Γυρνάει το κεφάλι του ελαφρά πίσω και κλείνει τα μάτια. Νιώθω πως προσπαθεί να πάρει χρόνο. Τον ακούω να παίρνει αργές ανάσες . Δεν γινόταν να μην το ρωτήσω, ιδίως μετά απο αυτό που έγινε μεταξύ μας.
Ανοίγει τα μάτια του απότομα .
-Πες το ξανά αυτό που είπες, μου λέει ήρεμα αλλά νιώθω πως με σφίγγει δυνατά απο το καρπό.
Για μια στιγμή φοβάμαι καθώς κοιτάω το γκρεμό δίπλα μου.
Και για μια στιγμή πάλι φοβάμαι πως μόλις του ξεστόμισα μια άδικη κατηγορία.
Αλλά τον θυμάμαι..θυμάμαι καθαρά το πρόσωπο του ενώ πέφτω στο γκρεμό. Είναι η τελευταία μου ανάμνηση.
-Σε θυμάμαι Δημήτρη, θυμάμαι το πρόσωπο σου , όταν έπεφτα απο το γκρεμό, δεν χρειάζεται να κρυβόμαστε πίσω απο το δάχτυλο μας.Το ξέρω οτι ήσουν εκεί. Ο ψυχολόγος μου επανέφερε τις μνήμες..δεν τα θυμάμαι ακόμα όλα καθαρά..αλλά εσένα σε θυμάμαι.
Με κρατά και με τα δυο του χέρια τώρα και με ακινητοποιεί . Δεν μπορώ να κουνηθώ.
Κοιτάω την άκρη του γκρεμού.
"Πιστεύεις οτι ήμουν στο γκρεμό εκείνη την ημέρα?"
Παραμένει ατάραχος και σοβαρός όπως πάντα. Αλλά με σφίγγει τόσο πάνω του που αναπνέω με δυσκολία.
-Μου έκοψες το κολιέ απο το λαιμό μου και με έριξες απο τον γκρεμό..υποθέτω γιατί σε πλήγωσα που σε χώρισα. Εσύ είπες στον Αντώνη..οτι σε χώρισα..άρα..
Το βλέμμα του τώρα είναι άγριο. Δεν γίνεται όμως να κάνω πίσω. Εκείνη η μέρα στο γκρεμό μου έκλεψε όλες τις αναμνήσεις. Εκείνη την ημέρα με έχασα και με βρήκα με πολύ κόπο . Δεν με βρήκα καν βασικά..έπρεπε να με εφεύρω απο την αρχή. Για πολύ καιρό απλά ένιωθα χαμένη. Ήταν ..ήταν πολύ άσχημα χρόνια.
Κι εκείνος..δεν με πήρε ποτέ τηλέφωνο. Ποτέ δεν επικοινώνησε μαζί μου.
-Τότε αφού νομίζεις οτι επιχείρησα να σε σκοτώσω ..τι σκατά ήταν όλο αυτό? μου λέει και δείχνει τα γυμνά κορμιά μας.
"Πες μου τι ήταν?"μου φωνάζει δυνατά. Συμπεριφέρεται λες και τον πρόδωσα.
-Αυτό δεν ξέρω τι ήταν..ήταν αναπόφευκτο..
Ψελλίζω με κόπο γιατί η αλήθεια είναι πως ούτε εγώ δεν ξέρω γιατί θέλησα να κάνω έρωτα μαζί του. Ή μάλλον ξέρω, αλλά είναι μπερδεμένο. Πολύ. Τώρα που το σκέφτομαι ενδεχομένως να ήταν και μεγάλη ανοησία.
