottende klap.

Het word af gemaakt met een spottend lachje en een man die ik eerder heb gezien.
Theodore.