Wolf Art

• 28 •

Ik zit beneden in het atelier te werken. Op dit moment maak ik een silhouet van mijn moeder. Het is nog niet helemaal af, want ik herken mijn eigen moeder er nog niet in, maar ik ben op de goede weg. Ik stop met schilderen als ik mijn telefoon boven af hoor gaan. Met een zucht leg ik mijn kwast weg. ''Ryan pak even op!'' Roep ik naar boven als ik het deuntje maar door hoor gaan.

''Hallo, met de telefoon van een Groen Olijfje.'' Ik grinnik als ik de trap oploop. ''Emma, ja natuurlijk, ze komt eraan.'' Mijn ogen vergroten als ik hoor dat het mijn moeder is. ''Hier Olijfje.'' Hij overhandigt mij mijn telefoon.

''Mam.'' Begroet ik haar een beetje aarzelend, want ik weet waar dit gesprek naartoe gaat. Gister ging ze met Erik praten en eigenlijk wil ik niet weten hoe dat gesprek is verlopen. ''Olivia, ik heb een beetje een rare vraag, maar wil je even naar huis komen?'' Ik houd mijn adem in en kijk naar Ryan. Die mij vragend aankijkt.

''Nee? Dat heb ik je toch gister uitgelegd.'' Ik frons mijn wenkbrauwen en laat me neerploffen op de bank. Ryan neemt naast mij plaats. ''Voicemail.'' Fluistert hij en ik rol met mijn ogen, maar zet mijn telefoon toch op voicemail.

''Ja, uhm, ik heb Erik gesproken en ik kan je vertellen dat hij het niet licht opnam.'' Het is even stil en ik kijk Ryan raar aan. ''Erik is naar zijn kamer gerend en heeft hem het huis uitgezet. De kleren van hem heeft hij gewoon buiten op straat neergegooid.'' Het is even stil en ik weet niet wat ik zeggen moet.

''Dat kan toch niet, mam?'' Mompel ik en Ryan geeft me een por.

''Lieverd, hij is tweeëntwintig. Net afgestudeerd, hij zoekt een baan en gaat zijn eigen leven leiden.'' Een traan rolt over mijn wang naar beneden en ik weet niet wat te zeggen. Je kan toch niet zomaar je zoon op straat zetten door mij?

''Olivia?'' Klinkt er aan de andere kant van de lijn. ''Ja, ik kom zo wel even langs mam.''

''Oké, tot zo.'' Ik hang op en leg mijn mobiel weg. Ryan opent zijn armen en ik leun tegen hem aan.

''Ryan, hij was niet alleen maar slecht hoor.'' Mompel ik als ik terugdenk aan de tijd met Kick. ''Ik weet niet beter dan dat hij mijn broer is en hij heeft één fout gemaakt.'' Ik laat mijn hoofd naar achter leunen en zoek oogcontact met Ryan. Hij kijkt naar beneden en knikt. ''Ik weet het Olivia, maar dit is niet zomaar een fout.'' Ik knik begrijpend, maar ik vind het nog steeds heftig.

''Waar moet hij nu naartoe dan? Als vader zijnde kan je je zoon toch niet zomaar uit huis zetten.'' Ryan lacht kort. ''Wat denk je dat mijn vader heeft gedaan? Hij kan vast wel bij vrienden terecht.''

''Ik kan het niet begrijpen.'' Het is een minuutje stil als er opeens een gedachte in mij opkomt. ''Ryan. Straks is Kick boos op mij en komt hij hierheen.'' Ryan gromt een beetje en slaat zijn armen strakker om mij heen.

''Dat doet hij niet en als hij dat wel doet dan ben ik er.''

•

Ryan staat achter mij als ik op de bel druk van mijn huis. De laatste keer dat ik hier was, was om een gesprek te hebben met mijn moeder. Toen had ik nog niet eens iets met Ryan.

Mijn moeder doet de deur open en trekt me in een knuffel. Daarna maakt ze ruimte zodat ik erlangs kan lopen. ''Kom binnen, Ryan.'' Zegt ze vriendelijk. ''Toe maar.'' Mompel ik tegen mezelf, zodat niemand het kan horen.

''Erik is in de woonkamer, loop maar door.'' Ik knik en loop richting de woonkamer. Een beetje ongemakkelijk loop ik de woonkamer binnen. Erik staat direct op en loopt naar me toe. ''Sorry, Olivia.'' Hij legt zijn handen op mijn schouders en ik zie de oprechtheid in zijn ogen. ''Echt sorry, ik had het moeten weten. Ik snap niet hoe dit heeft kunnen gebeuren.''

''Het is goed. Je kan er niks aan doen.'' Ik haal de handen van mijn schouders en neem Erik in een knuffel. Deze confrontatie was minder erg dan dat ik had verwacht. Wanneer we lostrekken uit de knuffel staan Erik zijn ogen droevig en dit was wel waar ik bang voor was. Vervolgens loopt mijn moeder richting de keuken en gaan wij met z'n drieën alvast zitten.

Er valt een stilte, want we weten alle drie niet zo goed wat we moeten zeggen. Uiteindelijk begint Erik te praten. ''Zo Ryan, vertel eens wat over jezelf.'' Dankbaar kijk ik hem aan, want dit breekt toch wel een beetje het ijs. Erik en mijn moeder hebben elkaar wel een keer ontmoet, maar dat was een rare ontmoeting. ''Nou ik ben eigenaar van Wolf Art. Die schilderijen verkoop ik en daar kan ik gelukkig van leven.'' Hij glimlacht vriendelijk naar Erik.

''Mm, oké en hoe lang maak je al schilderijen?''

''Sinds dat ik verf en een kwast in handen gedrukt kreeg.'' Erik en Ryan lachen. ''Net zoals Olivia eigenlijk.'' Erik knikt met zijn hoofd naar mij en ik bloos lichtjes. Vervolgens komt mijn moeder de kamer binnen met een dienblad met drinken.

''Zo, kijk eens.'' Ze zet bij iedereen het drinken neer en gaat naast Erik zitten. ''Kunnen we je eindelijk eens leren kennen.'' Zegt ze richting Ryan en verbaasd kijk ik naar mijn moeder. Opeens is hij helemaal geaccepteerd volgens mij. Ik besluit om er niks over te zeggen, want ik wil de sfeer graag houden zoals die nu is.

•

''Doei mam.'' Ik geef haar nog een laatste knuffel en dan stappen Ryan en ik naar buiten.  We zijn lopend naar mijn huis gegaan, omdat het toch maar een paar straten lopen is.

Het was fijn om elkaar op deze manier weer te zien en te spreken. We hebben het niet over Kick gehad, maar wel over hoe ik het ga doen qua wonen.

Ryan en ik hadden het daar al eerder over gehad en hij vond het alleen maar fijn als ik bij hem zou blijven wonen. Toen ik het aan mama en Erik voorlegde waren zij het er ook snel over eens.

''Zo Groen Olijfje van me.'' Ryan slaat zijn arm om mijn schouder heen en trekt me naar hem toe. ''Ik denk dat dit goed was.'' Hij drukt een kus tegen mijn haren en ik leun met mijn hoofd tegen zijn -goede- schouder. Ik knik.

''Ik vond dit gesprek heel fijn en ook dat jij erbij was, bedankt.'' Ik leun een beetje naar achter zodat ik oogcontact kan maken. Ryans ogen kijken mij lief aan. ''Ik doe alles voor jou, Olijfje.''

''Je bent te lief, Wolfje.'' Ryan port mij in mijn zij, waardoor ik me snel los trek van hem. ''Waar was dat voor nodig?'' Lach ik.

''Je moet mij geen Wolfje noemen, ik ben tweeëntwintig.'' Lacht Ryan en hij gooit zijn handen in de lucht. ''Jij noemt mij toch ook Olijfje?'' Zeg ik lachend ik loop weer naar Ryan toe.

''Het enige verschil is, is dat jij nog maar negentien bent.'' Ik rol mijn ogen, want dat is echt een flut excuus. ''Wolfje.'' Plagerig steek ik mijn tong naar hem uit.

''Olijfje!" Roept Ryan en hij wil mij vastpakken, maar ik ontkom net op tijd en ren voor hem uit. ''Stop!'' Gil ik terwijl ik de straat van Ryan in ren. ''Waar wil je heen?!'' Roept Ryan terwijl hij vlak achter mij zit. Ik zet een sprintje in en ren naar Ryans voordeur. ''Stop Wolfje!'' Gil ik terwijl ik bij Ryans deur sta. Ik kan geen kant op, want ik heb geen eens een sleutel.

''En nu, Olijfje?'' Ryan staat hijgend voor me en klemt mijn lichaam tegen de houten deur. Ik voel zijn lichaamswarmte door onze kleren heen. ''Wat ben je van plan, Wolfje?'' Giechel ik, Ryan knijpt zijn ogen samen en pakt mijn polsen die hij boven mijn hoofd pint. Vervolgens duwt hij zijn zachte lippen op de mijne. 

Opeens voel ik dikke druppels op me vallen. ''Doe de deur open.'' Zeg ik snel als ik me terugtrek uit de kus. Ryan graait in zijn zak en opent de deur snel waarna hij zijn lippen weer op de mijne drukt. Met zijn voet doet hij de deur dicht. Hij duwt me tegen de muur aan en zijn tong vindt de mijne.

''Spring.'' Mompelt Ryan tegen mijn lippen aan. ''Jij mag mij helemaal niet tillen, met je schouder, Wolfje.'' Ik leg de nadruk op Wolfje en Ryan gromt geïrriteerd. Hij trekt zijn hoofd naar achter en pakt mijn pols vast. Ik ren achter hem aan naar boven. Op de slaapkamer aangekomen drukt hij zijn lippen opnieuw op de mijne. ''Ik hou zoveel van je.'' Mompelt hij als ik voorzichtig op het bed beland.

''Ik hou ook van jou.'' Mompel ik terug. Ryans handen pakken de onderkant van mijn T-shirt en gooit hem naar ergens in de slaapkamer.

''Je bent zo mooi.''