21 mart 1998 tarihinde, saat 03.45' de bir yetimhanede yangın başladı.
*
Düşünün isterim; anne ve babasız bir başına büyümenin nasıl bir şey olduğunu. Bir de sizden tonlarca ağırlık fazla,binlerce odalı, geceleri ormandaki uğultu sesinden korkarak...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
*
Bir rivayete göre Ay'ın, Selene isminde bir perisi varmış, Ay kız.
Geçmişimden hatırladığım tek sesin sahibi kelimeler zihnimin içinde dönen duran bir tekerlek gibiydiler. Onları boşluğa itemiyor, yok edemiyordum. Belki de itmek istemediğimdendi. Geçmişim, yakamda asılı duran bir bronş gibiydi. Belki de kanlı elleri iki yakamda olan bir düşman. Bazen bir peri gibi beni okşayan anılar, bazen de savaşın ortasında bir muharebe meydanına salıveriyordu beni. Bu benim lanetim miydi?
Sana ismini veren, göğün ve Ay'ın perileridir, Mahperi'm
Bir elimi aniden kaldırıp sağ kulağıma bastırdım. Ses, sağ kulağıma fısıldıyor gibiydi. Rüyalarımda bu cümleleri duyduğumda, kendimi soyutlayıp uyanarak nefeslenir ve elimi sağ kulağıma götürerek ona dokunmaya çalışırdım. Belki babama aitti, belki hiç tanıyamadığım ağabeyime. Bilmiyordum. Bunu hiçbir zaman öğrenemeyecek olmamın verdiği varoluşsal sancılarla kıvranıyordum. Belirsizlik kan damarlarımda aşüfte bir edayla dolaşıyordu.
İsmin sana armağan, Ay kızım. Ay'dan parlak yüzünle, Ay'dan bir parçasın sen, Mehpare.
Zihnimi işgali altına alan geçmişin yankısını susturmak için, radyoda dönen cızırtılı ritmin ait olduğu benliği düşünmeden uzanıp sesini yükselttim. Özgür'ün bana yandan kısa bir bakış attığını gördüğümde, başımı camdan dışarı çevirdim ve gözümün çarptığı her ayrıntıyı izledim sakince. Kimisine yetişemedim, geride kaldı diye dönüp geriye doğru bakmaya çalıştım, kimisi dikkatimi zerre çekmediğinden gözlerimi kaçırdım.
