Take a chance on me

Chapter 22

"Tama na yung sakit na dinulot mo sa akin 3 years ago, kaya please lang huwag mo nang dagdagan pa" 

Oo tama na, masakit pa rin kasi. Na kahit nandiyan ka hindi  ko pa rin makuha yung mga sagot sa mga tanong na sumasaksak sa akin simula nang iwan mo ako! Na kahit na kaibigan mo lang ako, sana man lang naisip mo na deserve ko rin naman malaman ang mga sagot. 

Hindi ko na nasabi ang mga nasa utak ko dahil paniguradong walang pupuntahan ang usapan na ito. Hindi ko alam gulong gulo ako sa sarili ko. As in sobra! 

Gusto kong malaman ang mga sagot pero ipinagkakait ko sa sarili ko na makausap siya at bigyan ng pagkakataon na magpaliwanag. Di ba?! Ang tanga ko!

Matapos kong sabihin ang mga iyon kay Louisse, ay dire diretso akong nagmartsa papunta sa kotse ko.

Pero bago ko pa man mabuksan ang pintuan sa driver's seat ay may humawak sa aking braso.

"Kahit ngayon lang Alex, h-huwag mo naman ipagkait sa akin ang kaunting minuto para makausap ka." she whispered nervously. 

Iwinaksi ko ang pagkakahawak niya sa aking braso. Lumakad ako papunta sa kanya habang siya ay patuloy na umaatras hanggang sa mapasandal siya sa kanilang gate. Tumingin ako ng diresto sa kanyang mga mata. 

"I-ipagkait? Are you saying that i'm being selfish to you all this time? Kailan ba kita pinagkaitan ng oras ko? Nasayo lahat ng oras para kausapin ako, pero may ginawa ka ba?! Oo sabihin na natin na you tried, but it's not enough! More likely na you just do it para masabi na kaibigan kita. Pero Louisse! Did you even put effort on that time when you're trying to talk to me?! Lumapit ka lang pero ano? What did you do? A-ahh oo nga pala, wala kang ginawa kasi everytime na lalapit ka nakasunod yung manliligaw mo, kaya you don't have time for me." dire-diretso kong sabi sa kanya, i don't care anymore what comes to my mouth. Kailangan ko na rin sigurong ilabas lahat ng galit ko sa kanya, nakakasawa at nakakapagod na rin kasi na habang patagal ng patagal, pabigat ng pabigat ang sakit na dinadala ko.

"A-alex.." bulong niya habang nagpapahid ng luha, nakatungo lang siya.

"What?! You want to talk to me pero bakit hindi ka makapagsalita?! B-Bakit Louisse?" I shouted out of frustration.

Nakakaasar, bakit ba siya ganyan! Bakit gusto niya akong kausapin pero hindi naman niya magawang sabihin sa akin ang dahilan ng paglisan niya!

 Bakit ba siya umuwi ng Pilipinas! Mas lalo lang niyang ginulo ang mundo ko!

"A-alex, you don't understand--"

"Wow! So ako pa ngayon ang hindi makaintinde? Bakit Louisse? Ipinaintinde mo ba sa akin ang sitwasyon mo bago ka umalis? Bago mo ako iwan?" i sarcastically said at her. Ramdam ko ang pamumula ng mukha ko dahil sa galit, ikinuyom ko rin ang aking parehas ng kamay. 

Saglit kaming natahimik, huminga ako ng malalim. Ayoko na. I want to get out here, gusto ko ng umalis, nahihirapan ako huminga kapag nakikita ko siya. 

Bago pa man ako makahakbang patalikod ay nagsalita siya.

"Nasaktan rin ako" she said in between of her sobs.

I felt hurt seeing her cry because of me, but hey i'm hurting too. 

"Kung ikaw nasaktan, ako pinatay mo."