Έσπασα δυο μέρες οτι υπήρχε στο σπίτι απο τα νεύρα μου αλλά δεν έλεγα να ηρεμήσω. Το ρεμάλι ο ακατανόμαστος με πήδηξε και με παράτησε. Οτι και να σπάσω δεν μπορώ να ηρεμήσω.
"Πως τόλμησε? ΕΜΕΝΑ! ΠΟΙΟΣ? Ο ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ!" ουρλιάζω στον τοίχο απέναντι όταν νιώθω το χέρι του Αντώνη πάνω μου.
"Βασικά Μελίνα κάτσε. Θέλω να σου μιλήσω"
Κάθομαι αυτόματα στην καρέκλα.
"Πρόκειται για τον Δημήτρη?"λεω με ανυποκριτη αγωνία και
μου γνέφει θετικά .Κάθεται αντικρυστά απο εμένα με πολυ σοβαρο υφος.
"Υπάρχουν πράγματα που δεν γνωρίζεις, πράγματα σημαντικά νομίζω"
Σηκώνομαι πάνω εκνευρισμένα. Σταυρώνω τα χερια μου ενω τα ματια μου βγαζουν φλογες.
"Άσε τους προλόγους και πες τι ξέρεις. ΤΩΡΑ"
(..)
- Ορέστη μου τα ξανά λες?του λέω και πίνω μια γενναία γουλιά Havana.
Μου τα είπε ήδη ο Αντώνης δυο φορές, αλλά αδυνατώ να τα χωνέψω.Ήθελα να τ'ακούσω κατευθείαν απο τον αδερφό του.
Πως γίνεται να μην θυμάμαι ακόμη και τώρα κάτι απο αυτά?
"Nαι Ορέστη μου ξανά πες τα γιατί η κυρία Απέργη θέλει πρώτα ποτό για να λειτουργήσει" εξηγεί αποδοκιμαστικά ο Αντώνης στον Ορέστη ενώ κουνά το κεφάλι του αποδοκιμαστικά.
-Αντώνη, υποφέρω, σοβαρέψου. Ο τύπος με έχει κάνει χαλάκι , δεν το βλέπεις ? Κι εγώ η ηλίθια σέρνομαι , εκεί με κατάντησε. Και υποτίθεται δήλωνε και ερωτευμένος. Έτσι φέρονται οι ερωτευμένοι? Νιώθω..νιώθω...βλέπεις..ούτε ξέρω τι νιώθω!Αν δεν πιώ τώρα , πότε θα πιώ?
Πίνω λιγο ακόμη .
-Μελίνα άσε να σου εξηγήσω ακόμη μια φορά και ίσως θυμηθείς κάτι. Ο Δημήτρης σου είχε πει οτι θα φύγει στο εξωτερικό και είχατε συμφωνήσει να γράφετε ο ένας τον άλλον. Δεν γνώριζε πόσο θα έλειπε στο Harvard με την μαμά, αλλά αυτό δεν σας ένοιαζε. Μάλιστα σαν υπόσχεση πως δεν θα σε ξεχάσει ποτέ, σου είχε κάνει δώρο ένα κολιέ με μια κόκκινη καρδιά, λέει και χαμογελά γλυκά.
Την θυμάμαι την καρδιά . Ήμουν ευτυχισμένη πολύ όταν την φορούσα. Όταν μου την χάρισε είπε πως ήταν η δική του καρδιά. Τα χέρια του έτρεμαν καθώς μου φορούσε το κολιέ στο λαιμό μου. Είπε πως πρώτη φορά νιώθει τόση ευτυχία και τόσο φόβο .
