"Mιχαλάκη το γνωστό" λέω και κάθομαι στο σκαμπό του μπαρ.
Ο Αντώνης στο βάθος μιλάει με έναν όμορφο νεαρό και γελάει. Φοράω ακόμη το λινό παντελόνι με το άσπρο πουκάμισο και τα ορειβατικά μποτάκια. Ο Αντώνης με θερμοπαρακαλεί να με δει μια φορά με φόρεμα αλλά αρνούμαι. Τρεις μήνες τώρα κυκλοφορώ με παρόμοια ρούχα. Απορεί πως έχω τόσες κατακτήσεις , αλλά συνέχεια του τονίζω πως η σεξουαλικότητα και η γοητεία της γυναίκας κρύβεται στην λεπτομέρεια της κίνησης και του ύφους. Άλλωστε ποτέ δεν με ενδιέφερε ο τύπος του άντρα που εντυπωσιάζεται απο ένα προκλητικό ντύσιμο. Τα περί συσκευασίας , με αφήνουν αδιάφορη. Εξάλλου το target group αντρών που με γοητεύει είναι μάλλον οι ήπιοι σχεδόν σεμνοί άντρες. Τους απεχθάνομαι τους πέφτουλες, τους λιγούρηδες και τους σαβουρογαμηδες!
Και έχω κόλλημα με ένα συγκεκριμένο θέμα. Ο άντρας που θα κάνω έρωτα μαζί του θέλω να μην είναι τρομερά έμπειρος. . Με απωθεί η ιδέα να έχει ακουμπήσει το κορμί του η μισή υφήλιος. Ο Αντώνης έχει τελείως αντίθετη άποψη απο εμένα. Τον έρεθίζουν οι έμπειροι άντρες , εμένα πάλι με ερεθίζει να είμαι εγώ η έμπειρη. Γενικά το πάνω χέρι μου αρέσει σε οποιαδήποτε κατάσταση της ζωής μου.
Εννοείται η πιο τρελή μου φαντασίωση είναι να κάνω σεξ με παρθένο. Θα ήταν το υπέρτατο σεξ..δηλαδή να τον καθοδηγήσω..να του δείξω εγώ τον τρόπο που μπορεί να με κάνει να νιώσω ηδονή..να δω στο πρόσωπο του πως για πρώτη φορά ανακαλύπτει το σεξ..Δυστυχώς δεν την έχω εκπληρώσει αυτή την φαντασίωση.
Βλέπω τους θαμώνες να στρέφουν το βλέμμα τους πάνω σε μια προκλητική ξανθιά με χυμώδεις καμπύλες.
"Άννα !" φωνάζω και της κάνω νόημα να πλησιάσει.
"Μελίνα μου τι κάνεις?" με φιλάει στον αέρα να μην φύγει το κραγιόν της. Μισώ αυτές τις γυναικείες κινήσεις. Είναι ανόητες.
"Όλα εντάξει στο υπουργείο? Έγινε η δουλειά μου?" το καλό που της θέλω να τελείωσε αυτό που της ζήτησα.
"Ναι Μελίνα μου , ο υπουργός έβαλε την υπογραφή και στην τελευταία άδεια και είμαστε έτοιμοι για την υποθαλάσσια ανασκαφή. Εσύ κατέληξες σε βοηθό?"
Την Άννα την γνωρίζω απο παιδί, δηλαδή έτσι μου είπε ..
Πριν απο το ατύχημα τα πάντα μέσα μου ως τα 15 μου είναι σαν θραύσματα ονείρου. Ποτέ με σιγουριά δεν ξέρω αν κάτι το έζησα ή απλά είναι όνειρο.
Είναι τρομακτικό..προσπαθώ να μην το πολυσκέφτομαι γενικά..είναι το μοναδικό θέμα που δεν μπορώ να διαχειριστώ. Δεν έχω τον έλεγχο της μνήμης μου..και για μένα που ασκώ έλεγχο στα πάντα..εκτός απο την ζωή μου..δεν ξέρω..με τρομάζει. Δεν θέλω να το σκέφτομαι.
