don't expect a happy ending

The day I met him

          I looked outside my window and smiled to myself as I saw it rain outside. May ilang mga estudyante ang walang payong kaya nagmadali silang tumakbo papunta sa covered pathwalk ng school namin. 2nd week of class na pero mukhang maagang pumasok ang rainy season. Pabor sa akin iyon. I love rainy days. There’s something very calming about the cold weather and the sound of the light rain falling.

          Maraming tao ang napapa'tsk' pag umuulan. Marahil dahil wala silang payong. Or takot silang bumaha or nasisiguro nilang katakot takot na traffic ang aabutin nila. But i treat the rain as a blessing. Nakz. Parang magsasaka lang diba? Haha.. Noong buhay pa ang mama ko, sinabi niya sa akin na ang ulan daw ang paraan ng diyos para i-bless ang mga tao niya. Kapag may kasalan daw or binyagan or okasyon, tapos umulan, blessed daw ang event na iyon. Ewan ko ba! Kaya tuloy hanggang ngayon nadala ko ang paniniwala na iyon.

          Kapag walang pasok at ganito ang weather, ang sarap magcurl in my bed at uminom ng hot choco.. pero dahil mabuting 4th year student ako ng kursong Behavioral Science, pumasok na lang ako. Haha. Naputol ang aking pagmumuni-muni nang may magsalita sa likuran ko.

          “Hi.”, masiglang bati sakin ng lalaki.

          I looked up at him. nakangiti siya sa akin, hindi ko maiwasan ang hindi rin mapangiti. Abot mata naman kasi ang smile niya. Ayung tipong nagcrinkle pa ung gilid ng mata niya. Yang mata niya pa. ang cute! Medyo singkit kasi. Ang soft ng features niya pero ang manly pa rin naman. Matangos ang ilong. Tapos meron siyang mga bagong tubong balbas. Parang 3 days na siyang hindi nakapagshave. sabihin niyo siguro untidy pero no.. ang cute kaya tingnan.. parang naparough iyong soft features nya.. basta cute! trust me. Haha. “hello.”, ganting bati ko rin.

          Umupo siya sa tabi ko. wala lang. hindi man lang nag-ask kung may nakaupo na ba dun. Sa posisyong iyon ay napansin kong halos magkasing tangkad lang kami. 5’2” lang kaya ako. So pandak pala si kuya. Haha.. “Sweet can I borrow your notes. Absent kasi ako kahapon.”

          Ay? Feeling close lang kuya? Ni hindi nga kita kilala. Buti alam niya name ko? “Okay..”, sabi ko pero nag-aalinlangan pa rin. Ang bagal ng kilos ko habang kinukuha ko sa bag ko iyong notes ko. ini-expect ko kasi na sasabihin niya ang name niya sa akin. What? 2nd week pa lang kaya ng class. Marami akong bagong classmates. From 5 block sections noong 1st year pa ako ay nag-iisa na lang kami ngayon. Hindi naman sa nagsialisan iyong iba. Nagging irregular lang tapos iilan na lang kaming gagraduate this school year. At never ko pang naging kaklase ang lalaking ito.

          “thank you.”, ngiti na naman.

          Ngumiti ako ulit. “Ano nga ulit ang name mo kuya?” di na talaga ako nakatiis ano? Tinanong ko na talaga! Baka kasi itakbo niya iyong notes ko. haha

          Parang naoffend. “Rainvir Hiro.” Pakilala niya. Tapos nakipagshake hands sa akin. “Grabe ka! Hindi mo talaga ako kilala?”

          “sorry… mahina ako sa names.”, pagdadahilan ko na lang. pero promise, ngayon ko lang talaga napansin itong si Ranvir. Cute pa naman. Hindi ko nga lang type kasi ang matatangkad lang ang napapansin ko. haha. Ang landi ko naman te. “In my defense naman, 2nd week pa lang ng class.”

          Pinandilatan niya ako ng singkit niyang mata. Sus. Hindi naman nakakatkot. Cute lang tuloy lalo tingnan. Haha. “we went to the same highschool together! Magkatabi lang ang classrooms natin nung 4th year tayo. Diba ancilla domini ang section mo dati? Stella mari naman ako..”, pagpapaalala niya.

          Nanlaki ang mga mata ko. oops. Naaalala ko ang mga section na binanggit niya, pero di ko talaga siya maalala! “oh?” parang ayaw ko pa maniwala. “Sorry! Sorry talaga… di ko maalala..”, nagbow pa ako sa kanya. Alanya. Feeling koreana naman ako nito. Mukha kasing Korean si kuya e. haha. sabihan ko nga ng tui pu chi?.. nakalimutan ko na kung anong language iyon basta it means sorry.. basta sa mga singkit ko iyon napanuod. haha

          “classmate din kita sa math1 natin nung 1st year pa lang tayo kasi ayaw ko sa nauna kong professor. Bestfriend ako ni Chris Yang!”, pakilala niya na naman.

          May ilalaki pa ba mga mata ko? “yung jowa ni Jaya?”, tanong ko bigla. Classmate ko dati si Chris Yang. Ang alam ko, isa ito sa mga hindi nakapasa doon sa terror na professor ng major subject naming. Kaya nga kakaunti na lang kaming regular ngayon e.

          “Oo.. jowa ng bestfriend mo!”, ang taas naman ng boses ni Rainvir. Pwedeng kalma lang habang nagpapaliwanag? Close friend ko kasi itong si Jaya, hindi naman bestfriend, mas bestfriend ko pa si Irish. “Diba kagrupo mo si Yang sa research dati? Pumunta kaya ako sa kanila noong nag-overnyt kayo sa kanila. Madaling araw na kaya akong nakauwi dahil inayos ko pa iyong printer ni Yang na parang ewan.”

          Natawa ako. Parang ewan nga talaga ang printer ni Chris Yang. Nagpapanic na ang iba kong groupmates noon dahil hindi nila maprint nang maayos ang output naming dahil ang magaling na printer, ang kalat ng ink. Tapos minsan naman wala sa gitna or putol putol ang print. Hay. Naimbyerna pa nga si jaya noon eh. Sinambunutan si Chris. May pagka-under kasi si Chris sa girlfriend. Haha. “ah.. thank you nga pala for that. Nakatulong ka sa grupo. Sorry naman di talaga kita maalala. Busy ako noon sa pagprepare ng powerpoint eh.”, ayun kasi ang naka-assign sa akin.

          Napakamot siya sa ulo niya. “Aist.. ewan ko sayo! Bakit di mo ako maalala. May selective amnesia ka ba? Or may discrimination yang mata mo, ang dami dami mong friends dito sa campus tapos ilang beses nang nagcross ang paths natin tapos di mo pa rin ako napansin.”

          Napangiti ako sa kanya nang pacute. “Ay sorry na nga sabi kuya.. sorry talaga. Kadalasan kasi sa mga napapansin ko sa lalaki, ay ang madalas kong kausap or iyong matatangkad.”

          Napagasp siya. Napasinghap din ako. “So.. sinasabi mong pandak ako?”, parang nainsulto siya sa sinabi ko.

          Wah. Ang galing mo talaga sweet! Nararamdaman kong nag-iinit na ang pisngi ko dahil sa sobrang hiya. Napayuko na lang ako. “sorry…” para ko na ring inamin na napapandakan ako sa kanya? Hinarap ko ulit siya. “Hindi naman sa pandak ka. You’re just not as tall as the other guys are.”, I explained. Pero pinagsisihan ko na naman ang sinabi ko. parang iba na naman kasi ang dating nun eh!

          Pinandilatan na naman niya ako. Anu ba naman yan Sweet? Hindi mo na nga kilala, tapos inaasar asar mo pa!!! pinagalitan ko ang sarili ko. tapos maya maya tumawa siya. “akala mo naman hindi ka pandak.. mataba ka pa nga eh!”, tukso niya sa akin tapos kinurot ako sa pisngi.

          Lalo tuloy akong nagblush. Pero ano iyong sinabi niya? Mataba daw ako? How dare him! papalag sana ako kaso mataba naman talaga ako. Haist. Nalungkot naman ako bigla. Sweet nga name ko, and I have a passion for eating anything sweet. Hahaha.. lumaki tuloy ang waist line ko. I pouted tapos hinimas ko ang kanang pisngi ko. masakit ang kurot niya na iyon ha.

          “Di bale na. cute ka naman.”, bola niya. Tapos kinurot na naman niya ang pisngi ko. this time sa kaliwa naman. Anu yun? Para pantay? “ANg cute!!”, sabi niya habang kurot kurot ako sa pisngi. “Nagbablush pa oh!”, tukso niya pa.

- - - - - - - - - - - - - -

a/n: hello. :)

o diba sabi ko sa inyo may lighter side din ito?.. hindi puro kaemohan.. pero bitter pa rin ako. haha.. the story just calls for scenes like this..

anong masasabi niyo tungkol kay rainvir Hiro? si Hiro nakamura sana ng heroes ung gagawin ko kaso parang hindi bagay kasi payatot si Rainvir.. chubby naman si hiro. haha.. so naghanap ako ng look alike ng ex crush ko..

si steven yeun na lang(si glenn from the walking dead).. cute diba?

sabi ko lang. hehehe

pero isipin nyo makapal pa ng konti ang kilay.. haha..

dont forget to fan, vote and comment.. thanks guys! :)