Wolf Art

• 7 •

''Olijfje, je moet echt naar huis. Je kan je hier niet voor altijd blijven verstoppen.'' Ik haal mijn schouders op en wil zeggen dat het wel zo is, maar vanbinnen weet ik ook wel dat het onredelijk zou zijn. ''Je hebt gelijk.'' Ik drink snel mijn laatste beetje water op en sta op. ''Goed, ik breng je thuis.'' Samen met Ryan loop ik naar beneden.

''Oh die is mooi!'' Breng ik uit als ik een schilderij in het midden van de loods zie staan. ''Nou niet overdrijven, Olijfje.'' Geïrriteerd om de bijnaam draai ik mij om, maar Ryan kan er alleen maar om grijnzen. Ik loop naar het midden van de loods en blijf staan voor het schilderij. Het is een roze silhouet van een vrouw met allemaal bloemetjes en ik kan niet onder woorden brengen hoe mooi het is. ''Het is prachtig.'' Adem ik uit als ik het schilderij goed in mij opgenomen heb. ''Wanneer heb je dit gemaakt? Gister stond het er nog niet?'' Ryan lacht kort. ''Ik ben gister begonnen toen jij lag te slapen als Doornroosje.'' Een beetje ongemakkelijk glimlach ik naar Ryan. ''Oeps.''

''Nou, kom Olijfje ik breng je naar huis.'' Ryan zwaait met zijn autosleutels voor mijn gezicht en loopt richting de deur. ''Hoe vaak ga je mij nog Olijfje noemen?'' Vraag ik wanneer Ryan de deur op slot doet. ''Hoe vaak ga jij nog vragen om te stoppen met jou Olijfje noemen?'' Ik sla mijn armen over elkaar als ik in de auto ga zitten en wacht tot Ryan ook zit. ''Net zolang tot jij stopt.'' Ryan lacht. ''Dan kan je lang doorgaan.'' Een geïrriteerde kreun verlaat mijn mond.  Ryan begint te rijden terwijl ik maar door blijf klagen over mijn naam. Ryan lijkt het alleen maar leuk te vinden, want de grijns op zijn gezicht is niet te missen.

''Dan noem ik je vanaf nu gewoon Wolfje.'' Ryan begint te lachen. ''Is goed Olijfje.'' ''Is goed Wolfje.'' Ryan stopt de auto voor mijn huis.

''Echt bedankt voor gister en vannacht.'' ''Met alle liefde, Olijfje.'' Ryan grijnst en ik schud mijn hoofd. Ik open de deur en voordat ik hem dichtdoe zeg ik nog even; ''Wolfje.'' Daarna loop ik naar de voordeur ik moet eerst aanbellen, want een sleutel heb ik niet meegenomen. Ryan blijft op de weg staan wachten. Ik gebaar dat hij weg moet gaan, want de confrontatie met mijn moeder wordt niet echt leuk. Wanneer de deur opengaat draai ik mij snel om.

''Jongedame! Dit kan zomaar niet. Je bent de hele nacht weggebleven.'' Tijdens het praatje van mijn moeder stap ik naar binnen en draai mij om naar Ryan om even met mijn ogen te rollen. Vervolgens knalt mijn moeder boos de deur dicht. ''Denk maar niet dat ik dat pik Olivia. En je schrijft je ook direct weer uit voor die opleidingen.'' Mijn moeder kijkt mij kwaad aan. ''Loop maar naar de woonkamer daar praten we verder.'' Commandeert ze. ''Praten we verder?'' Ik leg de nadruk op we. ''Of praat jij verder?'' Antwoord ik brutaal en ik sla mijn armen over elkaar. ''Ik zal maar eens normaal praten als ik jou was. Hup naar de kamer.'' Zuchtend loop ik naar de kamer. Mijn moeder en ik kijken allebei om als er wat door de brievenbus wordt gegooid. Een enveloppe met daarop een olijfje getekend, oftewel Ryan. Ik wurm mij langs mijn moeder door de smalle gang en pak de enveloppe. ''Wat is dat?'' Vraagt mijn moeder argwanend. ''Dat heb ik gekregen, mam.''

''Als dat van meneer Wolf is wil ik dat je het teruggeeft. Jij gaat die jongen niet meer zien. Nu naar de kamer.'' Mijn moeder wordt alsmaar kwader en kwader en ik besef me dat ik nu wel een beetje moet oppassen met wat ik zeg. Ik loop achter mijn moeder aan naar de kamer en laat mij neerploffen op de bank. De enveloppe houd ik in mijn handen en als ik voel aan de enveloppe weet ik direct wat erin zit. Geld, sneaky, maar goed gespeeld. De enveloppe leg ik onder mijn been zodat mijn moeder die niet af kan pakken.

''Oké dame, jij gaat naar mij luisteren en wel heel goed.'' Ik rol met mijn ogen en knik. ''Ik ben dat brutale gedoe van jou helemaal spuugzat. Jij weet donders goed dat ik alles voor jou heb gedaan sinds dat papa is overleden. Mijn uren gingen omhoog en ondertussen moest ik jou ook nog opvoeden. En nu jij een opleiding moet kiezen en je mag één richting niet opgaan heb je het erover dat ik mij niet in jou kan verplaatsen?'' Mijn moeders gezicht is rood aangelopen en de rook komt nog net niet uit haar oren. ''Alles, maar dan ook alles heb ik voor jou gedaan en het enige wat jij niet mag is de kunstwereld ingaan. Dat jij dan wegloopt en weer naar die verdomde Meneer Wolf gaat. Hoe heet die?'' Mijn moeders ogen doorboren de mijne en ik wiebel een beetje onrustig heen en weer. ''Ryan.'' Zeg ik zachtjes.

''Nou die Ryan ga jij niet meer zien. Jij schrijft je zo direct uit voor die opleidingen en wij gaan samen kijken naar een nieuwe opleiding.'' Aan mijn moeders toon kan ik horen dat ze serieus is. ''Maar mama,-'' ''Niks geen gemaar. We gaan zo eten en daarna gaan we je uitschrijven.'' Boos sta ik op en pak de enveloppe van Ryan mee. Ik ren de trap op en boven open ik de enveloppe. Ik schud een beetje boos mijn hoofd als ik de geldbriefjes eruit haal. ''Man, deze gast heeft geld teveel.'' Mompel ik in mezelf en ik stop het geld terug in de enveloppe. Er valt een briefje tussen het geld vandaan en ik pak het snel op.

Zijn telefoonnummer staat in sierlijke letters op het briefje geschreven. Snel pak ik mijn telefoon van mijn bureau en zet zijn nummer erin. Direct stuur ik een berichtje naar Ryan met de boodschap dat hij sneaky is en dat ik echt geen geld nodig had. Wanneer ik het berichtje verstuurd heb gooi ik mijn mobiel naar het einde van het bed en ga op mijn zij liggen. Er gaan een paar minuten overheen als er op mijn deur word geklopt. ''Ja?'' Antwoord ik kattig. Voorzichtig gaat de deur open en stapt Kick naar binnen. Ook al iemand die ik op dit moment niet wil zien. ''Je hebt je vanmorgen echt als een idioot gedragen.'' Werp ik hem direct toe.

Hij knikt spijtig. ''Ik weet het.'' Kick gaat aan het voeteneind zitten van mijn bed. ''Ryan zei zelfs dat het bijna leek alsof je verliefd op mij was.'' Ik lach kort en Kick doet hetzelfde. ''Ik geef gewoon veel om je en die Ryan is geen goede invloed. Dat kan een blinde nog zien.'' Ik draai mijzelf op mijn rug en kijk hem verbaasd aan. ''Waarom zegt iedereen dat hij een slechte invloed heeft? Hij is een succesvolle kunstenaar en iedereen is gewoon jaloers.'' Kick schudt sarcastisch lachend zijn hoofd. ''Je bent naïef Olivia. Hij heeft je nu al om zijn vinger gewikkeld.'' ''Echt niet.'' Op dat moment krijg ik een melding binnen op mijn telefoon die bij Kick ligt. Nieuwsgierig pakt Kick mijn telefoon.

''Groen Olijfje, accepteer het nou maar. Heb je zaterdag trouwens iets te doen? Ik weet iets leuks.'' Leest Kick op een kinderachtige manier voor. Snel gris ik mijn mobiel uit zijn handen en ga rechtop zitten. ''Zie je wel, je bent nu al van hem.''

''Ach hou toch op met je gezeur.'' Ik klik chagrijnig het bericht aan en typ snel dat ik niks te doen heb. ''Laat me raden, je geeft aan dat je zaterdag tijd voor hem hebt?'' Verslagen gooi ik mijn armen in de lucht. ''Ja dat doe ik inderdaad. So what?'' Kick staat op van het bed. ''Heb ik mij toch vergist in je. Kom maar niet uithuilen bij mij als hij je iets flikt.''

''Alsof ik bij jou wil uithuilen.'' Mompel ik in mezelf als Kick de deur heeft gesloten.