The Music of my Life *EDITING*

Chapter 18

Nagising akong hinihingal at agad kong hinanap sila mom and dad ng hindi ko makita bumaba ako sa baba, I saw them fighting. Bumaba ako at yumakap kay dad, napatigil ito sa pakikipag away kay mom, I don't know why but my tears started to fell. "Dad, mom are you fighting?" Humihikbi kong tanong, I was so shocked when mom grab my hand and place me on her side. "Taylor dito ka lang." Sa pagkakataong ito para akong nanginig sa lamig ng boses ni mom. "MILLANDRA WAG MONG IDAMAY ANG BATA DITO!" halos manginig ako sa lakas ng boses ni dad.
"Bakit?? Kristoffer natatakot ka bang malaman nyang may iba kang babae?" even if I am 5 years old I can understand what mom is saying, I began to cry. "D-dad? Is that true?" Tumingin saakin si dad gusto ko syang itanong, I wanted to ask him and read his thought but I can't seem to read it. Dad's face is blank. "Sa ating dalawa ikaw ang unang nagloko Millandra, tinanggap ko ang batang nasa sinapupunan mo ngayon, ang kambal mong anak sakanya. Pero bakit nakikipagkita ka pa din sakanya? Hindi pa ba kami sapat ni Taylor sayo?" Nakawala ako kay mom at niyakap si dad, I don't want to see my dad crying it breaks my heart. "Dad, stop crying." Ngumiti ito saakin at hinalikan ako sa noo.

Umalis si mom at kahit kailan hindi na ito bumalik, tanging si dad na lang ang kasama ko sa bahay pero parang wala din akong kasama kasi halos malamig na ang pakikitungo saakin ni dad, at ang hindi ko matanggap ay ang iuwi nito sa bahay ang bago nyang pamilya.

Gabi na nasaan na kaya si dad? Maya maya nakarinig ako ng pagbukas ng pinto, dali dali akong bumaba only to find dad with a person and he was kissing her forehead and they look so sweet. "Who are they dad?" Inilibot ko ang paningin ko isang lalaki na I think nasa 18 or 19 na his serious, and a young girl na ang hula ko ay nasa 10 na. "This is Francine Garcia, and this is her children, eto si kuya Franz mo at eto naman si ate Frances mo, they are your new family."

***************
Napabalikwas ako ng bangon, naramdaman kong basa na ang pisnge ko sign na umiyak nanaman ako, niyakap ko ang sarili ko at hinayaan itong tumulo, bakit ba ayaw nila akong tantanan? Bakit nila ako pinabayaan? Bakit nila toh ginawa saakin? After that day I found out that mom and dad don't love each other that they are married  because they are betrothed. Pero sapat na ba yon para hayaan akong magdusa ng mag isa?
Gabi gabi na lang akong dinadalaw ng mga bangungot ng nakaraan, Vince I need you please come for me. Napapikit ako at nanginginig na yumuko when my phone rang, at para akong nakahinga ng maluwag ng si Vince ang tumatawag.

"V-Vince." napakagat na lang ako sa labi ko, ayokong ipakitang mahina ako pero parang traydor ang sarili ko kasi mas lalong nagsituluan ang luha ko, bakit ba ayaw mong makisama?
"Are you crying?" Seryoso nitong tingin kahit hindi niya nakikita tumango ako. "I-it happened again, napa-na-napanaginipan ko ulit sya, V-Vince I need you, help me make the pain go away." Tumahimik sa kabilang linya, narinig ko ang buntong hininga nito.
"Kung kaya ko lang gawin yon ginawa ko na, Kamilla you can cry makikinig ako eto lang ang kaya kong gawin promise hindi ako magtatanong." At kagaya nga ng sinabi nya umiyak lang ako ng umiyak, pinagpapalo ko ang dibdib ko umaasang mawawala ang lahat, gusto ko ng mawala to, please make the pain go away please let it go, i'm tired, i'm tired.

Dad, mom, why are you so unfair? Here I am crying in pain I need my mom and my dad here, I need the both of you here, but where are you? Yung mga panahong inaasahan mong magulang mo ang magpapatahan sayo pero hayun sila nagpapakasaya sa bago nilang buhay, habang ako naiwang nasasaktan, naiwang nakakulong sa nakaraan with no one besides me, no parents besides me. I wanted to shout at them, for letting me experienced the pain alone, today is my graduation day. Dapat masaya ako, kasi gra-graduate akong may titulo sa college. Summa cum laude ako pero bakit hindi ako masaya? Why do I felt like breaking? Sa lahat ng graduation ko palagi akong may titulo paano kasi inaasahan ko kasing kahit isa man sakanila may pumunta.