Πίσω στο νησί
Ψάχνω με μανία τα χαρτιά του γραφείου μου. Έχω αναστατώσει όλη την σκηνή και δεν τα βρίσκω. Σε μια άκρη εντοπίζω έναν μπλε ντοσιέ.
Ξέρω πως κάτι δεν πάει καλά με μένα. Αντί να σκέφτομαι την πιθανότητα ο Δημήτρης να προσπάθησε να με σκοτώσει , εγώ σκέφτομαι την ανασκαφή.
Σκέφτομαι συνέχεια εκείνη.
Είναι θαμμένη κάπου εδώ κοντά. Την πλησιάζω , την νιώθω.
Το ανοίγω άτσαλα και σκορπίζονται όλα τα χαρτιά κάτω. Τα παρατηρώ και τα παίρνω στα χέρια μου ένα ένα.
Πώς δεν το είχα δει αυτό νωρίτερα?
Με τον Δημήτρη ..θυμάμαι να κάνουμε κούνια ο ένας πάνω στον άλλον. Να τσιρίζω ενθουσιασμένα και να με κοιτά στα μάτια σοβαρός.
Ήμουν 15 κι εκείνος 14.
Πάντα σοβαρός.
Σε όλες τις ηλικίες. Ήταν το στυλ του τέτοιο.
Όταν χαμογελούσε όμως..
Θυμάμαι όλες τις φορές που τον έχω κάνει να χαμογελάσει.
Σκατά..δεν βοηθάει να το σκέφτομαι αυτό.
Η αρχηγός..
Πρέπει να βρω το τάφο του κοριτσιού. Απλά πρέπει να το κάνω τώρα.
Τίποτα άλλο δεν έχει σημασία. Πρέπει να βρω τον τάφο και μετά..απλά όλα θα τακτοποιηθούν.
Κοιτάω ξανά και ξανά τα χαρτιά. Και όσο τα κοιτάω καταλαβαίνω πως κάτι μου διαφεύγει.
Έχουμε ..
Έχουμε κάνει λάθος. Εγώ έκανα λάθος. Η περίμετρος της ανασκαφής είναι πάνω στην οχύρωση. Εκείνη όμως ..
Ο τάφος της..
Ναι.
Ήταν κρυμμένη μπροστά μου και γελούσε τόσο καιρό. Ήταν όλα λάθος. Έσκαψα τόσο καιρό σε λάθος σημείο.
Βλέπω τον Αντώνη να μπαίνει στην σκηνή αναστατωμένος. Ήμουν σίγουρη οτι θα ανησηχούσε αλλά δεν άντεχα αν δεν ερχόμουν απο την ανασκαφή. Απλά είναι κάτι που πρέπει να κάνω τώρα για να μπορέσω να ηρεμήσω.
Σκατά. Νιώθω περίεργα.
-Πότε ήρθες? Δεν σε πρόλαβα στο λιμάνι! Τι σου συνέβη? Πού ήσουν?
Σκουπίζει τον ιδρώτα απο το μέτωπο του . Περιμένει μια απάντηση . Αλλά ειλικρινά..
Απλά δεν μπορώ να το συζητήσω . Απλά θέλω να κατεβάσω ρολά. Να κάνω οτι δεν υπάρχει το θέμα με την μνήμη και..τέλοσπαντων όλο αυτό.
