"Wat doe je hier?" Zijn stem klinkt slaperig. Ik weet niet wat ik hem moet vertellen. Niet wat ik moet zeggen en niet wat ik moet doen. "Kun je me naar het ziekenhuis brengen?" Hij zegt niets maar tilt me voorzichtig op en tilt me naar de receptie, overlegt even met de bewakers en draagt me dan naar de auto. "Ik kan best lopen," mompel ik, wanneer hij even stil staat om een betere grip op me te krijgen. Hij glimlacht. "Niet liegen."
De vrouw in het ziekenhuis kijkt me nogal bevreemd aan wanneer ik haar zeg dat ik me niet wil laten verdoven bij het hechten van m'n pols. "Floor, doe ff niet zo eigenwijs," ik kijk hem aan. "Ik ben als de dood voor naalden. Ik wil GEEN verdoving." Het hechten is een ramp, maar dat geeft niet, ik hoefde geen extra prik ter verdoving. Mijn enkel blijkt niet gebroken maar verdraaid waarbij een zenuw beklemd is gekomen, wat de pijn veroorzaakt. Een arts zet mijn voet en dan mag ik weer weg.
Op de gang zit hij ineengedoken op een van de stoelen van de wachtkamer te slapen. "Hey, wakker worden. We kunnen terug." Verbaasd knippert hij met zijn ogen. "Ben je gek?! Jij gaat niet terug naar dat kamp!" Ik bijt op mijn lip. "Je kunt me niet tegenhouden," hij trekt zijn wenkbrauw op. "Denk je dat nou echt? Kom op Floor. Doe nou is een keer wat iemand je zegt?! Luister nou eens een keer gewoon."
"Waarom zou ik?!" val ik tegen hem uit, verbouwereerd kijkt hij me aan. Ik schud mijn hoofd. Dit gaat verkeerd. Ik weet het zeker. Ik voel het.
CALUM'S POV
De volgende ochtend wordt ik wakker met een leeg gevoel. Er klopt iets niet. Langzaam komen de herinneringen aan de avond er voor terug. Volgens mij heb ik een enorme fout gemaakt.
Is dit wat ik voortaan elke dag zal voelen? Leegte?
JE LEEST
Getting up and falling down
FanficLife is like the ocean, you get up on a wave, just to fall down again..... Hoe red je iemand die niet weet of hij wel gered wil worden? En hoe is het dat de redder soms degene is, die redding nodig heeft? An Ashton Irwin fanfic.
