Wolf Art

• 27 •

Ryan loopt met de recherche naar de deur en ik wacht geduldig tot hij weer boven is. De twee zijn niet lang geweest, hooguit een kwartiertje. Ik heb het matras aardig schoon gekregen, want het zout is er zo goed als af. De rest mag Ryan doen, want daar heb ik geen zin meer in. 

Ik hoor de deur beneden dichtgaan en vervolgens klinken de voetstappen van Ryan op de trap. ''Gezeik.'' Zegt Ryan, doelend naar de recherche die net weg is. Ik sta op en loop naar Ryan. ''Hoe lang gaat dit nog duren?'' Ik sla mijn armen om Ryans nek en wacht op zijn antwoord.

''Ik heb geen idee Olijfje.'' Met het antwoord ben ik niet blij, maar wel met de eerlijkheid. ''Wat ik wel weet is dat ik de opening moet verschuiven. Ik frons mijn wenkbrauwen. ''Waarom?'' Ryan legt zijn handen op mijn rug en trekt me nog iets dichter tegen zich aan.

''Ik kan niet schilderen zonder rechterarm.'' Hij haalt zijn rechterarm van mijn rug en houdt hem omhoog. ''Dus? Al die schilderijen in de kast kan je toch pakken?'' Toen ik het hele huis aan het schoonmaken was kwam ik in de kast heel veel schilderijen tegen.

''Die zijn niet goed genoeg, Olijfje van me.'' Hij tikt met zijn rechterhand op mijn neus. ''Echt wel. Ik heb ze gezien.'' Ik schrik me kapot als er op de deur gebonkt wordt.

''Verdomme. Er moet nu een bel op de deur.'' Zeg ik geïrriteerd. ''Het lijkt wel alsof het open huis is, iedereen komt hier maar aanwaaien.''

''Ben je boos Olijfje?'' Ryan grijnst en haalt mijn armen uit zijn nek. ''Nee, maar we worden telkens gestoord.'' Ryan lacht even en port me in mijn zij. Daarna loopt hij de trap af.

''Hallo Emma.'' Hoor ik Ryan zeggen en automatisch rol ik mijn ogen. Met dat ogen rollen moet ik echt nu stoppen. Alleen wat doet mijn moeder nu weer hier, het is gewoon gênant. Ik loop de trap af. ''Mam.'' Zeg ik en vier ogen staren me aan.

''Olivia. Ik wilde je even spreken.'' Ik haal mijn schouders op. Het liefst stuur ik haar weg, want ze gaat waarschijnlijk weer zeuren over het feit dat ze mij opeens zo weinig ziet en dat ik bij Ryan woon die neergeschoten is.

''Kom binnen.'' Zegt Ryan en hij geeft haar ruimte zodat ze naar binnen kan lopen. Mijn moeder loopt naar boven en ik ben er nu al klaar mee, maar probeer het niet te laten merken. Wanneer mijn moeder boven is kijkt ze een beetje rond.

''Wat leuk ingericht!'' Ik rol mijn ogen naar Ryan en hij lacht ongezien. ''Wat te drinken mam?''

''Thee is prima.'' Ze neemt plaats op de bank en ik loop naar de keuken. Ik pak Ryans pols en trek hem achter me aan. Terwijl ik thee zet praat ik met Ryan. ''Ik denk dat mijn moeder je er zo niet bij wil hebben.'' Fluister ik naar Ryan. ''En als ik er gewoon bij ga zitten?'' Hij grijnst en ik weet dat hij aan het plagen is, dus reageer ik gewoon niet. Hij tikt op mijn neus. ''Niet negeren, Olijfje, ik ga wel boodschappen doen.''

''Je mag niks tillen.'' Reageer ik direct terwijl het water begint te koken. ''Ik heb een linkerarm, die supersterk is.'' Hij haalt zijn linkerarm omhoog en laat zijn spieren zien. ''Opschepper.''

''Niet zeggen.'' Hij geeft me een kus op mijn wang en ik schenk het water in de mokken. Ik pak een theezakje en maak de thee. Ryan loopt de keuken uit. ''Ik kleed me even om en dan ga ik boodschappen doen.'' Deelt hij mee aan mijn moeder. Mijn moeder laat een goedkeurend geluidje horen en ik loop met de thee naar de woonkamer.

''Dankje schat.'' Zegt ze als ik de thee voor haar neerzet. Ryan komt de slaapkamer uitgelopen. ''Ik ben even boodschappen doen.'' Hij geeft me een kus op mijn wang en loopt naar beneden.

''Waarom ben je hier mam?" Het komt er een beetje bot uit, maar mijn moeder kan er anders nogal om heen draaien.

''Je woont hier nu al zo lang en ik wil eigenlijk dat je weer thuis komt wonen.'' Direct schud ik mijn hoofd. ''Nee, ik blijf bij Ryan.''

''Lieverd, ik bedoel het niet verkeerd hoor. Je bent mijn dochter en ik wil dat je veilig bent.''

''Dat ben ik thuis niet.'' Het floept eruit voor ik het doorheb en ik sla snel mijn hand voor mijn mond. ''Wat zeg je nu? Is dit omdat je niet naar Artez mocht? Dat vind ik namelijk wel heel overdreven.'' Mijn moeder kijkt me boos aan en ik word helemaal ongemakkelijk van haar woedende blik.

''Nee, nee, vergeet het.''

''Sinds wanneer heb jij geheimen, Olivia Groen.'' Mijn moeder kijkt mij met samengeknepen ogen aan en ik weet dat mijn moeder gelijk heeft. We deelden alles met elkaar, maar niet dit. Ik kan dit niet zeggen. ''Olivia. Zeg het, hoe erg kan het zijn? We zoeken er een oplossing voor.'' Ik sta boos op van de bank.

''Een oplossing? Wat voor oplossing? Kick heeft mij verkracht, mam.'' Ik baal ervan dat ik het gezegd heb en direct voel ik mij weer vies. Zijn handen voel ik overal en rillingen trekken door mijn lichaam. Ik wilde dat mijn moeder iets zei, maar haar ogen zijn zo groot als schoteltjes en met open mond kijkt ze me aan.

''Zeg dan wat mam.'' Zeg ik huilend en ik kijk mijn moeder smekend aan. ''Olivia, hebben we het over dezelfde Kick. Hij zou zoiets toch nooit doen.'' Mijn verdriet maakt plaats voor woede.

''Als je mij niet gelooft dan kan je nu direct naar de deur lopen!'' Schreeuw en huil ik tegelijk. Woest wijs ik naar de trap en mijn moeder staat langzaam op. Even denk ik dat ze daadwerkelijk de trap af gaat lopen, maar in plaats daarvan loopt ze naar mij toe. Ze slaat haar armen om mij heen en ik het enige wat ik kan doen is huilen.

''Sorry, schat. Het spijt me zo.'' Ik wil reageren, maar ik kan niks meer uitbrengen. ''Ik wist het niet. Ik ben zo'n slechte moeder.'' Ik schud mijn hoofd. ''N-nee.'' Krijg ik er huilend uit.

Mijn moeder begeleidt me naar de bank, waar ik me huilend tegen haar aandruk als een klein kind. ''Ik voel me zo vies mam. Het is allemaal mijn schuld.''

''Je mag nooit meer zeggen dat het jouw schuld is.'' Ik knik, maar ik kan het niet van me afzetten. Het is gewoon mijn schuld.

Na zo'n vijf minuten haal ik weer op een rustige manier adem en maak me los uit mijn moeders armen. Met betraande ogen kijk in mijn moeders ogen, die ook tranen over haar wangen heeft. ''Niet ook huilen mam.'' Mompel ik en ik veeg de tranen van haar wangen. ''Ik kan er gewoon niet tegen om jou zo te zien. Dit is het ergste wat je als moeder kan overkomen.'' Een schuldgevoel bouwt zich op, want dit is één van de redenen waarom ik het niet wilde vertellen.

''Ik ga verhuizen.'' Zegt mijn moeder plots. '''Nee, mam, dat kan niet. Dat kan je Erik niet aandoen.'' Ik schud wild met mijn hoofd en heb medelijden met Erik. Hij mag dan wel de vader van Kick zijn, maar hij was er altijd voor mij en mijn moeder. ''Wat moet ik dan?'' Mijn moeder haalt hulpeloos haar schouders op.

''Blijf bij Erik, laat dit niet je toekomst verpesten mam.'' Mijn moeder kijkt me bezorgd aan. ''Ik kan toch niet met iemand in huis wonen die, die, jou dit heeft aangedaan.'' Mijn moeder heeft moeite om de juiste woorden te vinden.

''Ryan en ik hebben afgesproken om binnenkort aangifte te doen, mam. Op het moment dat ik er klaar voor ben.''

''Wat een ellende allemaal.'' Mijn moeders hand gaat voor haar mond en ze schudt zachtjes haar hoofd. ''Hoe kan die jongen mij recht in de ogen aangekeken hebben?'' Ze is even stil en opnieuw rolt een traan over haar wang. ''De zoon van mijn man.'' Mompelt ze erachteraan. ''Ik vertrouwde hem met alles.''

''Mam, stop met jezelf een schuldgevoel aan te praten.'' Mijn moeder staat op en verbaasd kijk ik haar aan. ''We gaan nu naar de politie.'' Ik schud wild mijn hoofd.

''Dat kan echt niet mam. Denk aan Erik.'' Mijn moeders blik verandert. ''Dan gaan we nu naar Erik.''

''Mam, heb je koorts ofzo? Erik ziet mij aankomen. Ja hoi, je zoon heeft mij verkracht. Fijne dag.'' Het komt er allemaal iets te bot uit, want ik weet dat mijn moeder het goed bedoeld.

''Laat mij dan met Erik praten.'' Mijn moeder kijkt me bijna smekend aan en ik snap niet waarom ze het zo nodig aan hem wil vertellen. ''Nee, mam niks ervan. Ik schaam me kapot als je dat gaat vertellen.''

''Dit is niks om je voor te schamen, Olivia. Geloof me.''

''Oké, je doet maar.'' Zeg ik geïrriteerd. Mijn moeder legt een hand op mijn schouder. ''Je moet niet denken dat ik dit doe om jou voor schut te zetten of om jou pijn te doen. Ik doe dit om jou te beschermen.'' Ik weet dat mijn moeder gelijk heeft en dat ze het goed bedoeld, maar het voelt toch anders.

''Ik weet het mam.''