Wolf Art

• 12 • Ryan

Enthousiast bekijk ik mijn gemaakte schilderij en laat het drogen. Ik check mijn mobiel op een berichtje van Olivia, maar nog steeds geen reactie. Vreemd, het is een week geleden sinds dat we naar Amsterdam zijn geweest. Het klinkt raar, maar in korte tijd is ze toch een soort van speciaal voor mij geworden. Van buiten en binnen is het een mooi meisje en ik maak me toch een beetje zorgen om haar. Ik heb haar verschillende berichtjes gestuurd en heb haar proberen te bellen, maar ze laat niks van zich horen. Het liefst ga ik naar haar toe, maar ik weet hoe ze daar thuis over mij denken en ik wil niet als een stalker overkomen.

Misschien is er niks aan de hand en wil zij gewoon niks meer met mij te maken hebben. Het kan ook zijn dat ze bang is geworden van het idee dat haar werk in mijn atelier komt te hangen. Ik word gek van mijn gedachten en besluit om niet langer te wachten. Snel pak ik mijn autosleutels en vertrek. Tijdens de reis neem ik mij voor dat wanneer zij mij niet meer wil zien, ik daar respect voor heb.

Na een paar minuutjes staat mijn auto voor haar huis. Ik stap uit en haal diep adem voor ik aanbel. De bel galmt en al snel komt haar moeder de deur open doen. ''Uh hallo, ik kom voor Olivia. Is ze misschien thuis?'' De ogen van Olivia's moeder kijken mij onderzoekend aan, Olivia heeft precies dezelfde ogen als haar moeder. Net zoals de lengte trouwens, haar moeder is best klein en Olivia ook. Dat maakt Olivia best schattig. ''Ze wil je niet zien.'' Is haar antwoord en ze wil de deur dichtgooien, maar snel houd ik de deur met mijn hand tegen. Ik weet niet of het een slimme actie was, aangezien haar moeder mij al niet echt kan uitstaan, maar dit gaat over Olivia en ik wil antwoord. ''Sorry, ik uhm maak mij gewoon ongerust. Ze reageert niet op mijn berichten en ik was bang dat er iets gebeurt was.'' Een beetje ongemakkelijk sta ik haar moeder aan te kijken.

Het lijkt of de blik van haar iets verzacht, heb ik zojuist iets goeds gedaan? ''Olivia, ligt al sinds zondag in haar bed.'' Ik frons mijn wenkbrauwen het is vandaag zondag, dus het is precies een week geleden. ''Ze is nog geen één keer beneden gekomen en eet amper.'' Ik schud verward mijn hoofd. Wat is er gebeurd? ''Als ik erachter kom dat jij hier ook maar iets mee te maken hebt ben je nog lang niet jarig en kom jij nooit, maar dan ook nooit meer in de buurt van Olivia. Daar zorg ik persoonlijk voor.'' Haar blauwe ogen lijken dwars door mij heen te prikken en bijna denk ik dat ze mijn gedachten probeert te lezen.

''Natuurlijk heb ik daar niks mee te maken, mevrouw. Ik ben alleen maar ongerust vandaar dat ik hier ben.'' Die woorden doen iets bij haar, want ze trekt de deur verder open en maakt een teken dat ik naar binnen kan gaan. ''Tweede deur links. Als ik erachter kom dat jij hier ook maar iets mee te maken hebt.'' Ze schudt haar hoofd en ze lijkt er bijna spijt van te hebben dat ze mij binnen heeft gelaten.  Voordat ze van gedachten kan veranderen stap ik langs haar heen richting de trap. ''U zult er geen spijt van krijgen, dat beloof ik.'' Met die woorden loop ik de trap op richting Olivia's kamer.

Ik klop zachtjes op de deur. Wanneer ik geen reactie krijg klop ik nog een keer. ''Olijfje, ik ben het Ryan.'' Nog steeds reageert ze niet, zachtjes haal ik de deurklink omlaag en duw de deur open. Daar ligt ze, helemaal in de dekens gewikkeld, haar gezicht komt net boven de dekens uit en angstig kijkt ze mij aan.

''Olivia?'' Geschrokken kijk ik naar het meisje voor me. ''Wat is er?'' Met grote stappen loop ik naar het bed, maar Olivia deinst geschrokken achteruit. Mijn hart lijkt te breken in kleine stukjes. ''Ik.'' Ik zoek naar woorden, want wat ik voor mij zie is echt enorm zielig. ''Olivia, heb ik iets verkeerds gedaan?'' Ze schudt zachtjes met haar hoofd. Ik ga zachtjes door mijn knieën zodat ik op gelijke hoogte met haar gezicht ben. ''Wat is er gebeurd Olivia?'' Weer schudt ze zachtjes met haar hoofd.

''Wil je er niet over praten?'' Opnieuw schudt ze haar hoofd en opeens barst ze in snikken uit. ''Hou.'' Verder komt ze niet door het harde snikken. ''Me.'' Door haar op deze manier te zien krijg ik ook tranen in mijn ogen. ''Alsjeblieft vast.'' Krijgt ze eruit en ik twijfel geen moment. Ik ga naast haar op bed zitten en trek haar voorzichtig tegen mij aan.