Wolf Art

• 4 •

Ik zit nu echt al een halfuur aan de tafel met mijn moeder en stiefpa. Ze proberen mij ervan te overtuigen dat ik niet meer naar Wolf Art mag gaan, omdat hij een slechte invloed op mij zou kunnen krijgen. ''Schat, ik weet hoe graag je de kunstrichting op gaat, maar geloof mij; je kan zoveel beter.'' Ik rol mijn ogen, dit gesprek heb ik al honderd keer gehad. ''Mam, wanneer luister je een keer naar mij. Ik word daar gelukkig van en het was zo leuk gister. Waarom kan je je niet gewoon voor één keer in mij verplaatsen?'' De tranen springen in mijn ogen en ik haal geïrriteerd mijn hand door mijn haar. Mijn moeder wilt haar hand op de mijne leggen, maar die trek ik snel weg. ''Jongedame, je gaat mij geen schuldgevoel aanpraten! Ik heb alles voor je gedaan en nu doe je net alsof ik jou ongelukkig wil hebben. Ik wil jou gelukkig zien, maar van de kunstwereld wordt jij niet gelukkig. Daarmee klaar.'' Woest door mijn moeders woorden schuif ik de stoel hard achteruit die met een klap op de grond komt. ''Olivia!'' Ik negeer mijn moeder en ren de trap op. Bij mijn kamer aangekomen gooi ik de deur dicht.

Op bed verlaten de eerste tranen al mijn ogen. Wanneer het over de kunstopleiding gaat dan kan ik mijn moeder niet uitstaan. Ze is dan zo egoïstisch en het ergste is dat ik weet dat mijn stiefpa het oké vindt. Hij is dol op kunst en al helemaal op de schilderijen die ik maak. Alleen hij kan ook niet op mama inpraten en het is een keer zo tussen mama en Erik geëscaleerd dat hij voortaan ook maar zijn mond houdt. Drie kloppen op de deur laten mij opschrikken uit gedachten. ''Olivia?'' Klinkt de stem van Kick aan de andere kant van de deur, Kick is mijn stiefbroer en ik kan hem eigenlijk niet uitstaan. Hij is zo opdringerig ofzo. Ik weet niet zo goed hoe ik het moet uitleggen. Kick klopt nog een keer aangezien ik geen antwoord geef. ''Olivia?''

''Ga weg.'' Mompel ik, maar Kick luistert niet en komt toch mijn kamer binnen. Opdringerig snap je? ''Sorry, maar ik hoorde je huilen en ik kon niet niks doen.'' Ik kijk omhoog en kijk Kick aan. Ik zal liegen als ik zou dat Kick niet knap was, maar hij blijft opdringerig. Kick gaat naast mij zitten en slaat een arm om mij heen. ''Ging het weer over Artez?'' Kick kijkt mij met zijn hazelbruine ogen aan. ''Altijd, hè? Mama snapt mij gewoon niet, ik wil zo graag en ik was gister zo gelukkig bij Wolf Art.'' Ik barst weer in huilen uit. Kick trekt mij in een knuffel en ik plaats mijn hoofd op zijn borst. Hij mag dan wel opdringerig zijn, maar hij is altijd lief voor mij. ''Ik moet eerlijk zijn met je, ik heb jullie gesprek gehoord. Ik bedoel jullie waren niet aan het fluisteren.'' Door mijn tranen heen laat ik toch een klein lachje horen. ''Emma heeft geen gelijk qua opleiding, maar misschien wel qua invloed van meneer Wolf?'' De laatste zin kwam er een beetje aarzelend uit. Ik trek me los uit de knuffel en kijk hem boos aan. Mijn emoties vliegen alle kanten op. ''Ga jij nu ook al?''

''Nee, nee zo bedoel ik het niet laat maar.'' Hij lijkt een beetje verslagen, wat heeft hij opeens? ''Weet je, we gaan je gewoon inschrijven voor die opleiding. Wat maakt het uit? Je bent negentien. Je bent oud en wijs genoeg om je eigen opleiding te kiezen. Waarom doen we het niet nu?'' Verbaasd door zijn ommekeer knik ik. ''Waar is je laptop?'' Ik wijs naar mijn bureau. Een beetje in de war kijk ik naar Kick die zowat naar mijn laptop sprint. Hij zet de laptop op mijn schoot en we beginnen met inschrijven.

•

''Thanks, Kick.'' Ik geef hem een kus op zijn wang. Ik heb mij voor een aantal opleidingen ingeschreven. Nu moet ik afwachten op de intakes. Nu ben ik al zenuwachtig en dan te bedenken dat ik het mijn moeder nog niet heb verteld. ''Graag gedaan, Olivia. Ennuh.'' Hij krabt op zijn achterhoofd. ''Wanneer ga je het je moeder vertellen?'' Ik haal mijn schouders op. ''Wanneer ze er weer over begint denk ik. Geen idee.'' Hij knikt en staat op van het bed. ''Top.'' Hij verlaat de kamer en ik loop naar de badkamer. Ik haal de make-up onder mijn ogen weg. Waarom zegt Kick dat niet even?

Dan gaat de bel. Ik hoor dat mijn moeder open doet. ''Hallo, mevrouw Groen.'' Ryan. Ik herken zijn stem meteen. ''Ik kom voor Olivia.'' Snel veeg ik alle resten mascara weg. Op deze manier mag hij mij niet zien. ''Sorry die kan nu niet komen.'' Snel open ik de badkamer deur, maar ik hoor de deur beneden al in het slot vallen.

''Mám!'' Schreeuw ik boos. Ik ren de trap af naar beneden. ''Hoe kan je dat nou doen! Ik haat je! Weet je wat; ik heb mij ingeschreven voor verschillende kunstopleidingen zie maar wat je ermee doet!'' Voordat mijn moeder nog iets kan zeggen trek ik de deur open, maar ik zie Ryan net wegrijden. Ik stap naar buiten en trek de deur achter mij dicht. ''Terugkomen Olivia.'' Zegt mijn moeder met een enge kalme stem wanneer ze de deur open doet. ''Nee.'' Zeg ik en ik stap snel door. Ik kom snel tot de volgende conclusies.

1. Er is niemand op straat.

2. Het regent ontzettend hard.

3. Ik loop op mijn sokken met hondjes erop. Fuck.

4. Ik heb geen jas aan. Fuck.

5. Ik heb geen telefoon bij mij. Fuck

6. Ik heb geen geld bij mij. Fuck

Ik besluit dat ik op dit moment niet echt terug kan lopen naar huis. Normaal zou ik naar Jasmijn gaan, mijn beste vriendin, maar zij woont zo'n vijf kilometer hiervandaan. Lopend in de stromende regen lijkt mij dat geen optie. Ondertussen ben ik al helemaal doorweekt en als vanzelf dragen mijn benen mij naar Wolf Art. Het is maar een paar straten verderop en hij kwam immers aan de deur bij mij, dan kan het vast geen kwaad als ik naar hem loop.

Ik zie het mooi uithangbord al hangen wanneer ik de straat in loop. Ik begin wat sneller te lopen en sta rap stil als ik een scherpe pijn in mijn voet voel. Mijn sok met hondjes kleurt langzaam rood doordat ik in iets scherps ben gestapt. ''Shit man.'' Mompel ik in mijzelf. Kan het allemaal nog erger? Snel loop ik door en adem diep in als ik voor de deur van Ryan sta. Wat moet hij wel niet van mij denken als hij mij ziet in deze staat? Ik klop op de houten deur en na een paar seconden zwaait hij open.

''Olijfje?''