Γυροφέρνω στο κρεβάτι μου..είμαι ακόμη εκνευρισμένη..τον σκέφτομαι συνέχεια. Κλείνω τα μάτια και προσπαθώ να κοιμηθώ.
...
-Άμα δεν με αφήσεις να σε φιλήσω θα το ζητήσω απο άλλο αγόρι.
Το αγόρι με κοιτά με τα μεγάλα γαλανά μάτια του. Δείχνει θυμωμένος.
-Αφού δεν έχει άλλα αγόρια στο ίδρυμα.
Με εκνευρίζει που δεν θέλει. Συνήθως μου κάνει όλα τα χατήρια.
-Τότε να φιλήσω εσένα, αφού το θέλεις !
Τον σπρώχνω στο τοιχάκι και θυμώνει ακόμη περισσότερο.
-Η μαμά μου λέει πως δεν πρέπει να φιλάμε στο στόμα γιατί έχει μικρόβια.
-Εγώ ξέρω πως όταν αγαπιούνται ένα αγόρι και ένα κορίτσι φιλιούνται στο στόμα.
-Και που το ξέρεις οτι είναι αλήθεια?
Τον βλέπω οτι έχει κοκκινίσει. Είναι πολύ γλυκός.
-Θα με αφήσεις να σε φιλήσω λίγο?
Επιμένω και τον πλησιάζω ακόμη περισσότερο.
-Είπαμε πως θα φιληθούμε όταν μεγαλώσουμε.
-Εγώ είμαι έκτη δημοτικού μεγάλωσα. Θα βρω έναν μεγάλο να τον φιλήσω. Που να με αγαπάει.
Με κοιτά αναστατωμένος. Είμαστε καλοί φίλοι. Ποτέ δεν μαλώσαμε για κάτι.
-Εγώ σ' αγαπάω Μέλι..αλλά δεν θα με φιλήσεις.
-Γιατί?
Χτυπάω το πόδι μου κάτω θυμωμένα. Θέλω να με φιλήσει στο στόμα.
-Γιατί θα σε φιλήσω εγώ . Εντάξει? Κλείσε τα μάτια!
...
-Σςςς Μελίνα ςςς..ηρέμησε..όλα καλά..
-Δημήτρη?
-Ο Αντώνης είμαι..
Ανοίγω τα μάτια μου. Κοιμόμουν? Με πήρε ο ύπνος?
-Γιατί με ξυπνάς?
Μουρμουρίζω καθώς τρίβω τα μάτια μου..έβλεπα ένα όνειρο..
-Νόμιζα ..πως με φώναξες..
-Όχι ..άσε με νυστάζω..
Πάω να γυρίσω πλευρό όταν αυτόματα το όνειρο ..θυμάμαι καθαρά το όνειρο..ήμουν στην πίσω αυλή του ιδρύματος..ήμουν με ένα αγόρι και..
Ανακάθομαι αναστατωμένη.
"Τι είναι Μελίνα? Τι συμβαίνει κορίτσι μου? Δείχνεις σαν να είδες φάντασμα"
Ο Αντώνης κάθεται δίπλα μου και τον κοιτάω ανέκφραστα. Το μυαλό μου είναι σε πλήρη σύγχυση..το αγόρι του ονείρου..
"Αντώνη το αγόρι στο όνειρο με αποκάλεσε Μέλι.."
Ο Αντώνης με κοιτά σαστισμένος, ξέρω πως τον μπερδεύω αλλά ειλικρινά είμαι κι εγώ μπερδεμένη.
"Δεν καταλαβαίνω..είδες κάποιο όνειρο?"
"Με αποκάλεσε Μέλι , κανείς δεν με έχει αποκαλέσει με αυτό το υποκοριστικό, κανείς εκτός απο έναν. Σήμερα το βράδυ όταν ήρθε στο σπίτι ..πριν φύγει..με αποκάλεσε Μέλι.."
Ο Αντώνης ξεφυσά. Ξέρω πως δεν βγάζει άκρη.
"Ποιός σε αποκάλεσε Μέλι?"
"Και οι δυο Αντώνη, δεν καταλαβαίνεις ? Και οι δυο με αποκάλεσαν Μέλι..με τον ίδιο τρόπο..με τα ίδια μάτια..και ο Δημήτρης και το αγόρι του ονείρου"
Κουνά το κεφάλι του μπερδεμένα.
"Μήπως θέλεις μια Havana?"
"Νομίζω πως επιβάλλεται. Κάτι συμβαίνει Αντώνη, κάτι μου διαφεύγει"
Μου γεμίζει το ποτήρι και το παίρνω μαζί μου στο μπαλκόνι. Έξω υπάρχει ηρεμία, το νησί σιωπηλό, η ανασκαφή στο βάθος ίσα που φαίνεται.
"Τι σκέφτεσαι?" ο Αντώνης με πλησιάζει και με αγκαλιάζει τρυφερά.
"Οτι υπάρχει το ενδεχόμενο να γνωρίζω τον Μερεμή αν και.."
"Αν και η Άννα ισχυρίζεται το αντίθετο?"
Γνέφω καταφατικά. Κοιτάω στο βάθος το λιμάνι. Πάω να πιω και αφήνω πάλι κάτω το ποτό. Πρέπει να έχω καθαρό μυαλό. Ο νους μου είτε μου παίζει παιχνίδια ..είτε κάποιος μου λέει ψέμματα.
"Το συχαίνομαι αυτό"
"Ποιό Μελίνα?"
Προσπαθώ να πάρω ανάσες. Κρατιέμαι απο τα κάγκελα του μπαλκονιού. Προσπαθώ να ηρεμήσω. Με ταράζει οτι υπάρχει ένα μεγάλο κενό στις αναμνήσεις μου.
Με τρομάζει οτι κάποιος προσπάθησε πριν δέκα χρόνια να με..
Ήταν ένα όνειρο, δεν πρέπει να μπερδεύομαι.
Ίσως πρέπει να συζητήσω μαζί του.
Όχι δεν πρέπει.
