Getting up and falling down

Another night

ASHTON'S POV

Het duurt uren voordat Lilly eindelijk kalmeert. Ik denk aan de brieven in mijn dagboek...wat kan er in staan dat ze zo van slag is?

Onrustig draai ik me nogmaals om. Ik blijf maar denken aan de brieven in mijn dagboek. Voorzichtig leg ik Lilly tussen de dekens, ze beweegt even, maar wordt niet wakker. Ik pak mijn dagboek en loop naar het appartement aan de overkant van de gang, waar ik me in de studieruimte op de bank laat ploffen.

8 enveloppen. Ik staar naar de namen op de enveloppen, de mijne zit er niet bij. Waarom al deze brieven? Waarom naar iedereen behalve mij? Ik open de enveloppe met Lilly's naam erop.

*Hey kleintje,

Lil, het spijt me zo ontzettend. Het spijt me dat ik je teleurstel....dat ik op geef. Ze hebben eindelijk gewonnen...ik kan er niet meer tegen.

Ik wil niet dat je verdrietig bent, ik wil dat je lacht als je aan me denkt. Dat je de liedjes zingt die we altijd samen zongen en dat je naar onze foto's kijkt en aan mooie dingen denkt.

Je weet dat ik nooit om iemand zoveel heb gegeven als ik geef om jou. Je bent alles wat ik nog heb van vroeger, niet de enige herinnering, wel de enige mooie.

Het spijt me dat ik weg moet gaan..maar je hebt genoeg lieve mensen om je heen die heel erg veel om je geven, je hebt mij niet meer nodig.

Ik houd van je. Dat gaat nooit veranderen.

Ik zal je niet vergeten, beloofd

Floor*

WAT?! Waarom heeft Lilly me niets gezegd? Misschien nog belangrijker: waarom heeft Floor niets gezegd? Ze had me belooft het te vertellen als ze zich zo voelde. Plotseling slaat de paniek toe. Wat als ze het doet?

Ik spring op en ren naar het appartement aan de andere kant van de hal. Ik moet weten of ze er nog is.

Het is stil. Zachtjes loop ik de slaapkamer in en knip ik het licht aan.

"Ashton, what the actual fuck?!" Ik moet even verwerken wat er voor mijn ogen gebeurt. Floor slaat blozend de dekens om zich heen terwijl Calum zich naast haar op het matras laat vallen.

"Is ehm..is er iets mis?" vraagt Floor, lichtelijk buiten adem, ze bloost nog steeds ontzettend en trekt de dekens strakker om zich heen. "Ik ehm...ik.." stotter ik, haar blik is bezorgd. Ze is bezorgd om mij, terwijl ze....bezig was met Calum. Shit... Ze blijft me vragend aankijken.

Calum trekt haar naar zich toe en ze glimlacht breed naar hem. "Uhm Ash?" zijn stem klinkt laag, "weet je wel hoe laat het is?" Ik schud mijn hoofd, totaal in de war. "Ik ehmm..." ik gebaar met mijn duim naar de deur en Floor knikt. "Dat zou fijn zijn," als ik de deur achter me dicht doe zie ik nog net hoe Calum zijn lippen op de hare drukt. Fijn. Perfecte timing Ash. Perfect.

In totale verwarring laat ik me op de bank ploffen.

De voordeur gaat open en Michael stapt naar binnen. "Hey..?" mompel ik en geschrokken draait hij zich om. "Hey. Wat doe jij nou hier zo laat?" Ik kijk hem aan. "Ik kan jou hetzelfde vragen." Hij ziet er anders uit...zijn haar zit door de war, erger dan normaal, hij gloeit. Plotseling schiet me te binnen wat er anders is.

"Wat heb je gedaan?!" Hij bijt op zijn lip en schud zijn hoofd. "Het spijt me..ik.." Ik sla hem hard tegen zijn arm. "Idioot die je bent! Enorme idioot! Wat ga je tegen haar zeggen?" Hij kijkt op. "Niets! Wat denk je nou zelf?! Dan haat ze me."

"Wie haat je dan?" We kijken allebei op. Calum komt de woonkamer binnen, diezelfde gloed over zich als Michael had. Hij draagt alleen een joggingbroek, verdwijnt even in de keuken en komt terug met een fles fruitdrink. Hij laat zich op een stoel ploffen en kijkt ons aan. "Sup guiz?" Michael kijkt alsof hij ieder moment kan gaan huilen, of schreeuwen, ik weet het niet zeker.

"Wat?!" Calum kijkt Michael geschokt aan. "Dat heb je toch niet echt gedaan he?" Michael knikt. "Ik weet het, ik weet het. Het was heel stom...ik was gewoon bang dat ze...nouja, je snap het wel." Ik knik, maar Calum schud zijn hoofd. "Ik snap het wel," zegt hij, "maar..waarom? Verdomme," hij heeft Michael een klap tegen zijn schouder, "sukkel. Debiel! Idioot!"

Er klinkt geschreeuw vanuit een van de slaapkamers. Nog geen seconde later komt Floor de slaapkamer uitsprinten, even snel verdwijnt ze weer in de slaapkamer van Denise. Michael springt op en rent ook de slaapkamer in met Calum en mij op zijn hielen.

Denise zit rechtop in bed, Floor heeft haar armen stevig om haar heen geslagen. Beiden kijken op wanneer we de kamer binnen stormen. Denise huilt en trilt verschrikkelijk, Floor wrijft zacht over haar rug. Michael neemt Denise snel van Floor over. Floor duwt ons de slaapkamer uit. "Laat ze maar even, dat is het fijnst voor haar."

"Jij was snel je bed uit?" zeg ik, wanneer Floor me een kop koffie in mijn handen duwt. "Ik was toch nog wakker." Ze zegt het alsof het niets is. Calum trekt haar op schoot, stevig in zijn armen.

"Maar waarom kwam jij zo naar binnen stormen vannacht?" Calum gaapt zacht en verstopt zijn hoofd in Floor's nek, ze glimlacht. Ik bloos. "Sorry nog daarvoor," Calum kijkt op en Floor glimlacht. "Kan gebeuren," ze prikt Calum in zijn arm, "hè Cal?" Hij lacht vrolijk, "jaja, zeg maar weer dat het me terug pakt. Je gaat er toch niet over ophouden." Ze glimlacht breed naar hem. "Maakt mij niet uit. Ik ga er geen geheim van maken dat je de mijne bent." Ze rolt met haar ogen. "Raar jong dat je er bent." Dan kijken ze weer naar mij.

"Maar wat was er nou?" Ik zucht niets. "Het was niets." Calum staat op, "misschien moeten jullie dit samen bespreken?" Ik kijk hem dankbaar aan, maar Floor staat ook op. "Sorry Ash, mag dit morgen? Alsjeblieft? Dan gaan we na school een ijsje halen. Ik trakteer." Ik glimlach, "okay." Niet okay. Ik wil nu met haar praten. Nu!

Calum trekt haar zachtjes mee naar de slaapkamer. Voordat ze de deur dichtdoet kijkt ze me nog heel even recht aan. Haar ogen vol zorgen.

CALUM'S POV

Ik zucht..."Floor, ik vind het gewoon niet fijn dat hij zo naar je kijkt." Ze kust me zacht. "Calum...." ze kijkt me aan. "Wat?!" vraag ik, ze knijpt haar ogen even dicht. "Calum...je weet toch dat ik alleen van jou houd? Ik voel niets voor Ashton. En hij ook niet voor mij, dat weet ik zeker." Ik zucht. "Zie je dan echt niet hoe hij naar je kijkt?" Ze gaat rechtop in bed zitten.

"Calum!" Ik ga naast haar zitten en trek haar op schoot. "Sorry...ik ben gewoon bang om je kwijt te raken." Ze glimlacht lief naar me. "Je raakt me niet kwijt. Beloofd." Ik druk mijn lippen in haar nek, ze gooit haar hoofd in haar nek en lacht zacht. "Zeg?" ik grijns tegen haar huid. Ze duwt me een eindje weg en kijkt me aan.

"Nee," ik trek een pruillipje en zet grote ogen op. Ze slaat me zacht tegen mijn borst en ik pak haar hand. "Wat nou?" Ze schud haar hoofd. "Niks babe, ik wil gewoon alleen knuffelen." Ik glimlach. "Prima voor mij. Ik krijg toch wel een kusje?"

Ze kust me en ik laat me achterover in de kussens zakken, haar lichaam dicht tegen het mijne.

De rest van de nacht houden we elkaar vast. Alsof er nooit een ochtend komt