The Music of my Life *EDITING*

Chapter 22

Hinihingal na ako pero patuloy pa din ako sa pagtakbo, naramdaman kong tumulo muli ang luha ko sa mata, pinatakas nila ako at eto naman ako sumunod sakanila, napapikit ako habang sunod sunod kong naaalala kung paano gahasain si nanay Solen at kung papaano kami naging parte ng human trafficking, sana hindi ko na lang sila iniwan, I wanted to shout and go back there pero alam kong masasayang lang ang lahat ng pinaghirapan ni Biloy at Era sa pagpapatakas saakin kung babalik ako.

"Shit nasan na ba yung batang yon?! Bakit nyo kasi pinatakas? Kapag nabulilyaso ang mga plano natin malilintikan talaga kayo saakin!!" Napatakip ako sa bibig ko at nag tago sa loob ng isang maliit  na eskinita, pumasok ako sa isang abandonadong bahay na katapat ng eskinitang pinagtataguan ko. Umakyat ako sa taas at naghanap ng pwedeng pagtataguan, siguro naman aabutin ng ilang oras bago sila mapunta sa parteng ito, I saw a Vent and I went there and hide habang pinipigilan ang sariling gumawa ng tunog, natigilan ako ng may sumipol ng limang beses. That's when I knew that someone is here, hinanap ko iyon and I saw a man standing in the doorway. Nakatingin ito saakin at nakangisi, katapusan ko na, sumenyas ito sa akin na wag maingay kaya kahit labag sa loob ko tumango na lang ako, sobrang kaba na ang nararamdaman ko sa mga oras na ito lalo na nung may limang armadong lalaki ang pumasok dito, gusto ko man umalis dito pero alam kong hindi pwede dahil mapapahamak ako, nanlaki ang mata ko ng makita kong lumabas yung lalaki kanina at pinukpok ng hawak nyang kahoy yung unang lalaki, I close my eyes, I don't want to watch it.

Hindi ko alam na nakatulog na pala ako nagising na lang ako ng may nagbababa saakin it was the guy, akmang hahawakan na niya ako ng lumayo ako. "Chill, your safe with me kid, nakuha nanamin yung dalawa pang kasama mo." Ng dahil sa sinabi sumama ako

"Where are we going?" I said wiping the tears away. "Kung saan ligtas ka."

***************
Alam na nina Aze ang sitwasyon ko ngayon na hindi ako makakasama sakanila dahil sa trial, ng lumapag ang eroplano sa Greece agad akong sinalubong nina Freed, niyakap ako ni Cheska ng nakangiti. "I heard what happened between you and mom." Of course she will knew it doon sya nakatira e. "Alam mo bang malungkot si mom ngayon." Hindi ko na lang sya pinansin at dumiretso na palabas ng airport. Paglabas namin sa airport nakita namin sila Lacy with Carmela and Vince, ng makita nila kami agad na tumakbo si Vince at Carmela, tinulungan ako ni Vince sa mga gamit ko.

Lumingkis sa braso ko si Carmela at hinatak ako papunta sa isang van kung saan nandoon si Thorn, Carla, ate Demy, Nisse, Marcus, Lia. Sumakay na kami sa likod. "So anong ginagawa mo sa Paris? At sino naman ang kasama mo?" Agarang tanong saakin ni Carmela ng makaupo kami sa likod ng Van. "Nag aya ng gala sila Zia at doon ang napag usapan namin." Kilala ni Carmela si Zia pero yung tatlo hindi pa nya namemeet, nakilala nya si Zia yung time na bumisita sya saakin noon sa Company ni tito West as I told you business partner namin ang mga Selurde, tumingin ako sa bintana at pinagmasdan ang ganda ng lugar, this is my first time going to Greece and I must say the place is wonderful.

"The trial will begin in 5 minutes let's all seat to our designated seat." Magkatabi kami ni Vince at sa kabila ko naman si Carmela na katabi si Freed, tinignan ko si Vince. "Are you alright?" I ask na syang ikinagulat nya, mukha kasi syang stiff sa upuan nya. Parang ewan lang noh? "Oo naman, bakit naman ako hindi magiging ok?" Umiling na lang ako at tumingin na sa harapan, maya maya lang nagsimula na ang trial, it was Judge Hernandez who first spoke, isang lalaki ang unang isinalang para tumestigo. Judge Hernandez ask him a question and he gladly answered it without hesitation.

***************
Natapos na ang unang trial and here we are eating sa isang restaurant halos sinakop na namin ang kalahati ng restau sa sobrang dami namin, Marcus is in my right side while Carmela is in my left side. "Kamusta business mo Kams?" Napatigil ako sa pagkain at nag angat ng tingin kay Vince, nakangiti ito saakin pero alam kong sa likod ng ngiti nya nasasaktan pa rin ito, alam ko yon kasi ganon din ako. Kung tatanungin ako ng lahat kung ano ang nararamdam ko maayos ko silang sasagutin na, masakit para saakin ang bitawan ang lalaking sobrang halaga na saakin pero kinailangan kong gawin iyon dahil parehas lang kaming masasaktang dalawa, umaasa akong kapag dumating ang araw at ok na ang lahat sana may pag asa pa kaming dalawa, na pwede pa naming ibalik ang lahat ng nawala saamin, na mas higit pa sa pagkakaibigan ang meron kami.