Getting up and falling down

It doesn't even matter

ASHTON'S POV

Op de rand van de klif laat ik me op de grond zakken en ik kijk naar beneden, daar waar het water ruw tegen de rotsen opgestuwd wordt. Mooie plek. Ik kijk naar de horizon, daar waar de lucht over gaat in het water, waar twee werelden elkaar ontmoeten, daar wil ik zijn. De zon begeeft zich langzaam naar de dunne lijn die deze twee werelden nog scheid.

Mijn mobieltje gaat. Ik kijk naar mijn berichten, zouden ze de brieven gevonden hebben? Zouden ze me al missen? Opnieuw klinkt mijn ringtone, deze keer wordt er gebeld. Het is Floor, ik druk haar weg, wetend dat haar stem me aan het twijfelen zou brengen.

Ze belt opnieuw en opnieuw. Maar telkens druk ik haar weg, het doet me denken aan de avond dat ze Calum probeerde te bellen, ook hij drukte haar steeds weg. Dan krijg ik een berichtje.

F: Ashton, als je van plan bent wat ik denk dat je van plan bent

F: dan kun je dat maar beter uit je hoofd laten

F: want ik laat je niet gaan

F: Alsjeblieft...

F: zeg me tenminste dat je okay bent

F: dat Lil nou gelooft dat je bij je ma bent

F: denk alsjeblieft aan wat je achterlaat

F: Lil....die met alles wat ze heeft van je houd

F: je moeder die alles zou geven om je morgen vast te kunnen houden

F: Luke, die altijd heel stoer doet terwijl hij dat niet is

F: Chastity, die je altijd aan het lachen maakt

F: Denise, die altijd alleen met jou kan praten

F: Michael, die stiekem heel blij is dat je z'n vriend bent

F: Calum, die je ziet als een broertje

F: Asjeblieft Ash....

Direct valt me op dat ze niet zegt dat ik haar achterlaat. Waarom?

F: Ashton?

F: Ik smeek het je

Dan gaat ze offline. Geeft ze me op? Dat zou ze wel moeten doen. Het is beter zo. Voor haar en voor iedereen. Toch spoken haar berichtjes door mijn hoofd. Ze weet dat er iets is...ze weet het. Ik denk aan de brief in mijn dagboek. Haar brief. De brief die ik daar voor haar verstopt had. Zodat alleen zij hem zou vinden.

Ik zucht en trek mijn knieën op en kijk uit over het water. Het ziet er zo....warm en verwelkomend uit, zo...rustgevend. Ik weet dat ik dit moet doen...waarom twijfel ik dan plotseling. Ik wil niet meer twijfelen! Ik wil dit leven niet meer! De pijn niet meer, de leugens.... Gewoon helemaal niets meer.

"I can see the sun settin'

It's casting shadows on the sea

I can see the sun, it's setting

It's getting colder, starting to freeze

What makes a man want to break a heart with ease?

I think I know

I think I might know"

Zachtjes fluister ik de tekst voor me uit. Het nummer doet me denken aan mij, aan nu en aan waar ik nu sta. Ik zucht. Misschien moet ik gewoon nu maar gaan.

Langzaam sta ik op.

Dit is het dan.

Het einde