The Music of my Life *EDITING*

Chapter 21

Napabangon ako bigla ng hinihingal, ng bumalik na sa dati ang paghinga ko tumayo na ako, I had a nightmare nuh... let me correct it it was my memories with them being happy, I felt nostalgia, alam kong hindi ko na maibabalik yung dati kasi iniwan na nila ako, biglang may pumasok sa kwarto ko, magkakasama pala kaming natulog since maliit lang ang bahay, nakangiti akong humarap kay Biloy at Era, si Era na matagal nang nandito pero ngayon ko lang napansin psh. "Bakit kayo nandito?" Nagtataka kong tanong sakanilang dalawa, ngumisi naman saakin si Biloy at nag thumbs up. "Tara na baka mamaya wala pa tayong maibenta nyan." Seryosong sabi ni Era para talaga itong nanay kung magsalita.

********
Ilang araw na ba akong nagpapakahirap sa lansangan? It's been months since I came at ang masasabi ko lang hindi na rin masama, masaya pala dito kahit sobrang hirap ng buhay, kahit na delikado kami sa tulay lalo na kapag may bagyo, kahit na minsan pagpag lang ang pagkain namin still we are so happy until something came up.

"Nanay Solen!!" Umiiyak kong sigaw, paano nagising na lang ako sa isang abandonadong lugar I even saw Era and Biloy na naliligo sa sarili nilang dugo, napatulala na lang ako ng walang sawa nilang pinaglalaruan si nanay Solen, gusto kong kumawala dito pero sobrang higpit ng tali saakin na wala akong nagawa kung hindi ang umiyak na lang, nakapikit na lang ako habang pilit na hinihiling na matapos na ang salamat, please save her, save my nanay Solen. Not her please, not her.

Ng maiwan kami dito tumingin saakin si Era. "Hey don't cry Kamilla, makakalabas tayo dito." Gusto kong maniwala pero sa kalagayan namin ngayon impossible na. "I- i'm scared." Nanginginig kong sabi, gusto akong lapitan ni Era pero dahil nakatali hindi niya magawa.

*************
Nagising ako sa tunog ng alarm clock ko ngayon nga pala ang alis namin patungong paris, we decided to go there because of Aze,  eto lang ang paraan para mapasaya namin si Aze, we know that Aze is sad we can feel it kahit hindi nya sabihin saamin we're friends afterall. Nabalik ako sa wisyu ng biglang tumunog ang cellphone ko. "Tay ano ba! Masyado kang pa V.I.P ikaw na lang ang inaantay namin. Kanina pa mura ng mura itong si Vien patay ka din kay nanay nababadtrip na." Siraulo. "Sorry ngayon lang ako nagising kala ko kasi mamayang 3:30  pa ang flight natin." sa sinabi kong iyon natahimik sila, I look at the clock and saw the time, 11:10 pa lang napaka o.a ng mga toh.
"O.M.G, Zia, Tay is right it's still early, bakit ba hindi tayo tumingin sa orasan?" Sadyang tamad lang talaga kayo at early bird psh, pinatay ko na ang tawag at nag impake na good for 1 week, Isang linggo lang kami doon since may mga dapat pa kaming asikasuhin about business.

"Tay!! Finally your here na, alam mo bang pinagtutulungan nila ako." Aze pouted her lips at niyakap ang braso sa braso ko, umirap naman si Vien sakanya at ngumisi. "Shut the fuck up young crazy lady, we don't fucking need your opinion and also we don't fucking care, so get the hold of yourself. And better shut up." Vien said and started to walk. "Do we really need to go there?" Zia said nervously, tsk Zia has a past on that country, napansin ko lang bakit lahat kami may kanya kanyang problema? Napailing na lang ako well that's life hindi sa lahat ng oras masaya ka, this is reality afterall. Tumikhim si Pearl sa dalawang nagaaway. "Kayong dalawa pwede ba kahit isang minuto lang tumahimik kayo, and Vien how many times do I have to tell to stop cursing. Ano bang nagustuhan mo doon at hindi ka maawat sa pagmumura, do you even know kung ano ang mga kahulugan ng mga salitang lumalabas dyan sa makasalanan mong bibig." Napangisi na lang dahil sa pagkatahimik ni Vien.

Di ko na lang sila pinansin at sumakay na sa eroplano, pumwesto ako sa pinaka likod since this is a private plane kami lang ang tao sa eroplano. Habang nakatingin sa labas hindi ko maiwasan ang alalahanin ang lahat. Napakabilis ng araw akalain mong tapos na kami sa pag aaral pero dahil gusto kong kumuha ng masteral para mas mahasa pa ang skills ko when it comes to business. On going na pala ang mga papeles ko sa pag tra-transform ng name ko sa lahat ng inheritance ni tito, gusto nyang ako ang mamahala ng lahat ng business nya, tungkol sa school ni dad patuloy pa ding ipinaglalaban ni tito ang karapatan ko sa school na iyon dahil in the first place saakin yon nakapangalan. At hindi nya matanggap na isang spoiled at walang pakeelam ang papalit saakin, ang school na pinaghirapan nila lolo na ipatayo ay mapupunta lang sakanila, tito was mad upon hearing it kaya ginawa nya ang lahat para hindi ang anak sa labas ang mag mamana noon. Lalo kung sila lang daw.