Wolf Art

• 9 •

Wanneer ik wakker word check is mijn mobiel; half tien. Ik knik tevreden, prima tijd om mijn  bed uit te komen. Er staat ook een melding van WhatsApp open. Ryan zegt dat hij er over een uur is. Ik kijk wanneer het verstuurd is en dat is een halfuur geleden. ''Fuck, vergeten.'' Scheld ik als ik uit bed spring en snel mijn kleren bij elkaar pak die ik meeneem naar de badkamer. ''Fuck, fuck, fuck.'' Scheld ik als ik de douche aanzet. Snel douche ik mij en maak mij klaar voor vertrek. Vandaag zou ik met Ryan naar Amsterdam gaan voor zijn 'nieuwe' project waar hij verder nog niks over kwijt wilde. Wanneer ik klaar ben op de badkamer ren ik naar beneden om een ontbijtje weg te werken. ''Waarom heb jij zoveel haast?'' Kick kijkt mij verbaasd aan vanaf de bank. Shit. Ik wist dat mijn moeder en Erik samen weg waren, maar met hem had ik geen rekening gehouden.

''Ryan komt mij zo ophalen.'' Vertel ik nonchalant. Kick staat direct op van de bank en komt naar mij toegelopen. ''Jij mocht volgens mij niet meer met hem omgaan.'' Zegt Kick alsof het mijn vader is. Een chagrijnige blik is mijn antwoord. ''Ik ben negentien en bepaal nog altijd zelf wel of met wie ik afspreek.''

Een toeter stopt ons gesprek. Saved by the toeter. ''Nou daar zal je hem hebben. Doei hè.'' Ik zwaai mijn tas over mijn schouder en loop richting de deur, maar Kick houdt mij tegen door mijn arm vast te pakken. ''Jij gaat echt niet met hem mee.'' Ik probeer mijn arm los te krijgen, maar Kick houdt mijn arm stevig vast.

''Laat los idioot.'' Sis ik boos, maar Kick lijkt net zo boos naar mij te kijken en zijn grip versterkt. ''Hé gorilla, je doet mij pijn! Laat los.'' De tranen springen in mijn ogen van de pijn en opeens laat Kick los en verzacht zijn blik. Op zijn gezicht is schuld af te lezen. Snel open ik de deur en ren ik naar de auto. 

''Zo heeft Olijfje, haast?'' Grijnst Ryan als ik naast hem neer plof. ''Ach, Kick liet mij niet gaan. Je hebt nog altijd een slechte invloed op mij, Wolfje.'' Ryan lacht even en start de auto.

•

Ryan parkeert de auto in een parkeergarage. Zo'n beetje de hele reis heb ik gezeurd om erachter te komen wat we gingen doen, maar ik kreeg geen antwoord. Wanneer de auto stil staat stappen Ryan en ik uit. ''Ga je nou nog vertellen waar we naar toe gaan?'' Zeur ik voor de zoveelste keer. ''We gaan naar een nieuw atelier, maar meer zeg ik niet.'' Mijn gedachtes vliegen al alle kanten op en ik bedenk mij hoe zijn atelier eruit zal zien.

Op een rustig tempo lopen we door de straten van Amsterdam. Stiekem ben ik echt verliefd op deze stad; de grachtjes en de oude grachtenpanden zijn echt prachtig. Het is nu klaarlichte dag, maar wanneer het donker is wordt het nog mooier door de verlichting. Ryan lijkt het ook leuk te vinden, want een glimlach rust op zijn gezicht.

Ryan stopt voor een hoog grachtenpand. ''Dit is het.'' Ryan legt zijn hand op mijn onderrug en duwt mij zachtjes vooruit. Hij pakt een sleutel en opent de deur. Hij laat mij eerst binnenstappen en ik kijk verwondert om mij heen. Ryan heeft, in tegenstelling tot zijn loods, hele lichte kleuren gebruikt en aan de muur hangen al schilderijen. Alsof Ryan er niet bij is, loop ik langs alle schilderijen en bekijk ze aandachtig.

Wanneer ik alle schilderijen ben afgegaan kom ik aan bij een lege plek. ''Moet je deze nog maken?'' Verbaasd draai ik mij om naar Ryan die tegen de muur aangeleund staat. Hij schudt zijn hoofd met een grote grijns op zijn gezicht geplakt. ''Jij, gaat die nog maken.'' Mijn ogen worden groot en ik kijk Ryan verward aan. ''Grappenmaker dat je me bent, mag ik boven kijken?'' Verander ik snel van onderwerp en ik zet mijn voet al op de eerste trede. ''Ik weet dat ik grappig ben, maar dat is toch écht jouw plek.'' Ik sta op de eerste trede en kijk een beetje angstig naar de lege plek aan de muur en vervolgens naar alle andere schilderijen. Hoe kan Ryan dat nou beloven? Hij heeft letterlijk nog geen één gemaakt werk van mij gezien en daarbij zijn werken zijn prachtig. ''Ik wil dat niet.'' Mompel ik.

''Sorry, Olijfje, maar je gaat dit doen. Anders blijft die plek zo leeg.'' Hij geeft mij een knipoog en komt naar mij toe gelopen. Hij zet zijn hand opnieuw op mijn onderrug en geeft daarmee het teken dat ik naar boven moet lopen. Ondertussen ben ik alleen maar aan het piekeren over het schilderij dat ik moet gaan maken.

''Wil je wat drinken?'' Ryan loopt naar de koelkast en ik geef een teken dat ik dat wel wil. Vervolgens ga ik op de bank zitten en kijk om mij heen. Het is niet echt groot hier, want vanaf hier kijk je gewoon uit op het atelier beneden en je kan de verdieping hierboven zien, wat zijn slaapkamer is. Het geeft een heel warm en knus effect. Ryan drukt mij een glas drinken in mijn handen. ''Dankje. Het is echt mooi hier, maar waarom nog een atelier?''

Ryans ogen beginnen te twinkelen wanneer hij begint te vertellen. ''Nou nu zit ik in Utrecht en Amsterdam. In Utrecht loopt mijn werk echt top en nu zit ik ook in de hoofdstad. Amsterdam is echt perfect.'' Ik knik begrijpend.

We hebben nog een beetje gepraat over Amsterdam totdat Ryan mij zijn werkplaats boven wil laten zien. Ik weet niet hoe vaak ik het woord prachtig nu al heb gebruikt, maar zijn werkplaats is werkelijk prachtig. Hij heeft een ezel met een leeg canvas voor het raam gezet en vanuit het raam kijk je uit over de gracht met op de achtergrond de grachtenpanden. ''Wauw.'' Adem ik uit.

Het liefst pak ik nu de kwasten en ga ik aan de slag. ''Als je wil mag je wel iets maken. Het hoeft niet per se voor in het atelier te zijn. Ik moet namelijk nog wat dingen regelen in de stad. Je mag ook mee.'' Het lijkt of Ryan mijn gedachten kan lezen. ''Ik blijf wel hier.'' Antwoord ik een beetje nerveus, want dat betekent dat ik nu wel echt iets moois moet neerzetten. Ryan zal mijn werk straks zien.

''Top, je mag alles pakken. Van grote doeken tot kleine doeken. Alle kwasten, kleuren, alles. Pak alles ook maar uit de koelkast. Maakt mij niet uit.''

Na nog een kort gesprek verlaat Ryan het pand en ga ik aan de slag met mijn canvas.

Ik adem diep in en zet de eerste streep op het doek.