Getting up and falling down

Scargazers

HOOOI HOOI Daar is weer zo'n mooie comment van mij *hoest kuch hoest* Ik wil van tevoren even waarschuwen dat voor sommigen (die wel weten dat ik hen bedoel) dit hoofdstuk best heftig kan zijn, dat spijt me dan. Verder wil ik zeggen dat als je je herkent in dit hoofdstuk....wat ik van harte hoop dat niemand doet, dat ik er altijd voor je zal zijn om te praten. En ja dat zeggen al die anderen ook. Maar ik beloof het en ik blijf. Dus....als je wilt praten, voel je vrij om me een bericht te sturen, je valt me niet lastig of wat dan ook. Ik heb liever dat je het me verteld, want samen sta je sterker.

Anyways, ik hoop dat jullie het wat vinden (ik begin zelf een beetje af te takelen haha), tips, opmerkingen (donaties haha nee geintje) of gewoon een praatje zijn altijd welkom en I love you all xxx

FLOOR'S POV

Op mijn gemak loop ik verder bij de tenten vandaan, ik stop mijn oortjes in mijn oren en zet mijn muziek op het hoogste volume aan. Ik luister niet eens echt, mijn gedachten nemen de overhand. Een eindje verderop begint het rotsstrand, ik klim op een van de uitstekende rotsen, waar ik uitzicht heb over de zee en het strand.

Het is ondertussen geheel donker te worden, de maan wordt weerspiegeld door het gladde zeewater en de sterren fonkelen zacht. Ik denk aan thuis, zovelen kilometers hier vandaan, heimwee heb ik niet, toch vraag ik me af hoe het leven daar nu is. Ik heb twee levens nu. Het leven ver weg in Nederland, waarnaar ik nooit meer terug wil, een leven hier.....waarvan ik steeds meer begin te houden.

Starend over het water vliegen mijn gedachten alle kanten op, ik zet mijn muziek af en luister naar de stilte van de nacht. Ik geniet van het kleine briesje dat op komt met het tij, ik geniet ervan alleen te zijn.

Mijn telefoon gaat, onbekend. Aarzelend neem ik op.

"Hallo met Floor, met wie spreek ik?"

"Floor? Ben jij dat?" De stem komt me bekend voor, maar ik weet niet waar ik hem eerder gehoord heb.

"Ja, ik ben het. Wie is dit?"

Er klinkt wat gemompel en dan wordt er opgehangen, verbaasd kijk ik naar mijn telefoon, die ik terug stop in mijn broekzak. Als het belangrijk is bellen ze me maar terug.

Terugbellen....het woord triggert een herinnering die ik dacht te hebben verdrongen. Ik laat me op mijn rug zakken en kijk naar de sterren, daar ergens moeten ze zijn. Dat kan niet anders. Onbewust zoek ik naar mijn zakmes, ik klem het stevig in mijn hand. Waar is het fout gegaan?

Mijn gedachten leiden me automatisch terug in de tijd. Naar hoe het begon...het pesten, de mishandeling, alle mensen die bij me wegliepen, die me achterlieten en me behandelden als vuil. Toen kwam hij, hij maakte alles beter, hij zorgde er voor dat ik kon stoppen. Hij nam me alles af, ik was maar een spel... Zonder dat ik het wil beginnen de tranen over mijn wangen te stromen, alles komt terug. Alle woorden, iedere ruzie, elke klap.

Fuck it, ik klap mijn zakmes uit. Het metaal stevig en koud tegen mijn huid, maakt dat ik me direct ontspan. Het brandende gevoel van de eerste snee verdwijnt wanneer de tweede snee een feit is, een derde, vierde en vijfde snee volgen. Wat maakt het uit? Er is toch niemand die het iets kan schelen. Het maakt niemand iets uit, want er is niemand die van me houd.

Een klein stemmetje probeert de gedachten in mijn hoofd tegen te spreken. Calum houd van je. Dat heeft hij zelf gezegd. En hij blijft bij je, dat heeft hij beloofd. Direct beginnen de donkere stemmen weer te roepen. Al die anderen zeiden ook dat ze zouden blijven, dat ze van je hielden. Ze beloofden je om nooit weg te gaan. Zelfs je ouders hebben je achter gelaten. Je bent helemaal alleen. En weet je waarom? Je bent waardeloos. Je kunt niets. Je bent dik. Je bent lelijk.