The Nerd and The Badboy are Mates {voltooid}

34

POV Alexis

Ik word een keer vrolijk wakker en wil uit bed stappen maar een grote gespierde arm houd me tegen.
Ik kijk op recht in het schattige gezicht van Bryan.
Ik had begrepen dat hij erg bot was geweest toen ik weg was maar als ik hem nu zo zie kan ik het niet begrijpen...

Ik wring me uit zijn greep en douche mezelf grondig.
Na het douchen droog ik me af en kleed ik me om.

Ik doe er witte lage Allstars onder en mijn ketting ofcourse.
Bryan heeft me alles verteld en ook over hoe de steen veranderde.

Ik ga onze kamer uit en besluit naar beneden te gaan.
Zonder dat ik het door heb loop ik naar het kamertje op de ziekenafdeling van Elena.
Ik kom haar kamer binnen en zie haar nog slapen.
Als ik iets dichterbij kom opent ze haar ogen en schiet ze rechtop.
Ze raakt in paniek en ik ren gauw naar haar toe.

'Rustig Elena.' Zeg ik en pak haar schouder voorzichtig vast.
'Ik doe je niks, je bent veilig hier.' Zeg ik zacht.
Ze word rustig.
Mijn ogen worden groot.
Normaal word je alleen rustig van dichte familie zoals zusjes en broertjes of van je mate...

'W-waar ben ik?' Vraagt ze.
'Je bent bij mijn roedel, je mag hier blijven voor zo lang je maar wilt en Wesley, onze Beta is jouw mate.' Leg ik uit en ze glimlacht verlegen.
'Echt? Dankjewel.' Zegt ze blij en opgelucht.
Ze geeft me een onverwachte knuffel en ik knuffel haar terug.

Ik sluit mijn ogen en glimlach.
Als ik ze weer open doen staan we op een grasveld.
Geschrokken laten we elkaar los en kijken om ons heen.
We zien niemand.
Wel zien we een bos wat verder op waar geluid vandaan komt.

We kijken elkaar aan en besluiten er heen te lopen.
We komen aan bij het bos en sluipen stil verder.
We komen aan de rand van een dorp...
Huh? Ik rook niet eens dat we in een territorium stapten...
Een kindje rent lachend langs en loopt zowat tegen ons aan dus springen we geschrokken opzij tegen een ander iemand.
Maar het rare is dat we niet tegen ze aan komen maar er doorheen ga.

Ik kijk Elena geschrokken aan.
'Volgens mij zien en horen ze ons niet.' Zegt ze en ik kijk haar aan met een je-meent-het blik.
Ze grinnikt.
Een klein huisje aan een beetje de zijkanten van het roedel doet mijn aandacht trekken.
We lopen erheen en doen voorzichtig de deur open.
We gaan naar binnen en zien de maangodin van eerder bij mijn ouders!
'Dat zijn mijn ouders...' zeg ik zacht.

Ze legt haar hand op mijn moeders dikke buik, waarschijnlijk is ze daar zwanger van mij, en haar ogen worden wit.
Mijn ouders lijken het niet door te hebben en zien haar niet.

De maangodin glimlacht en mompelt een spreuk wanaar ze verdwijnt.
Ik en Elena kijken elkaar vreemd aan en alles word wazig.
Ons beeld niet maar de omgeving.

We pakken geschrokken elkaars hand vast en onze haren gaan helemaal door elkaar.
Mijn rokje flappert mee in de wind net zoals het wijde shirt van Elena.
Als alles met een klap normaal word zijn we in een ander dorpje.
'Het ruikt vertrouwd...' zegt Elena zacht.
Ik kijk haar aan.
'Omg, dit was mijn vorige thuis, voor hij werd verwoest door Dimitrie en zijn volk.' Zegt ze zacht en ik pak haar hand troostend vast.
Ze kijkt rond en blijft naar een huisje kijken.
Ik loop er voorzichtig naar toe en ze loopt automatisch mee.

We openen de krakende deur van het huisje.
Het is net zo'n krakkemikkig huisje als die van mijn ouders.
Ook staan ze beide aan de rand van het territorium.

We stappen het huisje binnen en zien hier ook een vrouw en een man.
De vrouw is ook zwanger en heeft een grote buik.
Weer staat de maangodin erbij en legt ze haar hand op de vrouw haar buik met witte ogen.
Ze noemt de spreuk weer op en verdwijnt dan.

Als het weer wilt word zien we een heel raar beeld.
Het lijkt wel twee kamers met een rare rand ertussen.
Ik sta in de wereld/kamer van mijn ouders en Elena in die van haar.
We zien dat ze beide een baby in hun handen krijgen.
'Hoe mag de meid worden genoemd?' Vraagt de dokter eerst aan mijn moeder en dan een andere aan de ouders van Elena.
Onze namen worden tegelijk verteld en ik houd mijn adem in.
De maangodin verschijnt op de lijn en glimlacht.

Ze pakt onze polsen en ik voel onder haar hand een klein beetje branden.
Niet pijnlijk maar kietelend.
'Jullie zijn mijn dochters, Alexis jouw naam is Cora, Elena jouw naam is eigenlijk Layla.' Zegt de maangodin tegen ons en ik houd mijn adem even in.
Ik en Layla kijken elkaar aan en ik zie het.
Haar gezichtvorm, haar ogen.
Allemaal hetzelfde.
Langzaam dringt het tot me door.

Layla en ik zijn tweelingzusjes.