When she's gone

Chapter 24

Spot Pov:

Agad akong dinalohan ang inay ng mga batang umiiyak. Mas lalong kumabog ang pintig ng puso ko ng makita ko kung sino ang ina nila.

" M-iss A-suncion?". Wala sa sarili na sabi ko. Mabagal na mabagal ko siyang hinawakan. Nangangatog ang buong katawan ko na hawakan siya. Ang lakas-lakas ng tibok ng puso ko. Nang hawakan ko na siya ay nakita ko na pilit niyang binubuka ang mata niya.

" Baby boy." Mahinang sabi niya. Halos tumigil ang paghinga ko sa narinig ko. Nanonobig ang mata ko. Inangat nito ang kamay nito ng mabagal. Nanlaki ang mata ko sa nakita ko. A familiar bracelet na nasa kamay niya. Ang kalabaw na keychain. I dont know pero alam ko talaga na ito yong kinuha ni Acel sa akin.

" Acel!"

" Acel!"

" Acel!" Tawag ko dito.

Hindi ko na alam ang nararamdaman ko sa sarili ko ngayon. Umiiyak na ako. Nakita ko tong namimilipit sa sakit.

" Ang sakit ! Tulong ang sakit ng ulo ko! Aray ! Ang sakit ! Tulongan mo ako!" At bigla nalang nawalan siya ng malay. Natataranta na ako.

" Tulong- tulongan niyo ako! ". Sigaw ko habang tumutulo ang luha ko.

" Sir - " Yong nangaaway kanina sa magina ko.

" Kung ayaw mong mawalan ng buhay! Tumawag ka ng ambulansya ! " Sigaw ko dito nawalan na ako sa sarili ko . Wala akong pakialam. All i want is ang babaeng nasa bisig ko.

" Nanay!". Sigaw ng dalawang bata na ngayon ay nasa tabi ko na. Umiiyak din sila tulad ko. Ang alam ko ay mga anak ko to.

" Tatay anong nangyari kay nanay?!". Iyak na sabi ng kamukha ko. Tumalon sa galak ang puso ko pero may halong pagkataranta dahil walang malay ang ina nila.

"Yakapin ninyo si tatay!". Naluluwa kong sabi dito. Ang mga anak ko. Agad naman nilang niyakap ako. Sobrang saya ng nararamdaman ko dahil ramdaman ko na anak ko sila. Hindi dahil small version nila ako ng batang lalaki at ang batang babae ay small version ni Acel. Anak ko sila walang duda.

" Tatay si nanay sumasakit na naman ang ulo niya!". Iyak ng anak ko. Niyakap ko ito gamit ang isang kamay ko. Nanlulumo at nasasaktan ako umiiyak ang mga anak ko.

" Sir nandito na po ang ambulansya." Sabi ng lalaki . May mga nurse at dali-daling sinakay si Acel. Dala -dala ko ang mga anak ko. Buhat-buhat ko sila na sumunod sa pagsakay kay Acel.

" Spot !" Tawag sa akin ni twinny . Tumingin ako sa kanya. Nakalimutan ko na siya. I stare at her apologizely.

" Kailan ako ng magina ko. Kaw na bahala dito." Ang nasabi ko lang.

Nakita ko itong umiyak and guilt was rushing in my heart. Pero wala na akong magagawa dahil mas uunahin ko sila kaysa kanya.

" Spot! " Tawag nito muli sa akin.

" Sorry!". Yon lang ang nasabi ko at mabilis na sinundan si Acel.

Sobrang kaba at diko maintindihan ang nararamdamab ko sa mga oras na ito dahil wala akong maisip  na tama. All i know is kailangan nila ako.

Sinugod nasa emergency room si Acel. Kinompirma ko na sa sarili ko na siya ito. Alam ko alam ng puso ko. The living evidence are those two kids with me right now.

" Si nanay!" Umiiyak parin na sabi ng anak kong lalaki.

" Si nanay gigising paba si nanay ? Kayo po ba ang tatay ni D ? Gigising po ba si nanay ? " Tanong ng anak kong babae. Napakunot ang noo ko dahil tatay ni D ang tawag niya sa akin. Im her father for christ sake . She looks like her mother. Replika siya ng ina niya. Hinaplos at pinunasan ko ang luha niya.