Getting up and falling down

Getting together

Zachtjes wordt ik opgetild. Twee pratende stemmen, wat gelach, dan beweeg ik. Even later wordt ik zacht neergelegd op een verend oppervlak en hoor ik een deur dicht gaan. Slaperig open ik mijn ogen en ga ik overeind zitten. Mijn ogen stellen niet direct scherp. "Ash?" Hij draait zich om en glimlacht, het kost me moeite, om mijn inmiddels scherpgestelde ogen op zijn gezicht gericht te houden omdat alles wat hij draagt een boxershort is. "Hey," je bent wakker, hij loopt op me af en komt op de rand van het bed zitten, trekt me dicht tegen zich aan.

"Ik wilde je niet wakker maken," ik glimlach naar hem en geef hem zacht een kusje op zijn kaak. "Het geeft niet, jij mag me altijd wakker maken. Dat weet je." Hij glimlacht en trekt me op zijn schoot. Ik trek de mouwen van zijn trui over mijn handen, zoals ik altijd doe met truien. Hij glimlacht wanneer hij het ziet. "Sorry," mompel ik, "je trui ruikt zo lekker." Zijn glimlach wordt breder. "Lil, het is prima. Ik vind het leuk dat je mijn trui draagt." Ik bloos een beetje, zijn hand brengt mijn kin omhoog, zodat ik hem aan moet kijken. "Iedereen mag weten dat je de mijne bent," mijn gezicht ziet er onderhand uit als een tomaat, en hij kust zacht mijn wang. "Ik denk dat de meesten op school dat wel doorhebben," fluister ik tegen zijn nek. Ik weet dat hij glimlacht, niet trots, hij ziet me niet als een overwinning, blij, hij glimlacht blij, omdat hij weet dat ik om hem geef, dat dat het belangrijkste is.

"Lil..?" Ik kijk hem aan, hij bijt op zijn lip. Met mijn duim streel ik langs zijn kaak, "ja?" Hij zucht, "ben je niet bang voor wat ze op school zullen zeggen?" Mijn hand blijft stil liggen waar hij ligt, ik zie de angst in zijn ogen. Wat denkt hij nou dat ik zal zeggen? Ik ben toch degene die hem kuste op een podium recht tegenover de hele school? Ik zucht, "Ashton, het maakt me niet uit wat ze zeggen. Het kan me niets schelen wat ze denken. Ik houd van je, echt. Dat is alles wat er toe doet." Hij glimlacht, maar er is nog iets dat hem dwars zit.

"Ashton? Is er nog iets wat je me wilt vertellen?" Hij kijkt op, wetend dat hij niet hoeft te proberen tegen me te liegen. "Wat was het dat Harry tegen Luke zei, voordat ze begonnen te vechten?"

*flashback*
Twee sterke armen slaan zich stevig om mijn middel. Hier staan we dan, ons eigen appartement. "Ik ben zo blij dat je niet meer weg gaat, zo blij dat je blijft." Zijn stem is een hijgende fluistering in mijn oor. We hebben zojuist de laatste dozen naar boven gebracht en alles is nu opgeruimd. Dit is onze plek. Dit is waarop we hebben gewacht.
Ik draai me om in zijn armen.

"Ik ben ook blij. Blij dat ik je niet meer hoef achter te laten. Ik houd van je." Hij kust me zachtjes. "Ik houd ook van jou Lil." Hij glimlacht ondeugend en trekt me zachtjes mee naar zijn slaapkamer. Hij kust me zacht, mijn lippen, mijn nek, mijn schouder, opnieuw mijn lippen. Zijn handen zijn zacht op mijn blote huid, zijn naakte lichaam warm tegen het mijne. Glimlachend hangt hij boven me, hij kust me zacht, zijn handen strelen mijn armen en mijn lichaam wordt overspoeld met kippenvel. "Als onze ouders eens wisten," fluistert hij, terwijl hij zichzelf zachtjes bij me naar binnen duwt.
*Einde flasback*

Kan ik het hem vertellen? Ik moet het hem vertellen. Ik hoop dat het zijn hart niet breekt. "Hij ehm, hij zei iets over vroeger. Over Luke en mij." Ashton zet me neer op het bed en begint door de slaapkamer te ijsberen. Ik bijt op mijn lip, tranen branden in mijn ogen. "Toen ik net naar Australië verhuisd was, had ik het erg moeilijk. Mijn familie zat in Nederland, mijn vrienden woonden allemaal daar. En hier zat ik, in een compleet vreemde wereld, die zo anders was dan wat ik gewend was van thuis. Luke was het enige dat ik had. Ik was al een aantal keer hier geweest op vakantie en we, nou ja, we hadden wat samen, zonder dat onze ouders dat wisten. Toen ik hier kwam wonen, werd het tussen ons alleen maar intenser." Ik haal diep adem, durf niet op te kijken naar Ashton. "We besloten uit elkaar te gaan toen ik hier een maand of twee was. Omdat het beter voelde om verder te gaan als vrienden."