The XL Beauty (short story)

Chapter 12:

" Malandi...."
" Bitch..."
" Mang-aagaw ."

Yan ang halos araw araw kong naririnig everytime na pumapasok ako sa school. Masakit oo dahil tao din ako di naman ako bato para maging manhid para di ko maramdman yung pang bubully nila diba?

Pagkatapos ng practice namin nagpunta ako Sa field para hanapin si alex at ang grupo nya. Napupuno na kasi ako hanggat di ko sya haharapin patuloy syang gagawa at magiimbento ng maling chismis about saken.

" Alex! ." sigaw ko at humarap naman ito.

" Oh c'mon marga, nandito kaba para mag sorry? ." hindi ko na napigilan ang sarili ko at sinampal ko sya. Nakita ko sa muka ni alex na nang gagalaiti na sya sa galit. " How dare you!." umamba sya na sasampalin nya rin ako pero nahawakan ko ang kamay nya para pigilan.

" Tinatanong mo kung bakit ko yun ginawa? ." sigaw ko. Namumula na ito sa galt na para akong kakagatin. " Anong karapatan mo para mag kalat ng chismiss na alam mo sa sarili mo na hindi naman totoo!. " dagdag ko.

" Hindi totoo? Malandi ka talaga marga! at wala ka ng magagawa dahil alam na ng buong school ang panlalandi mo! " sigaw nito sa akin.

Gusto ng tumulo ng mga luha ko pero pinipigilan ko ito. Ayoko na makita ni alex na umiiyak ako, dahil lalo nila akong aasarin. Ipapakita ko na Kunyari matapang ako.

" Hindi ko ugaling mang-agaw ng hindi saken marga, and may ebidensya ka ba na nilandi ko si ian? hindi ko kasalanan ang break up nyo! kaya wag ako ang sinisisi mo" sigaw ko.
"AND KAYO HA!" i'm refering to those people na nakikielam and nakikisawsaw. " ALAM NYO BA NA NAGSISINUNGALING LANG TO ANG GINAGAWAN NYA LANG AKO NG STORY. KAYA MAGSITIGIL KAYO!!!" yun na siguro ang pinakamalakas na sigaw ko.
" Isipin mo na ang gusto mong isipin alex. Pero ang tatandaan mo may hangganan din tong pasensya ko! ." at tuluyan na kong umalis.

-
Nandito ako sa kalagitnaan ng klase namin sa Physics pero lumilipad ang isip ko. Nasaktan ko ng hindi sinasadya si alex e kasi naman e di ko na napigilan ang sarili ko. Dahil sa ginawa ko lalong magiinit ulo sakin ni alex. Ihahanda ko na lang ang sarili ko bukas sa panibagong chismiss na ipapakalat nanaman ni alex.

" Huy bess! ." tawag ni pat. Kanina nya pa daw ako tinatawag, ngayon ko lang na realize.
" A-ay soryy! ."
" Bakit ba anlalim ng iniisip mo? . " tanong nito. "si alex kasi nasampal ko." nakita ko s ekspresyon ni pat na gulat na gulat sya.

" Talaga bess? buti nga sa kanya! ." sabi nito.
" di ko naman sinasadya. pero kasi *hik hik* napupuno na ko. " and yes. naiyak ako. di ko na napigilan ang mga luha ko, ganito kasi talaga ako kapag di ko na kaya yung bigat ng nararamdaman ko.

-
Uwian na pero wala pa rin ako sa ulirat ko. Hindi ko tuloy alam na kinakausap ako ni pat. Nagpapaalam ata sya na mauuna na sya dahil may Family dinner ang buong family nya. Tumango na lang ako at nagpatuloy sa paglalakad.

Bumalik ako sa ulirat ng biglang may pamilyar na boses ang tumawag sa akin.

" MARGA! ."

Ian? Hindi ko to pinansin at binilisan ang paglakad. Pero nararamdaman ko na hinahabol nya ako. Malayo na kami sa school nandito na ako sa park ng tawagin nya ako. Hinarap ko na sya para matapos na.

" bakit?." matipid na sagot ko habang nkaharap sa kanya. " S-sorry ." utal utal na saad nito. " For what? ." tanong ko. " Alam ko na ako ng dahilan kung bakit ka nasasaktan ngayon dahil sa mga chismiss na kinakalat ni alex! ." pagpapaliwanag nito. " Hindi ko naman yun pinapansin. Di ako nag-aaksaya ng panahon para dun! ." sagot ko.

" Pwede ba tayo maging mag-kaibigan? ." talagang nagulat ako sa huling salita na lumabas sa mga labi nya. Galit ako, galit lang ang nararamdaman ko ngayon.

" Pwede ba ian, layuan mo ako! ikaw na ang may sabi na ikaw ang dahilan kung bakit ako ginaganito ni Alex. Wag kang manhid ian wag kang manhid! Everytime na nakikita kita nasasaktan ako, di dahil sa mga pinaggagagawa ni alex sakin kundi dahil nasasaktan ako dahil binalewala mo ang feelings ko! pero natauhan na ako ian pinipilit kong kalimutan ka pero di ko magawa! dahil palagi kitang nakikita." paliwanag ko. Hindi ko namalayan na may mga luha na palang pumapatak sa mga mata ko. Agad ko naman itong pinunasan.

" Mahirap talaga kalimutan ang taong ayaw mong kalimutan, nangyari na rin sakin yan marga may isang tao na talagang hanggang ngayon hindi maalis sa isip ko. Hindi sya maganda sa paningin ng iba pero para sa akin isa syang Dyosa. Yung mga oras na nilalait sya ng ibang tao pati ako nasasaktan, gusto ko sya i-comfort pero naunahan ako ng takot, takot na baka isipin nya pinaglalaruan ko lang sya. Niligawan ko si alex sa pagbabakasakaling makakalimutan ki--- ... sya. pero mali ako dahil hanggang ngayon nandito pa din sya ..." sabay turo sa puso nya.

Ng tumingin ako sa wrist watch ko e 5':00 pm na pala. 3:00 ng lumabas ako ng school. May kahabaan din pala ang paguusap namin ni Ian. Gusto ko ng umalis pero ayaw pa ng paa ko. Bakit ganto, bakit bumibigay ako?

" Huli na ang lahat, sirang sira na ako sa school Ian. May magagawa ka ba na bawiin lahat ng pinagkakalat ni alex? wala ian, wala! kaya kung pwedw labg wag na wag mo na akong disikitan! layuan mo na ako." sigaw ko pero nakatingin lang sya sa akin.

" Hindi marga. Hindi ako magpapadala sa takot, nangyari na to sa akin noon. di ko na hahayaang manyari pa ito sakin ngayon! ." saad nito. Tumakbo ako palayo kay ian yung tipong hindi nya ako masusundan. Yung ako lang mag-isa.

Lakad....

Lakad...

Lakad...

Ng tumingin ulit ako sa relos ko e 7:00 pm na pala. Medyo late na at kailangan ko ng umuwi dahil baka nag-aalala na sila mama sakin.

Habang nasa daan pauwi bigla kong naalala ang huling salita ni ian kanina.

" Nangyari na to sa akin dati marga, natakot na ako noon pero hindi ko na hahayaang mangyari yun ngayon..." Gusto ko sanang isispin na ako yung nasa isip nya nga mga oras na binabanggit nya yung bagay na yun, pero ayoko. ayoko ng masaktan ulit!

Pagkauwi ko sa bahay dumiretso na agad ako sa kwarto, sinabi ko na lang kila mama na kumain na ako kala pat. Ang bigat ng pakiramdam ko, gusto kong umiyak pero ayoko. Bakit ganon.... Mahal pa rin kita Ian. Mahal pa rin kita.