Wolf Art

• 3 •

Na een paar minuutjes stap ik onder de douche vandaan. De grote blauwe handdoek sla ik om mijn lichaam heen en de andere handdoek wikkel ik om mijn haren. Ik droog mij af en trek de slip aan. De bh wil ik aandoen, maar deze is toch echt te klein. Die leg ik dus maar netjes terug. Vervolgens trek ik mijn spijkerbroek en T-shirt snel aan. De handdoek haal ik uit mijn haren en ik kam mijn haren snel met de kam die bij de wasbak lag. Wanneer ik klaar ben gooi ik de handdoeken in de wasbak en wandel de badkamer uit. Ryan zit op zijn knieën de bank schoon te maken. Wanneer hij doorheeft dat ik er sta. Draait hij zich om en staat op. "Kom ik breng je naar huis." Ik kijk hem verbaasd aan. "Nee joh, we maken eerst de bank schoon."

"Ben jij gek? Kom." Hij grist zijn autosleutels van de tafel en loopt richting de brandtrap. Ik loop naar de tafel en pak het doekje dat hij net gebruikte ga op mijn knieën zitten en begin met poetsen. Hij laat een geïrriteerde zucht horen en pakt een nieuw doekje. "Jij bent écht gek." Hij duwt tegen mijn schouder aan waardoor ik opzij val en begint te lachen. Ik herstel snel en duw hem terug. "Pas op hè, Olijfje." Grijnst hij. "Stop met mij Olijfje noemen." Lach ik waardoor ik natuurlijk niet meer serieus overkom. ''Geef mij dan je achternaam, kan ik je daarmee plagen.'' Ryan geeft mij een knipoog en ik schud mijn hoofd. ''Ah please, je achternaam zo erg kan het niet zijn.'' Ik lach, maar blijf volhouden. Die achternaam gaat hij niet krijgen. ''Nee, echt niet.'' Hij staat op en steekt zijn hand naar mij uit. ''Wacht even.'' Met een grijns op zijn gezicht verdwijnt hij in de slaapkamer. Ik schud lachend mijn hoofd, geen idee wat ik ga doen. Ondertussen ga ik maar door met schoonmaken. De doek gooi ik weer in de emmer met warm water en opnieuw begin ik te boenen. De vlek is al bijna niet meer te zien.

Opeens begint Ryan te lachen vanuit de kamer. ''Meen je dit Olivia?'' Hij barst weer in lachen uit. Verbaasd sta ik op en gooi de doek in de emmer waarna ik ook naar de slaapkamer loop. Daar staat Ryan met mijn ID-kaart in zijn handen. Ik kan opnieuw wel weer door de grond zakken. ''Afblijven.'' Zeg ik terwijl ik de kaart uit zijn handen gris en terug in mijn portemonnee doe. Ryan gaat door met lachen terwijl ik mijn portemonnee in mijn tas doe en weer terug op bed leg. ''Je heet, Olivia Myra Groen?'' Ryan lijkt het hilarisch te vinden. ''Je initialen zijn O.M.G. en je heet Olijfje Groen, Groen Olijfje.'' Ryan laat zich op het bed vallen en gaat door met lachen.

''Hallo, je zit mij keihard uit te lachen!'' Ik probeer boos te kijken en zet mijn handen in mijn zij. Het heeft -natuurlijk- totaal geen effect, want Ryan blijft lachen. ''Ah kom op Groen Olijfje, niet zo boos. Straks wordt je nog rood en dan klopt je naam niet meer.'' Zijn humor is zó slecht dat er een klein lachje doorbreekt op mijn gezicht. ''Hou op.'' Zeg ik lachend. Ryan gaat rechtop zitten en knikt. ''Is goed Oh Mijn God. Ik breng je naar huis.'' Hij staat op met een grijns op zijn gezicht. Ik duw hem hard zodat hij terug op bed valt. ''Hé! Ik kan je ook laten lopen hè?'' Ik haal mijn schouders op. ''Prima.'' Ik gris mijn tas van zijn bed en loop de slaapkamer uit. ''Het is een grapje hè Olijfje.'' Ik loop met een glimlach de brandtrap af. ''Hé, Olivia.'' Ryan rent achter mij aan als ik de houten deur open trek. ''Ja?'' Hij pakt mij bij mijn pols vast. ''Hier is mijn auto, jij gaat echt niet lopen.'' Ik glimlach voor mijzelf.

Hij zet mij neer voor zijn auto en opent de deur. Ik stap keurig in en hij sluit de deur. Gentleman. Vervolgens stapt hij zelf ook in en gaan we op weg naar mijn huis.

•

''Bedankt, voor het wegbrengen.'' Zeg ik tegen Ryan als we stoppen voor mijn huis. ''Niks te danken. Jij bedankt Olijfje, je hebt deze dag echt tot een succes gemaakt. Kom je morgen even langs om je geld op te halen?'' Ryan kijkt mij met een lieve glimlach aan.

''Nee joh, ik hoef dat geld niet. Ik vond het leuk om te helpen.'' Dat meen ik echt. Daarbij die 100 euro per uur is veel te veel.

''Ik zie je morgen.'' Hij kijkt mij dwingend aan, maar ik ben eigenwijs. ''Bedankt voor het wegbrengen, ik zie je nog wel een keer!'' Ik open snel de deur en gooi hem dicht. Ik wandel snel naar mijn huis als ik het autoraam open hoor gaan. ''Morgen.'' Hij wijst naar mij.

''Doei Ryan, bedankt.'' Zeg ik als ik de sleutel in het slot steek en naar binnen stap. Zo stil mogelijk loop ik naar boven. Het is ondertussen al twee uur.

Hoog tijd om mijn bed in te kruipen.