Getting up and falling down

I won't let go

FLOOR'S POV

Ik glimlach naar Chas en Luke die de kamer binnen komen lopen. Chastity laat zich naast me op de bank ploffen terwijl Luke naar de keuken loopt, waar Calum bezig is met de koffie.

"Ik heb hem alles verteld," ik glimlach naar haar. "Wat zei hij over de..drugs?" Ze bloost. "Dat heb ik weg gelaten..." Ik knik. Ik snap precies waarom. Ik heb ook liever dat Calum dat niet weet. Het behoort tot een verleden waarvan zij geen deel uit maken.

Twee warme armen trekken me naar een warm lichaam. "Uw koffie is klaar mevrouw," ik glimlach en geef hem een kus. "Dankje." Hij glimlacht, een glimlach die zijn ogen niet bereikt.

"Is er iets mis?" vraag ik hem zachtjes, terwijl hij me op schoot trekt. Hij schud zijn hoofd maar zegt niets. Ik geloof er niets van, maar besluit niets te zeggen. Als hij wil praten dan doet hij dat vanzelf.

Met een zucht richt ik me weer op het notitieblok dat ik op schoot heb. Het schiet niet erg op. Telkens als ik een beetje concentratie vind dwalen mijn gedachten af. Constant naar hetzelfde onderwerp. Ashton. Ik heb het gevoel dat het niet goed zit. Ik denk aan de enveloppe in het dagboek. De enveloppe met mijn naam erop die ik nog niet heb geopend.

Zonder iets te zeggen sta ik op en ga ik naar de slaapkamer. Plotseling is die brief het enige dat nog bestaat. Snel begin ik te lezen.

Calum loopt de slaapkamer binnen en ik vouw de brief in mijn achterzak.

CALUM'S POV

Met een zucht trek ik Floor dicht tegen me aan. Ze is ontzettend onrustig. Ik denk terug aan vanmorgen, hoe ze me aankeek met tranen in haar ogen, toen ik terug kwam van het sporten. Wat is er toch allemaal aan de hand?

Ik strijk haar haren uit haar gezicht en kijk haar aan, ze vermijd mijn ogen. "Floor? Wat is er allemaal aan de hand?" Ze schud haar hoofd. "Het is niets Cal..echt niet." Ik dwing haar om me aan te kijken. "Vertel het me?! Hoe kan ik er nou voor je zijn als jij me alleen maar wegduwt?" Ze schud haar hoofd en maakt zich los uit mijn armen.

"Dat doe ik niet," zegt ze, ze staat op breken. "Floor, toe nou...dat doe je wel. Telkens als ik je vraag of er iets is, dan begin je over iets anders. Als ik je vraag of ik iets voor je kan doen wil je alleen bewijzen dat je het zelf kan. Snap dan dat dat voor mij ontzettend frustrerend is?! Ik wil je helpen. En ook al geloof je me niet, ik houd van je en ik ga niet weg. Ik ga niet meer toe staan dat je me alleen maar weg duwt, daarvoor ben je me teveel waard. Snap dat dan?!"

"Calum.... Het spijt me," ze stormt de kamer uit. Nee. Deze keer gaat het anders. Deze keer ben ik er voor haar. Ik laat haar niet gaan. Ik grijp mijn jas en ren achter haar aan het appartement uit.

Ik spring in de auto wanneer ze start. "Calum?!" Ze kijkt me totaal verward aan. Direct kap ik haar af. "Ik weet niet wat je gaat doen. En dat maakt me ook niet uit. Maar ik ga mee. Ik blijf bij je."

Tranen stromen over haar wangen terwijl ze inschakelt en gas geeft.