Wolf Art

• 5 •

''Kom binnen idioot.'' Ryan zet een stap opzij, zodat ik naar binnen kan gaan. ''Dankje.'' Een beetje onzeker knik ik. ''Wat is er gebeurt? Ik was net nog bij je huis en daar was je niet en nu ben je opeens hier.'' ''Ik was wel thuis.'' Ryan begeleidt mij naar de brandtrap.  ''Van mijn moeder mag ik je niet zien.'' Voorzichtig betreed ik als eerste de trap. ''Ik wil-'' Ryan kapt mij midden in mijn zin af. ''Godver, je bloedt Olijfje. Ga zitten op de bank. Ik pak iets van pleisters ofzo.''

Voorzichtig loop ik naar de bank terwijl Ryan de badkamer binnenloopt. Wanneer ik plaats heb genomen kijk ik naar de bloedvlekken op de grond. Mijn hoofd laat ik in mijn handen vallen. Hoe onhandig kan je zijn? Wat moet Ryan wel niet van mij denken? Waarom ben ik hier naar toe gegaan? En nog veel meer vragen spoken door mijn hoofd. Nu moet ik alles aan Ryan gaan vertellen en- mijn paniekerige gedachtes worden onderbroken door Ryan die op zijn knieën voor mij gaat zitten. ''Ik heb hier niet veel verstand van hoor.'' Verontschuldigd hij zich alvast als hij voorzichtig mijn sok uitdoet. Mijn wangen kleuren lichtjes rood als ik naar mijn hondensokken kijk, hoe gênant?

''Oeh het is een beste snee. Zeg even wanneer het pijn doet, oké?'' Ik knik. ''Oké.'' Vervolgens gaat hij met alle voorzichtigheid met een washandje over mijn hak heen en haalt zo het bloed weg. ''Geen pijn, Olijfje?'' Ik schud mijn hoofd. ''Fijn. Uhm en nu? Een pleister? Het bloed best erg. Of moet ik verband doen met gaas of weet ik veel. Wat moet ik erop doen?'' Ik lach door zijn vragen. ''Je kan nog lachen, gelukkig.'' Hij glimlacht breed naar mij en zijn groene ogen stralen. ''Je denkt dat ik het antwoord weet? Als er iemand onhandig is en geen verstand heeft van EHBO dan ben je bij mij aan het juiste adres.'' Ryan haalt zijn schouders op.

''Dat had ik kunnen verwachten.'' Vervolgens rommelt hij wat in het trommeltje en trekt er verband, gaas en nog wat spullen uit. Ryan plakt er wat op en verbindt mijn voet uiteindelijk met verband. Als hij klaar is kijkt hij tevreden naar het resultaat. ''Is het niet wat overdreven?'' Breng ik voorzichtig uit. Ryan wijst met zijn vinger naar mijn gezicht. ''Oppassen Olijfje, ik ben trots op mijn geleverde werk.'' Ryan gaat staan en neemt plaats naast mij op de bank, waar gister nog een rode wijnvlek had gezeten. ''Heb je het trouwens koud?'' Zonder dat ik nog iets kan zeggen gaat hij al verder. ''Ik haal wat kleren voor je.'' En weg is Ryan. Hij loopt zijn slaapkamer binnen en ik blijf rustig zitten. Een beetje onwennig kijk ik om mij heen. Een gevoel van schaamte overvalt mij. Ryan heeft al zoveel bereikt en ik zit hier in deze toestand. Wat moet hij wel niet van mij denken. Lang heb ik niet om erover na te denken, want Ryan komt terug met een stapel kleren in zijn handen.

''Kijk eens Olijfje.'' Hij legt de stapel kleren naast mij op de bank. ''Je zal het vast niet passen, maar het is beter dan niks. Ik zal even wachten in de slaapkamer.'' Met die woorden draait hij zich om. ''Dankje Ryan, dat je dit voor mij doet.'' Hij knikt vriendelijk. ''Graag gedaan, nou hup nu omkleden.'' Met die woorden verdwijnt hij in de slaapkamer.

Zo snel als ik kan kleed ik mij om. Ik trek de jogginsbroek en trui aan die hij mij had gegeven. Beiden zijn veel te groot, maar dat maakt mij op dit moment niks uit. ''Ryan?'' Roep ik richting de slaapkamerdeur. Er gaan een paar seconden overheen en dan komt Ryan de 'woonkamer' binnengelopen. Hij heeft een kleed in zijn handen. ''Kijk eens, dan wordt je een beetje warm.'' Hij legt het kleed om mijn schouders heen en komt naast mij zitten. ''Hallo, ik ga niet dood hoor.'' Ik begin te lachen en Ryan lacht kort mee. ''Je bent in mijn huis, dus je hebt maar te doen wat ik je zeg.'' Hij geeft mij een knipoog en mijn wangen kleuren rood.

''Maar vertel Olijfje, waarom ben je hier gekomen. In de stromende regen, zonder jas en uh schoenen?'' Beschaamd leg ik mijn handen in mijn hoofd. Ik heb het goed verpest, hoe gênant? ''Het is een lang verhaal.'' Mompel ik zachtjes. ''Het is nog maar half zes, ik heb de tijd.'' Ik kijk op in de groene ogen van Ryan die mij vriendelijk toekijken.

''Oké het begint bij mijn eind examenjaar. De tijd dat je een opleiding moet kiezen, maar ik hoefde niet te kiezen ik wist het al.'' Ik begin mij af te vragen of ik het wel moet vertellen. Ryan kan zo goed schilderen en is succesvol. Straks vraagt hij of ik iets wil schilderen. Maar de heldere groene ogen laten mij doorvertellen. ''Ik had een passie voor schilderen, maar het mocht niet van mijn ma. Geen denken aan, alles behalve de kunstrichting. Dus koos ik voor een tussenjaar.'' Een traan verlaat mijn oog. Ryans hand veegt die snel weg. Dankbaar kijk ik hem aan. Waarom luistert hij en waarom vertel ik dit? Hij en ik hebben elkaar gister pas voor het eerst ontmoet. Toch vertel ik verder.

''En ongeveer een uur voordat jij aan de deur kwam had ik er weer ruzie over met mijn moeder. Ze verbood mij zelfs om nog contact met jou te hebben. Je zou een slechte invloed zijn.'' Voorzichtig kijk ik op in zijn groene ogen. ''Dus daarom zit je hier? Omdat ik een slechte invloed op je heb?'' Ryan begint te grijnzen en ik laat een klein lachje zien. ''De ruzie liep een beetje uit de hand en ik ben naar mijn kamer gegaan. Erik, mijn stiefbroer.. Samen met hem heb ik mij ingeschreven voor allerlei opleidingen. En toen kwam jij. Ik was te laat beneden en heb eerst naar mijn moeder geschreeuwd. Vervolgens ben ik het huis uitgestapt en nou ja vandaar deze toestand.'' Ik wijs naar mijzelf en de natte kleren op de grond. ''Sorry daarvoor en ik weet eigenlijk ook niet waarom ik hierna toe ben gegaan.'' 

''Je bent mij er eentje, Olijfje. Kom hier.'' Ryan opent zijn armen en dankbaar maak ik er gebruik van en duik in zijn armen. Het is gek, want ik ken hem nog maar één dag, maar ik voel mij helemaal op mijn gemak bij hem. '''Je bent mij trouwens nog een verklaring schuldig. De hele dag heb ik op je gewacht, maar je kwam niet.'' Fluistert Ryan in mijn oor. ''Sorry, maar ik wilde niet dat je dacht dat ik het voor het geld deed. Gister heb ik het echt naar mijn zin gehad.'' Mompel ik tegen zijn borst aan.

''Je bent gek.'' Lacht Ryan en ik trek mij voorzichtig los uit de knuffel. ''Dat geld neem je gewoon aan en we gaan zo uit eten.'' Ik schud eigenwijs mijn hoofd. ''Dat geld neem ik niet aan en ik kan zo niet uit eten.'' Ik wijs naar de oversized kleren van Ryan die ik op dit moment aan heb.

''Ik heb nog wel wat kleren van Amber.'' Ryan wil opstaan, maar ik houd hem tegen. ''En dan noem je mij gek? Gister had ik haar kleren aan en dat liep af met een rode wijn feestje.'' Ryan lacht als hij er aan terug denkt. ''Oké, oké, daar heb je een punt, maar ga je dan even naar huis om je om te kleden?''

Ik schud snel mijn hoofd bij de gedachte om weer terug naar huis te gaan. ''Mooi dat dacht ik. Kom mee, ik heb nog wel wat leuks.'' Ik rol mijn ogen, gooi de deken die om mijn schouders lag op de bank en volg Ryan naar de slaapkamer. Hij rommelt wat in zijn kast en trekt er uiteindelijk een spijkerbroek en trui uit. ''Zo Olijfje, gaan we er trouwens een gewoonte van maken dat je je hier telkens omkleed.'' Ryan geeft mij een knipoog en laat mij verbaasd achter in de slaapkamer en voor de tweede keer in een korte tijd kleed ik mij om.

Wanneer ik klaar ben loop ik weer naar de 'woonkamer' waar Ryan wacht. ''Staat je leuk, Olijfje. Nu kunnen we gaan.'' Ryan begeleidt mij naar beneden. En voor de zoveelste keer in twee dagen tijd vraag ik mij af;

Waar ben ik beland?