Μπαίνω στο κέντρο τύπου με αέρα νικήτριας. Μπορεί να μην τα έχω καταφέρει καλά στην προσωπική μου ζωή αλλά τουλάχιστον στα επαγγελματικά μου έχω επιτυχία. Ήρθε η ώρα να απολαύσω τους κόπους μου. Αν μη τι άλλο, μετά απο την ανακάλυψη μου, θα καθιερωθώ ως αρχαιολόγος στην επιστημονική κοινότητα.
Καθώς προχωράω , το πλήθος με εμποδίζει να φτάσω στην εξέδρα. Προσπαθώ να ανοίξω δρόμο και βλέπω πως στο βήμα είναι ήδη ο καθηγητής μου , που επιβλέπει την διατριβή μου. Φαίνεται πως έχει ξεκινήσει την ομιλία του εδώ και ώρα. Περίεργο που δεν με περίμενε..
Συνεχίζω να ανοίγω δρόμο και κοιτάω τον Αντώνη που έρχεται απο πίσω μου. Με κοιτά παραξενεμένος. Σκέφτεται το ίδιο προφανώς, γιατί δεν με περίμεναν για να ξεκινήσουν?
-Για να μην σας κουράζω άλλο με τεχνικές λεπτομέρειες, ας υποδεχτούμε όλοι την γυναίκα, που χωρίς το όραμα της, χωρίς τα μεγαλόπνοα σχέδια της , χωρίς την ακάματο επιμονή της, τίποτα απο όλα αυτά δεν θα συνέβαιναν. Κύριες και κύριοι, με τιμή σας παρουσιάζω..
Ο Αντώνης μου κλεινει το μάτι κι εγώ χαμογελάω ικανοποιημένη.
-Μεγαλεία Μελινάκι ζεις..μου ψιθυρίζει ο Αντώνης και είμαι έτοιμη να πάω στο βήμα.
-Την κυρία Βικτώρια Σταγίτη! λέει ο καθηγητής μου και έχω μείνει άγαλμα. Νομιζα πως προλόγιζε εμένα..
Η ματιά μου διασταυρώνεται με την ματιά του Δημήτρη. Κάθεται ακριβώς απέναντι μου. Πρώτη φορά τον βλέπω ντυμένο έτσι. Φοράει ένα ακριβό μπλέ κουστούμι με καφέ δερμάτινα παπούτσια. Είναι σαν να βγήκε απο κάποιο εξώφυλλο κοτσομπολίστικου περιοδικού, με φώτο πλουσίων. Είναι παράξενο , αλλά ποτέ δεν σκέφτηκα πως είναι υπερβολικά πλούσιος. Αλλά είναι. Και φωνάζει απο μακριά το ντύσιμο του. Παίρνει το βλέμμα του απο πάνω μου και κοιτά την μητέρα του. Είναι ντυμένη με ένα αυστηρό κουστούμι με σιέλ λεπτομέρειες. Τελικά το φόρεμα μου το νιώθω χάλια. Σαν φτωχός συγγενής. Τέλοσπάντων δεν θα νιώσω κομπλεξικά, είμαι εδώ ανάμεσα τους γιατί απέδειξα την αξία μου.
Μιλάει για αρκετή ώρα..για το έργο του ιδρύματος..για την προσφορά της αρχαιολογίας στην ανθρωπότητα..για την πριγκίπισσα..
-...διότι εσφαλμένως είχε ειπωθεί αρχικώς οτι επρόκειτο δια μιαν αρχηγόν, καθώς ακόμη και εκ των πρώτων ευρημάτων , η υποψία για μια αριστοκρατική καταβολή ήταν φανερή. Ως μητέρα , αλλά και ως πρόεδρος του ιδρύματος , θα ήθελα να συγχαίρω για αυτήν την ανακάλυψη τον υιό μου, Δημήτριο Μερεμή για την ευστροφία του πνεύματος του και να τον καλέσω στο βήμα για να σας εκθέσει την πορεία της ανασκαφής. Λέει και όλοι χειροκροτούν.
Κοιταζόμαστε άφωνοι με τον Αντώνη. Μου έχουν κλέψει όλη την δουλειά μου..
Κοιτάω συνέχεια τον Δημήτρη , αλλά δεν έχει γυρίσει να με κοιτάξει.
-Και να προσθέσω πριν αποχωρήσω απο το βήμα, οτι ο Δημήτριος ξεκινά την διατριβή του με θέμα την παλαιολιθική πριγκίπισσα υπό την αιγίδα του Harvard την επόμενη βδομάδα!λέει η κυρία Σταγίτη και χειροκροτάν όλοι.
Με κοιτά στα μάτια. Τον κοιτάω κι εγώ. Βλέπω πως κοντοστέκεται και δεν πάει στο βήμα. Μου γνέφει αρνητικά το κεφάλι. Κοιτάει την μητέρα του ενοχλημένος κι έπειτα πάλι εμένα με απολογητικό ύφος. Μήπως δεν συμφωνεί με όλο αυτό? Πάντως είχε πολλές μέρες να με προετοιμάσει αλλά δεν είδα να το κάνει.
Είναι προφανές οτι μου έκλεψε την ιδέα μου! την δουλειά μου! και όλα αυτά γιατί δεν του ειπα κάτι οταν μου ειπε οτι με αγαπάει? Πόσο τιποτένιος?
Του κάνω νόημα με το χέρι να πάει στο βήμα και υποκλίνομαι ελαφρά.
"Τα συγχαρητήρια μου" του λέω απο μακριά με σφιγμένα χείλη και αρχίζω να ανοίγω δρόμο για να φύγω απο εκεί μέσα. Μου έρχεται εμετός. Μπορεί να έχουμε μαλώσει, αλλά να μου κλέψει έτσι την δουλειά μου δεν το περίμενα. Η δουλειά μου είναι τα πάντα μου. Θέλω να φύγω απο εδώ. Δεν παίρνω ανάσα εδώ μέσα απο την υποκρισία.
Ένα χέρι με πιάνει απότομα και τρομάζω.
-Μελίνα !
-Γυρνάω και βλέπω την Άννα.
Τα μάτια της γυαλίζουν αινιγματικά. Έχει ένα ύφος επιβεβαίωσης. Ήξερε τι θα γινόταν?
-Τι περίμενες Μελίνα? Δάφνες και τιμές? Μην ξεχνάς ποιές είμαστε! Απο που ήρθαμε! Εμείς οι δυο πάντα θα μένουμε στο τέλος..έλα πάμε σπίτι μου για μια havana, μου λέει και μου χαμογελά.
Αλλά το χαμόγελο της δεν πηγάζει απο αγάπη.
Την κοιτάω παραξενεμένη. Τόσα χρόνια την γνωρίζω αλλά νιώθω σαν μην την ξέρω. Ένα αλλόκοτο αίσθημα.
Νομίζω πως την φοβάμαι.
Αλλά δεν θέλω να φοβάμαι πια τίποτα.
-Ένα τσάι καλύτερα, έχω κόψει το αλκοολ, της λέω και κάνω νόημα στον Αντώνη πως φεύγω.
