Wolf Art

• 24 • Ryan

Ik open mijn ogen en voel me raar. ''Ryan?'' Verbaasd kijk ik naar Olivia die boven me hangt en besef me dat ik zojuist opnieuw ben geopereerd. Het klinkt raar, maar ik heb totaal geen zin om te praten ik voel me zo apart, dat ik het niet eens onder woorden kan brengen. ''Alles goed?'' Vraagt ze door als ik niet reageer. Ik glimlach en knik. ''Ik was zo ongerust.'' Ze geeft een kus op mijn wang.

''Was niet nodig.'' Mompel ik. ''Dat zei ik ook al.'' Tom slaat een arm om Olivia heen en een vlaag van jaloezie gaat door me heen, maar ik weet dat hij het goed bedoelt. Dit moet voor Olivia ook niet makkelijk geweest zijn. De jaloezie maakt plaats voor een schuldgevoel. Ben ik wel goed genoeg voor Olivia? Breng ik haar niet in gevaar?

''Wil je wat drinken?'' Olivia kijkt me bezorgd aan en ik schud mijn hoofd. Een koude rilling trekt weer door mijn lichaam en ik trek de deken wat hoger, zodat ik er helemaal onder lig. ''Gaat het Ryan?'' Ik knik en laat vervolgens een gaap mijn mond verlaten. ''Moeten we je even alleen laten?''

''Voel me een beetje raar, maar gaat wel weer over.'' Ik wil ze niet wegsturen, maar wil wel aangeven hoe ik mij voel.

''We laten je wel even en halen iemand op.'' Ik wil zeggen dat het niet nodig is, maar Olivia geeft me een kus op de wang en voor ik kan protesteren legt ze haar vinger op mijn mond. ''Het is niet erg Ryan, je voelt je niet fit. Dat is logisch.'' Tom en Olivia lopen de kamer uit.

Vrij snel daarna vallen mijn ogen dicht.

•

"Meneer Wolf?" Mijn ogen schieten open en ik kijk een verpleegster aan. Ik mompel wat en kijk haar afwachtend aan.

"Alles ziet er goed uit. Als alles over twee à drie uur nog hetzelfde is kunt u al naar huis." Ze glimlacht vriendelijk naar mij en ik knik dankbaar.

"Fijn, bedankt."

"Kan ik nog iets voor u doen?" Olivia, schiet er direct door mijn hoofd heen. Het gezicht van de vrouw betrekt een beetje en ik schiet in de stress.

"Sorry, ik weet niet wie uw vriendin is?" Opgelucht laat ik de ingehouden adem vrij.

"Mooi meisje, bruin haar, zeeblauwe ogen en als ik haar goed genoeg ken is ze nu een beetje paniekerig ergens aan het rondlopen." Ik glimlach bij de gedachte aan Olivia die nu ergens door het ziekenhuis aan het lopen is. De verpleegster krijgt een glimlach op haar gezicht.

"Die beschrijving komt aardig in de buurt met het meisje dat in de gang hiernaast zit met een jongen. Moet ik haar halen?" Ik knik vrolijk, want ik wil Olivia om mij heen hebben.

"Graag." De verpleegster draait zich om en verdwijnt door de deur. Ik sla het dekbed van me af en kijk naar de ziekenhuisachtige pyjama. Het ergste van dit alles is dat ik zo afhankelijk ben van alles en iedereen op dit moment.

Op de gang hoor ik een stem, die ik herken uit duizenden, de stem van Olivia. De deur gaat open en Tom stapt binnen met mijn meisje achter zich aan.

Olivia begint mij direct te ondervragen of alles wel goed met mij gaat. Rustig beantwoord ik alle vragen en Olivia lijkt uiteindelijk tevreden. Ondertussen ben ik rechtop gaan zitten in mijn bed en mijn benen bungelen over de rand van het bed.

''Ik ga hier echt niet nog drie uur zitten hoor, waar zijn mijn kleren?'' Ik stap uit het bed en Olivia staat direct op. ''Niks ervan, ik ga niet voor de derde keer met jou naar het ziekenhuis. Je wacht gewoon.'' Olivia kijkt me zwaar geïrriteerd aan en ik steek mijn handen omhoog als teken dat ik mij overgeef.

''Oké, oké ik ga al.'' Ik ga weer op de rand van het bed zitten en laat het allemaal maar voor wat het is.

•

''Ryan fucking Wolf, dit is niet normaal. Je gaat nu bellen.'' We zijn ondertussen weer thuis en het is bijna acht uur 's avonds, Tom is zojuist vertrokken en ik luister al een paar minuten naar een preek van Olivia.

Deze twee dagen waren verschrikkelijk. Eerst word ik neergeschoten door Julian en geopereerd. Dag erna krijg ik een soort inwendige bloeding en moet ik opnieuw geopereerd worden. De dokters zeiden dat ik geluk had dat ik in zo'n goede gezondheid verkeerde, want anders had het een gevaarlijke operatie kunnen worden, omdat ik twee keer onder narcose moest gaan.

''Ryan, ik ben serieus hoor.'' Ik kijk op uit mijn gedachten in de ogen van Olivia. Haar houding laat zien dat ze echt boos is. Ze wil dat ik mijn ouders bel, maar het is echt al drie maanden geleden dat ik ze heb gezien. Ze weten niet eens dat Olivia mijn vriendin is.

''Olivia, mijn ouders en ik hebben niet zo goed contact. Ze zitten er echt niet op te wachten dat ik ze opbel met het nieuws dat ik ben neergeschoten.'' Olivia slaat haar armen over elkaar en ploft boos naast me neer op de bank.

''Ik denk juist dat ouders dat wel fijn vinden om te weten. Jullie hebben toch geen ruzie?'' Ik schud mijn hoofd. We hebben geen ruzie, maar gewoon geen sterke band. Ik zie ze misschien een keer op mijn verjaardag of die van hun. Heel af en toe geef ik ze een keer een schilderij of komen ze naar mijn openingsavond van het atelier.

''Geen ruzie, maar dit hoeven ze gewoon niet te weten.'' Olivia zucht heel diep en opent haar mond weer.

''Ryan Wolf.'' Ik trek mijn linker wenkbrauw op, omdat ze mij nu voor de tweede keer met mijn volledige naam aanspreekt en ik weet dat ze bloedserieus is. ''Jij gaat of nu je ouders bellen of je gaat er morgenochtend naar toe.'' Olivia zit nog steeds met haar armen over elkaar mij boos aan te kijken.

''En wat als ik dat niet doe?'' Ik grijns een beetje, maar Olivia lijkt dit niet te kunnen waarderen en springt op van de bank.

''Fuck you! Je hebt toch wel door dat ik alles voor je doe hè? Die drugs, ik laat het maar gebeuren. Dat je neergeschoten werd, wat denk je dat mijn moeder daarvan vond? Het liefst nam ze mij direct mee naar huis en mocht ik je niet meer zien.'' Ze haalt even diep adem en begint weer opnieuw, een schuldgevoel bouwt zich op. ''Ik heb bij je in het ziekenhuis geslapen en vanochtend je hele huis opgeruimd, samen met Tom. Vervolgens hebben Tom en ik je direct naar het ziekenhuis gebracht, want we wisten dat er iets mis was. Je was er misschien niet bij, maar ik heb me nog nooit zo rot gevoeld op het moment dat jij in die o.k. was en het enige wat jij nu moet doen is je ouders bellen. Wow.'' Verbaasd kijk ik naar Olivia, ik wist dat ze veel voor me had gedaan en dat waardeer ik, maar dat ze er zo mee zat dat was me ontschoten.

''Sorry, Olivia.'' Ik sta op en wil haar vastpakken, maar boos trekt ze terug. ''Ik weet dat dit moeilijk voor je was en ik kan niet in woorden uitleggen hoe blij ik met jou ben en dat je er elke minuut voor me was.'' Tranen ontstaan in Olivia's ogen en het schuldgevoel wordt nog groter. Ik wilde haar niet laten huilen.

''Ik wist niet dat je het zo belangrijk vond dat ik mijn ouders ging inlichtten. Sorry, daarvoor. Ik ga morgenochtend direct naar ze toe. Beloofd.'' Een traan rolt van Olivia's wang naar beneden en valt kapot op de grond.

''Het is gewoon, dat ik mijn vader had willen inlichten en jij hebt gewoon nog je ouders en die moet je gewoon vertellen wat er is gebeurd.'' De tranen stromen nu over haar wangen en ik maak de afstand tussen ons in kleiner. ''Morgen gaan we naar mijn ouders.'' Ik leg de nadruk op we, want ik wil dat mijn ouders kennis maken met Olivia.

''We?'' Olivia schudt haar hoofd en schiet direct in de verdediging. ''Nee, straks vinden ze me niks.'' De tranen die op Olivia's wangen rustten veeg ik weg. ''Ze gaan je geweldig vinden.'' Olivia glimlacht lief naar me. ''Geloof me.'' Olivia knikt.

Ik houd het niet langer en druk mijn lippen op de hare.