Wolf Art

• 30 • Ryan

Ik ben helemaal klaar voor de opening van vanavond. Alles lijkt afgerond en goed te zijn. Van Kick hebben we niks meer gehoord. Erik had wel vaag contact gehad, maar dat was meer om te weten of hij goed terecht was gekomen en dat vonden Olivia en ik beiden prima.

We weten sinds gister dat Julian overleden is. Normaal had ik het heel erg gevonden, maar doordat hij mij heeft neergeschoten en Olivia heeft bedreigd was hij mijn respect al kwijt.

Zowel Kick als Julian kan deze avond dus niet verpesten. Daarnaast heeft Olivia haar beste vriendin gevraagd om te helpen met de verkoop. Dat vond ik prima, want dan kunnen Olivia en ik beiden rondlopen.

''Klaar voor?'' Vraag ik aan Jasmijn en Olivia. Beiden knikken ze. ''Top.'' Ik strijk mijn zwarte pak glad en loop naar de deur die ik open zet. Vervolgens zet ik de muziek zacht aan en kijk tevreden naar de loods vol met schilderijen.

Al vrij snel komen de eerste mensen. Ze kijken naar de schilderijen en met sommigen maak ik een praatje, Olivia doet hetzelfde en de sfeer die er deze avond hangt is erg relaxed.

''Ryan?'' Even sta ik stil, deze stem herken ik uit duizenden, mijn moeder. Ik draai me om en kijk recht in mijn moeders groene ogen. ''Mam?'' Vraag ik verbaasd. Mijn moeder zet een stap dichter naar me toe en slaat haar armen om me heen. ''Ik ben zo trots op je, jongen.'' De twinkeling in mijn moeders ogen is niet te missen en het doet me wel wat.

''Waar is pap?'' Mijn moeder slaat haar ogen neer en trekt zich terug uit de knuffel. ''Thuis, sorry, ik heb het geprobeerd, maar ik kreeg hem niet zo ver.'' Ik wuif het weg en doe alsof het me niks doet, maar diep vanbinnen ben ik teleurgesteld.

''Ik zal je niet langer ophouden. Ik loop wel wat rond.'' Ik glimlach naar mijn moeder en kijk hoe ze langs alle schilderijen gaat. Tevreden kijk ik de zaal rond. Voor mijn gevoel zijn er nog nooit zoveel mensen geweest op één avond en dat komt denk ik ook door de samenwerking met Olivia. Zij vult mij aan en ik haar, waardoor de kunstwerken beter tot hun recht komen.

Ik scan de loods af, op zoek naar Olivia. Op het eerste oog zie ik haar niet dus loop ik langs wat mensen en uiteindelijk zie ik haar staan met Emma en Erik. Glimlachend stap ik op het drietal af. ''Ryan!'' Zegt Emma enthousiast. Ik begroet Emma en Erik beiden en sla mijn arm om Olivia's middel. ''Ryan, ik ben je zo dankbaar dat je deze kans hebt gegeven aan Olivia.''

Ik kijk naar Olivia die een rode blos op haar wangen krijgt. ''Graag gedaan, haar schilderijen zijn prachtig. Heb je jezelf al gevonden?'' Emma fronst haar wenkbrauwen. ''Mijzelf?'' Olivia port mij ongezien in mijn buik en ik houd een stalen gezicht. ''Ja, Olivia heeft een mooi schilderij gemaakt. Zoekt u maar.'' Ik geef haar een knipoog en Emma haakt haar arm in die van Erik waarna ze op zoek gaat.

''Moest dat nou?'' Olivia heeft een rood hoofd gekregen. ''Schaam je je nou?'' Vraag ik verbaasd. Ze knikt voorzichtig. ''Straks vind ze het niks!'' Roept ze uit. ''Lieverd natuurlijk vind ze het mooi, geen zorgen. En daarbij-'' We worden onderbroken door Jasmijn die zo'n beetje aan komt stormen. ''Oh. Mijn. God.'' Ze laat lange stiltes tussen de woorden vallen. ''Ik heb zojuist het topwerkstuk verkocht.'' Jubelt ze, Olivia laat een gilletje ontsnappen. Ze laat mij los en valt Jasmijn in de armen.

''Hoor je dat Ryan?'' Ze trekt zich terug uit de omhelzing met Jasmijn en springt nu in mijn armen. ''Ja, Olijfje, zei ik niet dat het ging werken?'' Olivia kijkt me dolgelukkig aan en automatisch begin ik ook te glimlachen.

Olivia ratelt nog een tijdje door hoe blij ze wel niet is, ondertussen is Jasmijn al verdergegaan met de verkoop van de schilderijen. Na een paar minuten gaan Olivia en ik ook uit elkaar en mengen we ons weer tussen de mensen.

Ik praat weer met verschillende mensen en ondertussen kijk ik naar de rode stickers op de titels. Het is onvoorstelbaar hoe druk het is deze avond en hoe goed de schilderijen verkopen. Mijn oog valt weer op mijn moeder die stil staat voor een schilderij. Met een paar passen sta ik bij haar. ''En?'' Vraag ik haar, mijn moeder kijkt op.

''Prachtig. Deze wil ik kopen.'' Verwonderd kijk ik naar mijn moeder en snel schud ik mijn hoofd. ''Niks daarvan. Deze krijg je.'' Mijn moeder protesteert, maar ik trek me er niks van aan en wenk Jasmijn. Behendig loopt Jasmijn langs iedereen en kijkt me afwachtend aan. ''Geef mij maar een rode sticker en zet dit schilderij maar op naam van mevrouw Wolf. Verder hoef je niks in te vullen.'' Jasmijn knikt begrijpend en overhandigt mij het stickervel. Ik plak een sticker over de titel en kijk mijn moeder tevreden aan.

''Nee, Ryan. Ik betaal.'' Jasmijn loopt ondertussen al weer tussen de mensen. ''Niks mam, je bent te laat.'' Ik draai me om en stop direct als ik oog in oog sta met mijn vader.

''Pa?'' Adem ik verbaasd uit. ''Ryan.'' Antwoord hij met zijn diepe en rustige stem. ''Wat doe je hier?'' Als ik één iemand op dit moment hier niet had verwacht dan is het mijn vader. ''Ik kom kijken naar je schilderijen.'' Hij antwoordt nors en ik had ook niet anders gedacht.

''Dankje pa, dat waardeer ik.'' Ik geef hem een klopje op zijn schouder en loop langs hem heen. Vanbinnen doe ik een vreugdedansje, want deze avond kan niet meer stuk. Mijn ouders en de ouders van Olivia zijn er en het is gezellig. Het topwerkstuk van Olivia is al verkocht en er hangen denk ik nog maar drie schilderijen te koop.

Ik zie een aantal mensen vertrekken en snel werp ik een blik op mijn horloge. Het is al tien uur en het is logisch dat mensen langzamerhand vertrekken. Snel scan ik de loods af en zie dat Jasmijn druk bezig is met het verkopen van een schilderij. Haar blik kruist de mijne en ik steek mijn duim omhoog.

Mijn blik gaat verder door de ruimt en ik glimlach als ik Olivia met twee gasten zie praten. Ze straalt helemaal en ik krijg het warm vanbinnen. Ik ben zo ontzettend verliefd op dat meisje. Het is niet normaal. ''Ryan?'' Ik draai me om en kijk in de ogen van Emma.

''Ja?''

''Ik wil graag dat schilderij kopen.'' Ze wijst naar het schilderij waarop haar silhouet is afgebeeld. Ik loop met haar mee naar het schilderij en zie dat er nog geen rode sticker op zit. ''Kopen is helaas geen optie meer.'' De blik van Emma wordt een beetje treurig. Ik wenk Jasmijn en ze komt snel aangelopen. ''Rode stickervel en op naam van mevrouw Groen.'' Ik plak een rode sticker op de titel.

''Deze krijg je.'' Ik knipoog naar Emma en ze kijkt een beetje verschrikt. ''Nee, ben je mal. Ik wil deze kopen.''

''Niks daarvan. Deze krijg je.'' Een glimlach breekt door op haar gezicht. ''Je bent fantastisch.'' Ik weet niet zo goed hoe ik moet reageren en bedank haar maar vriendelijk.

Daarna gaat het allemaal best snel. De laatste schilderijen worden verkocht en de mensen vertrekken. We blijven over met de ouders van Olivia, de mijne en Jasmijn. Olivia sluit de deur en komt tegen me aan staan. Tevreden kijken we naar onze ouders die met elkaar in gesprek raken.

''Zal ik de champagne pakken?'' Vraagt Jasmijn aan mij en ik knik. Olivia kijkt me verbaasd aan. ''Je hebt champagne gehaald?'' Ik knik trots. ''Zeker, want op een geslaagde avond moet gedronken worden.'' Olivia lacht zachtjes. ''Hoe wist je nou van tevoren dat deze avond ging slagen?''

''Dat soort dingen voel ik aan.'' Tevreden legt Olivia haar hoofd tegen mijn borst. Op dit moment heb ik het gevoel dat ik de hele wereld aan kan. Al snel komt Jasmijn terug met een dienblad met zeven gevulde champagne glazen. Ze overhandigt eerst Olivia en mij een glas, vervolgens naar onze ouders.

''Dan wil ik graag even wat zeggen.'' Iedereen kijkt mij afwachtend aan.

''Toen ik achttien was kon ik alleen maar dromen van een succesavond als deze. Nu, vier jaar later staan we hier met z'n zevenen.'' Ik hef mijn glas op. ''Deze avond werd nog perfecter, want mijn prachtige vriendin heeft ook vanavond weer al haar schilderijen verkocht.'' Ik kijk naar Olivia die roze blosjes op haar wangen krijgt.

''Dat we nog veel meer van dit soort avonden mogen meemaken met z'n allen.'' Iedereen laat z'n glas tegen elkaar aankomen en we roepen met z'n allen proost. Olivia zoekt oogcontact en een ondeugende twinkeling is in haar ogen te zien.

Ze gaat op haar tenen staan en laat onze lippen elkaar raken. ''Ik hou van je.'' Mompelt ze tegen mijn lippen aan en een tinteling trekt door mijn lichaam.

''Ik nog veel meer van jou.''

Einde!

Verwijder dit boek nog niet, want er komt nog een hoofdstuk achteraan met informatie! Vergeet niet te voten ;)